We are all wounded (Coevorden-Hardenberg)

Rond kwart voor 11 vertrekken we uit hotel Talens, waar ik de nacht heb doorgebracht. Het is opnieuw koud en het belooft een prachtige dag te worden. Er is even wat onduidelijkheid over het begeleidend materiaal met betrekking tot de route. Lopen we aan de hand van het pieterpad boekje (de 7de druk), gaan we op basis van de app en de GPS coordinaten lopen of volgen we gewoon de markeringen. Het wordt het laatste en mijn routeboekje (9de druk) blijft in de zak.

Het is gezellig en de sfeer zit er goed in. Mijn wandelgezellen lopen de route ook in etappes en proberen om de zoveel tijd een weekend te lopen. Vandaag dus ook voor hen de route naar Hardenberg.

We verlaten Coevorden langs een kanaal, volgen (zoals op een bordje wordt aangegeven:) de droge route en laten de provincie via de poort van Drenthe achter ons. 

Overijssel: here we come! Die poort van Drenthe is overigens een prachtige plek voor wat foto’s en die worden dan ook gemaakt. Een allervriendelijkste Drentse dame biedt spontaan aan om een foto van de hele groep maken (dat doet ze blijkbaar wel vaker op die plek) en na de ultieme groepskiek wandelen we verder. Hoewel we eigenlijk niet eens veel wandelaars tegen komen, merk je wel dat de streek leeft van de wandelaars. Boer Harry maakt het helemaal  bont. In het centrum van de “middle of nowhere” staat zijn koelkast, met een verlengsnoer van een paar 100 meter naar zijn huis. Een koelkast waar je warme en koude drank kunt nuttigen. De kassa is overigens verdwenen. Kabouter Plop (ik kwam hem al eerder op de route tegen) wijst ons de weg en we wandelen verder. Geanimeerde gesprekken volgen. Verdiept in de gesprekken vergeet je soms op de schoonheid van het land te letten en tegelijkertijd: het goede gesprek hoort gewoon bij het wandelen. In Gramsbergen gebruiken we in een klein eetcafe (gelegen aan het kanaal) de lunch en verder gaat het Gramsbergen in. Gramsbergen is een prachtig dorpje met veel oude monumentale huisjes en boerderijen. Je komt er ook een Pieterpad beeldengroep tegen. 

We wandelen verder, door Ane waar we wat verbaasd naar de oude dorpsschool kijken. Het zijn nu 2 woningen geworden, maar in het boekje staat dat het dorp nog erg trots is op het gebouw. Het zal zo zijn: wij bewonderen de geiten en lopen door. We praten over muziek, het werk, vakanties, het wonen in dit deel van het land, vriendschap (bij rotary spreken we dan over fellowship), verbouwingen en zelfs het vangen van mollen. Uiteindelijk komt ook Barry Badpak voorbij. En dat blijkt dan weer een icoon van mijn metgezellen en vriendengroep te zijn.

In de buurt van Hardenberg (volgens Hans overigens veel te laat) wordt een nummer van Redbone ingezet en Gert en Hans zingen uit volle borst het “we are all wounded”. Het is blijkbaar (of het moet het gaan worden) het lijflied van de wandelgroep op het moment dat de finish dichtbij komt. Ik ben blij dat ik geen bekenden tegen kom, maar neurie het zachtjes mee en denk aan mijn pijnlijke hiel, waar de blaar volgens mij echt kapot is.

In Hardenberg nemen we afscheid en wandel ik nog een aantal kilometers verder in de richting van Ommen. Het was gezellig en leuk om samen op te lopen en de stilte en het geluid van mijn eigen stappen overvalt mij wat. De omgeving is prachtig, de zon zakt langzaam en de avond valt, maar het manmoedig wandelen gaat de laatste kilometer toch over in strompelen. Met de finish in zicht, zing ik me zelf moed in:

“We were all wounded at wounded knee, You and me. We were all wounded at wounded knee, You and me”.