Het heeft even geduurd voordat dit bericht op de site van Het Vogelnest kwam te staan. Misschien is dat ook niet zo gek. Het hoofd heeft er niet echt naar gestaan en er was ook wat twijfel of we dit wel moesten delen. Maar enfin. Op deze site lees je wat ons bezig houdt. De leuke dingen, maar ook de verdrietige zaken. De afgelopen maanden hebben voor ons gezin in het teken gestaan van mantelzorg. De vader en moeder van Irene zijn in het afgelopen half jaar erg achteruit gegaan. Eigenlijk moest in de herfst van 2016 worden besloten dat zij niet meer zelfstandig in hun mooie appartement in Vianen konden wonen. Opname in een verpleeghuis had best nog wat voeten in de aarde en voordat het zover was, is er een intensieve periode geweest van door de familie ingevulde mantelzorg. Op een een gegeven ogenblik ging het niet langer en moest de moeder van Irene opgenomen worden. Dat werd een geriatrische afdeling van het Albert Schweizer ziekenhuis in Dordrecht. Vader bleef achter in Vianen. Dat ging net en eigenlijk ook niet.
Vanuit het ziekenhuis kon plaatsing in het Parkhuis te Dordrecht plaatsvinden. Er is veel over te zeggen. Ook over wat dit met (o)ma van der Ploeg heeft gedaan. De zorg was perfect en liefdevol. Met veel respect voor het verplegend personeel hebben we de zorg ook met een gerust hart uit handen kunnen geven. Wat waren we blij toen bleek dat (o)pa van der Ploeg ook een plek in het Parkhuis kon krijgen en wat waren ze samen gelukkig toen ze elkaar na zoveel weken scheiding weer ontmoetten en bij elkaar konden blijven in het Parkhuis. Toch was er wat veranderd in de periode van gescheiden zijn. De dementie had onverbiddelijk toegeslagen. Bij alletwee. En dat begrepen en herkenden ze niet van elkaar. Hoe verdrietig, hoe pijnlijk was dat eigenlijk. En toch was het goed dat ze daar zo bij elkaar konden zijn en de goede zorg van het Parkhuis konden ontvangen.
Er is veel te vertellen en te schrijven over de periode in het Parkhuis. Ook over het leeghalen van het appartement in Vianen. Een jaar daarvoor nog zo liefdevol ingericht en opgeknapt. We hebben menig ritje naar Dordrecht gemaakt. Vaak 2 of 3 keer per week. Dat werd helemaal intensief toen half februari de moeder van Irene ziek werd. Ernstig ziek. Het ging niet goed en als gezin zijn we veel bij haar geweest. Zorg ging over in waken en daar dag en nacht zijn. Op maandagmorgen 27 februari is onze (schoon)moeder en oma overleden. 88 jaar oud. Het was eigenlijk goed zo. Het was bijzonder om zo intens met elkaar afscheid te nemen en met zoveel liefde voor en met elkaar de weg naar het graf te maken. Voor pa van der Ploeg was het heftig en was het de vraag of hij het allemaal mee kreeg. We denken van wel. Hij bleef alleen achter in het Parkhuis, kon ook niet bij de begrafenis in Vianen zijn, maar heeft samen met "zijn" gezin wel goed afscheid kunnen nemen van zijn Gretha.
In de weken na het overlijden van zijn vrouw is hij snel achteruit gegaan. Ook nu werd het bezoek aan Dordrecht in frequentie verhoogd en ook hier ging aanwezig zijn over in waken. op 27 maart 2017 is pa van der Ploeg in alle rust ingeslapen. Hij kon niet zonder zijn vrouw, het was klaar en af. Wat was deze periode intensief en verdrietig, maar eigenlijk ook heel erg mooi. Pa van der ploeg is op 31 maart in Vianen begraven. 89 jaar is hij geworden. De laatste dagen was hij bij ons in het Vogelnest, op de plek waar hij altijd zo graag was: onze serre waar hij kon genieten van de tuin.
Een intensieve periode. Vol emotie. Het is goed zo. En toch: het verdriet is groot! We missen ze.
Reactie schrijven