Niet van suiker: funny how love is everywhere (Hardenberg - Ommen)

"Een Verboom geeft nooit op”, “je laat je toch niet kennen?” of “je bent toch niet van suiker?” Het zijn de motiverende zinnetjes uit mijn jeugd om nooit op te geven. Ze galmen nog wat na en schoten vanmorgen door mijn hoofd, toen ik mijn wandelschoenen aantrok. Met mijn laatste blarenpleister het meest rode plekje op mijn hiel afgeplakt en lopen.... het deed even pijn, maar ook dat went en als je eenmaal in het ritme zit, valt het allemaal best mee. Ik ben toch niet van suiker?

Vandaag wandel ik alleen. Naar Ommen. Het is koud en ze hebben zelfs wat natte sneeuw opgegeven. De wind is schraal en maakt het voor het gevoel nog kouder. En toch.... je merkt er weinig van. Het is stil op de paden. Sterker nog: doodstil. Als Overijssel de wereld was, dan zou ik nu alleen op de wereld zijn. Zo voelt het in ieder geval. Tot aan Ommen echt niemand tegengekomen en dan reken ik de onverstaanbare boer op zijn trekker, die zijn hand opstak en wat riep (het zal wel “goedemorgen” op z’n Overijssels geweest zijn) gemakshalve maar even niet mee. De koeien, de witte en blauwe reigers en enorme roofvogels ook niet. Mijn Vlaamse medewandelaarsters verbleven in hetzelfde hotel, maar heb ik alleen bij het ontbijt nog even gesproken. Daarna als sneeuw voor de zon verdwenen.

De wandeling is in een woord: fantastisch. Wat een prachtig gebied, wat een schitterende boerderijen en magnifieke landerijen. Het lijkt typerend voor dit gebied: de verdwaalde oude eiken op het grasland. Het dorpje Rheeze is bijzonder mooi. Rond de Brink ligt een aantal oude boerderijen met de schuurdeur aan de kant van De Brink. De wandeling voert deze keer over veel onverharde paden en door het bos. Het biedt ruimte om wat te mijmeren. Over Sinterklaas en de surprise die ik zal maken, over mijn volgende baan (stel je voor dat die in deze regio zou zijn) en mijn zoektocht naar de ideale functie in de voor mij passende omgeving. Het is goed om het een en ander te ordenen en het is fijn dat ik er al wandelend wat keuzes in kan maken. En degene die ik getrokken heb bij het lootjes trekken voor Sinterklaas kan zijn/haar borst nat maken.

Plots stuit je dan op de Vecht, die door het dal slingert. Het is voor het eerst tijdens de Pieterpad etappes dat het terrein wat heuvelachtig is. Het levert prachtige vergezichten op: het Vechtdal, de velden en de verdwaalde eiken. Het waait fors en de laatste “gekleurde” bladeren worden uit de bomen geblazen. Het is dus echt herfst. 

Ik lunch bij een zandverstuiving die ze de Sahara noemen. Zelfs met een gezonde dosis fantasie, lukt het mij overigens niet om het beeld van de echte Sahara op te roepen. Het zal wel door de temperatuur komen. Ik heb mijn lunch op het bankje uitgestald, maar echt genieten van het uitzicht doe ik niet. Het is te koud om stil te blijven zitten.

Bij het naderen van Ommen, nadat voor de tweede keer het spoor is overgestoken kom ik fietsers, wandelaars en automobilisten tegen. Toch niet alleen op de wereld. In Ommen loop ik naar het station en neem de trein naar Emmen. Op het voetpad richting het station zijn overigens door schoolkinderen stoeptegels beschilderd en van teksten voorzien. Inspirerende teksten en hoopvolle plaatjes. Ik blijf even in gedachten verzonken staan kijken naar een prachtige tekst van Mandy uit 99. Over de liefde en de wereld om ons heen. Het is een mooie afsluiting van deze dag. “Funny how love is everywhere”

Het zit er weer op. Over 2 weken loop ik weer verder. Ik kan eigenlijk niet wachten.