Eerder meldde ik al dat ik besloten heb om iets anders te gaan doen. Dat klinkt wat vreemd, na al die jaren Rabobank. In oktober vorig jaar het besluit genomen, in goed overleg met betrokken management een afspraak over overdracht gemaakt en eigenlijk sinds 1 januari van dit jaar in een tijdelijke maar andere rol binnen de HR eenheid van Rabobank. De overstap naar een tijdelijke rol met een verantwoordelijkheid voor wat grote projecten, hoorde bij de afspraak die ik maakte over mijn vertrek. Een vertrek bij Rabobank, na 33 jaar. Het voelt wat vreemd en ook bijzonder. Wat een mooie tijd heb ik bij Rabo gehad en wat is het raar om nu los te laten en de omgeving te verlaten waar je zoveel hebt meegemaakt, geleerd en vooral mensen hebt leren kennen. Zo’n lange periode bij dezelfde organisatie. Het past niet bij de logica van deze tijd en toch.... als ik terugkijk, zijn er in mijn Rabo carrière binnen de organisatie zoveel kantelpunten en verandermomenten geweest; nieuwe banen, nieuwe vakgebieden, afdelingen en bedrijfsonderdelen: het voelt niet alsof ik die periode bij een en dezelfde werkgever heb gewerkt.
Ik weet nog niet wat mijn volgende stap zal zijn. De komende periode wil ik wat afstand nemen: sabbatsverlof. Ik kijk daar ook echt naar uit. Het helpt bij het afsluiten en loslaten. Ik kijk ook uit naar het onbekende van dat wat daarna gaat komen en hoe raar dat ook klinkt: ik geniet van het onzekere, de verkenning en de oriëntatie op de toekomst. Ik zou liegen als ik zeg, dat ik geniet van het vertrekken en loslaten. Dat valt mij echt zwaar en daar heb ik het ook moeilijk mee. Je sluit iets af, je laat mensen los en realiseert je dat al die gezichten, namen en (levens)verhalen van collega’s uit je directe omgeving zullen verdwijnen. Dat is gek.
Toch overheerst een soort euforisch gevoel: het onzekere lonkt, de zoektocht gaat verder en dat geeft zoals gezegd erg veel energie. Vertrek met een lach en een traan dus.
En dan is het ineens 1 juli. Mijn interne wekker zorgt er op de eerste werkdag van de week voor, dat ik rond half 6 wakker ben. Terwijl Irene zich rond een uur of zeven richting badkamer begeef, draai ik mij nog maar een keer om. Wat een gek idee. Wat zal ik vandaag eens gaan doen? De tuin roept, maar tegelijkertijd heb ik daar ook geen zin in. Eigenlijk heb ik nergens zin in. Het zal wel bij het proces van loslaten horen. Ik heb deze weken veel gesprekken gepland staan. Oriënterend van aard. Voor mijn gevoel heb ik tot december de tijd om iets anders te vinden. Tot dat moment sta ik ook nog op de payroll van Rabo. Tot dat moment zal het sabbatsverlof en zoals gezegd loopbaan oriëntatie zijn.
De sabbatsperiode wil ik ook gebruiken om wat dingen te doen die ik al lang op het Bucket-lijstje had staan. Natuurlijk ook de praktische zaken in huis, administratie en tuin, maar voornamelijk zaken die met afstand nemen te maken hebben. Ik wil al heel graag een keer het Pieterpad lopen, een weekje Retraite in een klooster: ach…. de komende tijd zal ik wel doorkomen. Eerst echt vakantie vieren. Achterom kijken doe ik niet zo veel: het verleden bestaat niet, zeggen ze wel eens.
Morgen is vandaag begonnen!
Reactie schrijven