Kraak noch smaak

Wandelen door Ulaan Bataar. Dat stond vandaag op het programma. Als je de reisfolders moet geloven is deze stad niet echt heel bijzonder. Het is inderdaad geen Parijs of Londen. Een oud centrum is ook niet echt te ontdekken. Kraak noch smaak zou je inderdaad kunnen stellen. Hoe anders is de realiteit. We hebben uren door de stad gesjouwd, geslenterd en genoten van het leven in  een stad die oude en nieuwe gebouwen met elkaar afwisselt. Er is waarschijnlijk geen welzijnscommissie die er op let of nieuwbouw wel past bij oudbouw. Dus een fraai geheel is het ook weer niet, maar toch.... 

We namen vanmorgen vroeg de bus. Geen tickets gekocht, maar gewoon ingestapt en de chauffeur verblijd met een briefje van 1000. Een ritprijs kost ook 500 dus dat kwam goed uit. Chauffeur waarschijnlijk ook erg blij. Uitgestapt vlakbij een complex met kloosters (de Gandantegchenling monastery), dat we als eerste wilden bezoeken. 

Vanaf de bushalte naar het klooster wandelend, wordt onze aandacht getrokken door een rij scholieren met rode petten en helmen op. Ze staan opgesteld in rijen en ze gaan examen doen: metselen en andere werkzaamheden die aan de bouw kunnen worden toegeschreven. Ze worden toegesproken door de directie van de school en wat hoogwaardigheidsbekleders. Omdat brutalen de halve wereld hebben en niemand mij tegenhoudt, ga ik tussen de groep hoogwaardigheidsbekleders staan, zodat ik wat foto's kan maken. Een grappig gezicht en dan bedoel ik de scholieren, hoewel ook ik wel wat verbaasd werd aangekeken.

De kloosters zijn indrukwekkend. We maken veel foto's, voorzover we dat mogen, en nemen deel aan een ceremonie. We luisteren naar de mantra's, kijken hoe de monniken hun eten (rijst en soep) wegkanen en naar de rituelen die daarbij horen. Je ziet met hoeveel liefde door vrijwilligers wordt meegewerkt. Persoonlijk was ik erg geroerd door de twee mannen die een oud vrouwtje begeleidden bij haar gang langs de gebedsrollen. Het was meer dan bijzonder. Gewoon om er bij te zijn. Stiekum ook wat gefilmd en wat foto's van de dikke monnik gemaakt, die de baas was van het hele spul. Ik kon het niet laten.

De wandeling zetten we voort, we zien dat ook hier de brandweer uitrukt, we gaan op in de massa kinderen op een schoolplein, die hinkelend en tikkend, dezelfde spellen doen, die wij vroeger op de basisschool deden, en genieten van alle gezichten en activiteiten op straat. De verkopers op de markt: verveeld of vrolijk met plezier in het werk. Mensen maken de stad mooi en dat zie je. Een stad die misschien kraak noch smaak heeft, komt tot leven (het feit dat de zon schijnt en het een graad of 18 is, helpt ook, natuurlijk) en mensen/gezichten bepalen het beeld.

Dat beeld wordt helemaal mooi als we, na een bezoek aan een dinosaurus museum, in een soort culturele manifestatie terecht komen op het grote plein. In verschillende klederdrachten wordt iets van Mongolië getoond. Het is mooi om de blije en trotse gezichten te zien en het is meer dan grappig om naar de mongoolse René Froger en de mongoolse Willie Alberti te luisteren.

We bezoeken nog een klooster/museum (Choijin Lama Monestery), ingebouwd tussen wolkenkrabbers. Werkelijk prachtig. 

Bij deze blog deze keer veel foto's met gezichten. Kraak noch smaak? Vergeet het maar: Ulaan Baatar: is een leuke en mooie stad!