Zuidlaren - Rolde: niets is wat het lijkt

Een slechte nacht gehad. Om half 10 in slaap gevallen, maar om een uur of 2 weer wakker. In sluimertoestand de rest van de nacht door gebracht. Ze hebben heel erg slecht weer opgegeven, dus ik wil echt vroeg vertrekken. Na een prima ontbijt, loop ik al voor 8 uur buiten. Het is droog, doodstil en bewolkt. Zuidlaren moet nog ontwaken en gedurende de eerste kilometer door het dorp is het enige geluid, dat ik hoor, het geluid van mijn eigen voetstappen. Het valt mij nu pas op dat Zuidlaren een brinkdorp is met van die prachtige pleinen of grasvelden vol met bomen, waar de huizen om heen gebouwd zijn. Ik maak nog wat foto’s, groet Berend Botje en loop richting het terrein van de psychiatrische kliniek Dennenoord.

Het is een prachtig terrein en het bijzondere (zeker als je toch wat bezinnend aan het wandelen bent), zijn de gedichten en beelden in het parkachtige terrein. Het is doodstil, zelfs de vogels lijken zich onder het dreigende wolkendek stil te houden. Het is opnieuw genieten, terwijl ik een zandpad oploop en de eerste tekenen van leven zich in de boom laten zien: een eekhoorn volgt op ooghoogte vanaf een boomtak mijn verrichtingen. Mijn benen voelen zwaar, maar met een ferme stap loop ik het Drentse land in. 

De natuur is werkelijk adembenemend. Niet alleen de herfstkleur van de bomen en het veenland, maar ook de geur van gras is indringend. Waarom heb ik zo weinig gewandeld in het verleden?

Via een vlonder loop ik het natuurreservaat rond de Aa in. Een kleine meanderende beek. Via een klein bruggetje steek ik het water over. 

Het is nog steeds droog, maar het wordt wel steeds grijzer. In de Gasterse duinen begint het wat te miezeren. Hier ben ik niet langer alleen. Er lopen grote grazers, die zich nergens wat van aantrekken, maar ook een kudde schapen kruist mijn pad. Een hunebed markeert het landschap. In de verte komende fietsers vanuit Gasteren mij tegemoet. Het is gedaan met de stilte en de rust, hoewel dat wel wat overdreven is.

Het vervolg van de route loopt over het Balooërveld. Het zandpad is breed maar erg zwaar om te lopen.  Het is opgehouden met miezeren en eindelijk voor het eerst in 4 dagen kan ik mijn paraplu gebruiken. Nog een klein stuk en doorploeteren is het devies. Toch sta ik stil bij de grafheuvels en probeer me in te denken hoe de Galgenberg aan zijn naam is gekomen. Wat een mistroostig plekje om aan je eind te komen. Los van de wijze waarop natuurlijk. 

In de verte zie je de kerktoren van Rolde en sloffend leg ik de laatste kilometers af. Op het moment dat ik er aankom, is de kerk net afgelopen. De kerkgangers nodigen me uit voor een bak koffie (binnen in de kerk). 

Om 12.18 vertrekt de bus naar Assen. Daar pak ik de trein naar Utrecht. Het is eigenlijk wel mooi geweest. De eerste 70 kilometer ligt achter mij. Nog 413 kilometer te wandelen, maar de kop is er af. Ik kijk uit naar de volgende wandeling begin oktober. Van Rolde naar Schoonloo.