Paarden

Wat een dag. Alweer een. Vanmorgen vroeg na het ontbijt met de eigenaar van de Ger een tocht te paard gemaakt. Het zijn kleine paardjes hier. Gelukkig. Zeker voor iemand die nog nooit op een paard heeft gezeten. Het is even wennen, maar uiteindelijk gaat zo'n beest nog luisteren ook en is het prachtig om je stapvoets of in draf door de prachtige omgeving voort te bewegen. We maken een tocht door het dal. Over rotspartijen, langs kadavers (dood vee laat men gewoon liggen voor de aaseters), boven ons vliegen de roofvogels en het sneeuwt nog licht. Voor mijn paard geldt overigens dat het al naar gelang het tempo omhoog gast, de winderigheid toeneemt. Het is net alsof ik op een brommer zit. Wat een geknal: aan een stuk door. Bertus die achter mij rijdt hoeft de komende weken zijn haar niet meer te föhnen in ieder geval. Het heeft meer dan 10 graden gevroren vannacht, maar daar merk je nu niets van. Los van het feit dat het nog een beetje sneeuwt en de wereld wat witter is geworden.

Na de tocht pakken we de spullen en trekken verder. Bedoeling is om naar de zandduinen te trekken. Dat gaat grotendeels weer 'off the road'. Door rivieren, kuilen en over rotspartijen. De chauffeur geeft geen krimp en wij dus ook niet. We hebben afgesproken dat we na de lunch even ergens gaan badderen. Tijdens de lunch hebben we even WiFi contact en kunnen we onze berichten en foto's versturen. Daarna op zoek naar het badhuis. Stel je er niet te veel van voor. Eigenlijk is het een plek waar je kunt douchen. Wel met super heet water en dat komt goed van pas na een paar dagen zonder elektra en zonder stromend water (de beek buiten beschouwing gelaten). En na de zweet partij van vannacht kan een beetje zeep sowieso geen kwaad.

We reizen door naar de zandduinen. Het is net of je de woestijn inloopt en dat doen we. Woorden als prachtig, bijzonder, ongelooflijk en onbeschrijfelijk heb ik al gebruikt. Ik beperk me nu tot dat wat het is: gewoon bergen zand, dat door de wind in allerlei vormen is geblazen. Je moet je er zelf maar de beelden bij vormen. We zitten een tijd op de rand van een duin, ademloos te kijken en te genieten van het zonnetje. We maken een korte wandeling (best zwaar door dat zand) en keren terug naar de auto. 

De tocht wordt vervolgd. Op zoek naar de nomade familie waar we zullen verblijven. Het duurt even voordat we hen gevonden hebben. Echt weg van de bewoonde wereld, weg van de wegen en zelfs van het zandpad. We rijden een half uur door de open ruimte en uiteindelijk vinden we de plek waar we zullen verblijven. Er. Staan 4 Gers. 2 voor het gezin en en 2 voor gasten. Voor de gids en de chauffeur een en Bertus en ik verblijven in het andere gastenverblijf. We drinken eerst thee met het gezin. Rond de Gers lopen voornamelijk schapen. Het geblaat van de lammetjes doorbreekt de stilte. 

Een van de zonen van deze nomade is onlangs sjamaan geworden. In de tent (je moet linksom binnen komen en mag zeker niet door het midden naar binnen/buiten lopen) nemen we plaats en krijgen we thee en een soort koekjes. Wij hebben wat cadeautjes bij voor de kinderen. Ze hebben een plek ingeruimd voor de sjamaan, een soort altaar en bij onze binnenkomst zien we dat ze er een geel doek voor laten zoeken, maar het heiligdom (zo zien we van de zijkant) is voorzien van dode beesten. Het ziet er toch indrukwekkend uit.

We maken nog wat foto's van de directe omgeving en onze gastheer en zijn kleindochter. Of het vanavond zo warm zal worden is nog maar de vraag. Ze stoken hier niet op hout, maar op mest. Wellicht is het vuur hiermee wat beter op acceptabel niveau te brengen. We begonnen vandaag met een paard en we eindigen met paardenmest. We zijn in Mongolië en bovenal.... we genieten enorm!