Iets te kort.... (Hellendoorn-Holten)

De wandeling is vandaag ongeveer 16 kilometer lang. Als je niet verkeerd loopt, natuurlijk. 16 kilometer: dat moet te doen zijn. Bij het verlaten van Hellendoorn duiken we al snel het bos in. Een onverhard pad leidt ons naar een gedenkplaats: het werkkamp Twilhaar. Nog nooit van gehoord overigens. Het Monument bestaat uit twee betonnen panelen met in allebei de panelen een foto van een groep mensen verwerkt. Een van deze foto's is vervaagd, waarmee de kunstenares, wil laten zien dat 'de herinnering zelfs aan deze mensen kan vervagen.' Het zijn joodse mannen die poserend en lachend met hun werkmateriaal op de gevoelige plaat zijn vast gelegd. In 1942 afgevoerd: via Westerbork naar de vernietigingskampen. We zijn er stil van, leggen een steentje op de panelen en maken ook een groepsfoto voor het monument. Het is wat dubbel allemaal. 

We wandelen verder. Het is werkelijk wonderschoon. Dat is de hele wandeling door het Sallandse gebied overigens. Je kunt wel aan het fotograferen blijven. Het terrein is heuvelachtig en de paden liggen op een soort vals plat. We voelen continue de kuiten. Boven aangekomen betreden we een enorme heide vlakte, met wat bomen her en der, struiken en steeds een prachtig vergezicht. Het zal niet de laatste keer deze middag zijn, dat we in de verte over de boomtoppen dorpjes en steden kunnen ontwaren. Het lijkt wat op de hooglanden in Schotland en we vermoeden dat er ieder moment speelfiguren uit Outlander achter de oude eiken vandaan kunnen komen. De voorspelde regen blijft uit. Het zonnetje is wel waterdun en met name op de hoogvlakte is het toch wel fris. Toch besluiten we er te lunchen. De zakjes brood gaan open en we genieten van het eten en het prachtige uitzicht.

Tijdens de wandeling praten we veel. Over vroeger, over de toekomst en over dat wat ons bezig houdt. De studie, het wel of niet op kamers gaan, wereldreizen en al wandelend ook over de drie-daagse wandeltocht die we een aantal jaren geleden in de jungle van Thailand hebben gemaakt. Lobke en Sara praten honderduit. Natuurlijk gaat het ook over werk en een volgende baan. In die zin is het vandaag ook wel een bijzondere dag: vanaf 1 december ben ik formeel niet meer in dienst van Rabobank. Raar idee en toch? Het moment van (feitelijk) vertrek ligt al zover achter mij. Het klinkt gek, maar het doet mij niet zo veel. Het is wel een beetje surrealistisch. 

Over surrealisme gesproken: Midden in het bos, ergens in de middle of nowhere (dat geldt eigenlijk voor het hele gebied hier) staat een dennenboom vol met kerstballen. Het levert een wat vreemd beeld op. Een versierde kerstboom, midden in het bos. We zijn op weg naar Kerst en morgen is het alweer eerste advent. Met een glimlach op onze gezichten wandelen we verder: welke grapjas gaat er midden in het bos een boom versieren? We naderen Holten en eigenlijk zijn we nog lang niet uitgepraat. Er is zoveel te vertellen en zoveel bij te praten. Eigenlijk is de route van vandaag iets te kort. Niet alleen omdat er zoveel gespreksstof was, maar ook omdat er zoveel te zien en te genieten was. Volgende week loop ik verder….

(Ik wandel voor een goed doel. Voor Villa Vrede! Je vindt er veel informatie over op de site van het Vogelnest. Als je een deel van de wandeling wilt sponsoren en het goede doel wilt ondersteunen, dan kan je je sponsorbedrag over maken naar rekening NL74MOYO0802019234, tnv De Wandeling o.v.v. Wandelen voor Villa Vrede. Hartelijk dank alvast!)