Om eerlijk te zijn krijg ik al schrijvende steeds meer het gevoel dat ik een ouderwets jongensboek aan het schrijven ben. Elke dag levert weer nieuwe verrassingen op, het avontuur wordt groter en groter: tenminste zo voelt het een beetje. Nog nagenietend van de dag van gisteren, vanmorgen wakker geworden in een ijskoud Listvyanka. Het ontbijt was weer overweldigend. Van rijstepap tot en met pancakes. En dan maar niets zeggen over de eieren, worstjes en het fruit dat op tafel werd gezet. Tijdens het ontbijt begonnen de eerste sneeuwvlokken te vallen. Een prachtig beeld vanachter de ontbijttafel. Wel wat onwerkelijk als je terug denkt aan de dag van gisteren. Het waait hard, de temperatuur is net onder nul en de sneeuw blijft liggen. Het landschap verandert in een witte wereld. Het is prachtig.
Het blijkt een sneeuwstorm te zijn of te worden. De elektriciteit valt uit in het hele dorp. We krijgen een telefoontje van onze chauffeur dat hij veel later zal komen: hij zit wat vast in de sneeuw. Wij maken wat foto's en pakken intussen onze koffers. Irkoetsk staat immers op het programma en van daaruit vanavond laat de trein naar Ulaanbaatar.
Veel later dan gepland komt de chauffeur binnen. Hij is zichtbaar ontdaan van de tocht naar onze chalet. In gebrekkig duits vertelt hij dat het een catastrofe is. Dat woord blijft hij maar herhalen. Voor ons is het een groot avontuur. De 70 kilometer door het sneeuwlandschap, slippend over de wegen op weg naar Irkoetsk. En daarmee wordt eigenlijk goed de tocht naar Irkoetsk beschreven. Bar en boos! Maar wel gaaf. En wat is het land dan mooi, de witte berken lijken ineens geel in het witte landschap, het ijs op de rivieren en beken laat duidelijk de scheuren zien. Op de gevoelige plaat is het amper vast te leggen. We genieten, terwijl Sergei, de chauffeur zijn auto on track probeert te houden. Dat lijkt te lukken en we bereiken met een 'Drs. P gevoel' Irkoetsk.
In Irkoetsk is het droog, sterker nog: de sneeuw verdwijnt voor de zon. Er liggen grote plassen op de weg, het straatbeeld wordt bepaald door smeltwater opspattende oude diesels. Ik vermoed dat 80% van de auto's de milieu zone van Utrecht niet in zou mogen. De stad Irkoetsk heeft iets van vergane glorie, maar wandelend door de oude straten zien we toch de fraaie stukken uit het verleden. Niet alle gebouwen overleven deze dag, want er is een grote brand en wij staan even te kijken bij de bluswerkzaamheden. Het lijkt wel of het niemand wat interesseert. Iedereen rijdt en loopt er aan voor bij. Wij schieten wat foto's.
De kerken zijn ook hier indrukwekkend. We bezoeken er velen, genieten van de stilte en de muurschilderingen, maken stiekem wat foto's en steken kaarsjes aan. Wat een een verschil met de ochtend: het zijn uitersten, de serene rust van de kerk en de mensen die daar komen bidden tegenover de sneeuwstorm van die morgen. Ik wordt overigens vermanend toegesproken door een dame, omdat ik met mijn benen over elkaar zit in de kerk. Ik moet mijn voeten naast elkaar zetten en zeker geen kruis met mijn benen vormen. Ik doe maar wat ze vraagt, hoewel het even duurt voordat ik haar door heb.
Het is fantastisch om tussen de moderne gebouwen het oude Irkoetsk te ontdekken. Prachtige en kleurrijke houten huizen. Erg fraai. Hetzelfde geldt voor de mensen. Soms zijn ze markant, sommigen kijken wezenloos voor zich uit (Vodka?), er zijn bedelaars, maar velen hebben een taak: in de kerk waar ze met liefde bloemen schikken, op straat waar ze vegen en sneeuw verwijderen, bij het klooster waar ze even lucht komen happen of bij de brand omdat ze gewoon heldhaftig willen zijn. Heldhaftig zijn zeker de gevallenen uit WOII.
Vervolgens de wandeling naar het station. Over de brug en het zicht op de prachtige rivier. Op het station hebben we leuke gesprekken met een politie agent. Hij brengt ons naar de trein. Daar ontmoeten we ook Nederlandse reizigers. De vodka komt op tafel!
Reactie schrijven