Voordat we gisteren naar bed gingen kwam de gids nog even naar onze Ger toe. We hadden ons net in onze slaapzakken gewrongen. Hij had een boomstam bij die hij nog even op de kachel wilde leggen. Dat ding ging met hangen en wurgen net de kachel in. Dat hebben we geweten: my goodness.... binnen 10 minuten liep het water van ons lijf, beelden van sauna Soesterberg kwamen weer naar boven. De slaapzak werd uitgetrapt en de deur van de Ger wagenwijd open. De hitte was ongekend. Omdat dit geen slapen zou zijn, thee gezet en nog maar wat gegeten. Toen de temperatuur wat begin te zakken, uiteindelijk toch maar gaan slapen. Deur dicht, slaapzak weer in. Prima.
De kachel is vervolgens in de nacht uitgegaan. En dat hebben we geweten: wat een kou. Het was echt verschrikkelijk. Vanmorgen vroeg ook wakker geworden van de kou. Veel te vroeg. De eigenaar van de tent (het nomade gezin waar we verblijven) was al aan het werk en heeft de kachel weer aangestoken. Buiten sneeuwde het, rond de tent staan Yaks, paarden en hangen donkere wolken. Het is prachtig. Minder was de gedachte dat ik door deze kou naar het gat in de grond moet, waar ze een paar planken overheen hebben gedaan. Ik zal het niet beschrijven, maar een combinatie van kou, heldhaftigheid, snelheid, goed mikken en het doen van de grote boodschap zouden zeker in de beschrijving voorkomen.
Het is wat lichte sneeuw geweest. Het landschap is opnieuw van kleur veranderd. Voor onze Ger staat een Yak te grazen. De nomade is zijn paard aan het zadelen en..... het onze.
Reactie schrijven