Wachten

We hadden een prachtige route uitgestippeld. Eerst naar de vissershaven Sao Mateo, vervolgens de bergen in richting Sao Barbara. In het vissersdorp wachtten de mensen van de visverwerking op de terugkomst van de vissersvloot. In de tussentijd repareren zij de netten en wandelen wij door het prachtige dorpje.

De tocht door de bergen is indrukwekkend. Smalle weggetjes, overal hortensia's langs de kant van de weg. We rijden door de wolken, zodat het wat mistig is. Tussen de flarden mist zien we de zee liggen. Het is zo indrukwekkend mooi. Vervolgens het binnenland in, naar de oorsprong van de eilanden. Vulkanen. We bezoeken een grot, een klein kratermeer en zien vanuit de diepte een kratermond, die praktisch helemaal is dicht gegroeid. We wandelen door een heuvellandschap, waar de zwaveldampen het land een wat vreemde uitstraling geven. En we gaan ook naar Biscoia, waar we aan de kust naar de badende mensen kijken in door rotsen omringde bassins met zeewater. We wachten nog even met zwemmen. Dat doen we wel in het zwembad bij het hotel. Het ligt er bijzonder bij, met uitzicht op de baai.

In de avond nog een keer het stadje in. Het is lang zoeken voordat we een restaurant gevonden hebben. Veel restaurants zitten vol maar enfin uiteindelijk landen we in een leuke uitspanning midden in het stadje. We drinken een lekker glas wijn, krijgen wat olijven en dan begint het wachten.... Aan een ander tafeltje maakt een Portugese man zich erg boos over de bediening. Later begrijpen we waarom. Na een uur nog steeds geen eten. Er ontstaat wat gedoe bij de bar. Het bedienend personeel loopt zenuwachtig rond. Er blijkt een probleem in de keuken te zijn. Wat er precies aan de hand is, weten we niet, maar.... nog een paar minuten wordt er aangegeven. Na een kwartier zijn we het zat. We vragen nog een keer naar de status van onze maaltijd. Het is inmiddels kwart over 11. Er komt geen antwoord. We staan op en gaan weg. De chef komt zijn excuses nog bieden. Ons aperitief hoeven we niet te betalen.... en verder? Vlak bij ons hotel zit een klein Portugees restaurant. We kunnen er rond half 12 nog terecht en worden vergast op de heerlijkste vis, die je maar kunt bedenken. Een fles witte en lokale wijn. Een beetje retsina-achting, lekker fris en goed van smaak. Het dessert is prima en ik krijg nog een soort likeur. Het wachten is beloond.

Het zijn de bekende kiekjes, het zijn de prachtige vergezichten, de onbekende omgeving, de bloemen (overal bloemen), de vreemde taal en vooral heel veel aardige mensen. Het is vakantie. We genieten. We wandelen door de prachtige dorpjes, langs de kusten, we proeven van de lokale dis (dat kan op zo'n eiland alleen met vis zijn). We kijken naar het werk van de vissers die hun netten aan het knopen zijn, zien vanaf de rand van ons zwembad de dolfijnen hun spel met meeuwen en vissen spelen. Kortom.... het gaat ons goed. De afgelopen dagen op Terceira. Een van de vulkaaneilanden van de Azoren. Morgen vliegen we door naar Pico. We kunnen niet wachten....