Her en der een bui (Braamt - Millingen) - De website van beleving!

Waar moet ik beginnen als ik iets wil vertellen over mijn wandeling van Braamt naar Millingen? Bij het diner in het restaurant Mezzo, de avond voorafgaand aan deze wandeldag, over het weer tijdens de wandeling, over het landschap, over Duitsland of over de veerdienst van Pannerden naar Millingen?

Laat ik maar met het weerbericht beginnen. De voorspelling voor vandaag luidde: Zonnige perioden met her en der een bui. Soms met hagel. Het komt niet vaak voor, maar vandaag hadden de weermannen en vrouwen het juist. Het vervelende voor mij was dat ik zowel her als der ben geweest en op een of andere manier ook de hagelbuien-hoofdprijs gewonnen heb. Op een gegeven ogenblik liep ik over de dijk bij Tolkamer (vlak bij Lobith) en de lucht werd donkerder en donkerder: eigenlijk gewoon zwart. Laat ik het zo samenvatten: op een dijk vind je geen beschutting en mijn stormparaplu hield het nog geen 5 minuten vol in de felle wind en ijsregen.

De tocht was echt bijzonder mooi. Misschien wel de mooiste tot nu toe. Het vertrek in Braamt bij het opkomen van de zon (die was er echt) en vervolgens de prachtige paden door Montferland. De start van de wandeling was direct bij mijn hotel, dat dus aan het Pieterpad ligt. Ik had er de avond daarvoor uitermate goed gegeten en bij een goed glas whisky mijn Blog geschreven. In eerste instantie dacht ik vandaag, dat die whisky iets te veel in mijn benen was gaan zitten. Ik was werkelijk niet vooruit te branden en mijn benen voelden loodzwaar. Het was echter het effect van het stijgende landschap,,want toen ik eenmaal de eerste forse heuvels in het Bergher over was en verder het Montferland in liep was de pijn in de benen snel voorbij. Ook hier kom je (wandelend over een pad dat dateert uit de middeleeuwen) geen mens tegen, het is doodstil en alleen de vogels zorgen voor wat beweging en geluid. Echt mooi.

Op de Boterberg staat een uitkijktoren en het uitzicht vanaf deze plek is indrukwekkend. Tot op heden was ik zoals gezegd nog niemand tegen gekomen, maar op dit punt ontmoette ik een 20 tal sportievelingen van een lokale bejaardensoos die in felgekleurde (foute) trainingspakken luidruchtig hun fitness oefeningen deden. Niemand van hen waagde zich overigens aan de beklimming van de uitkijktoren. Ik wel. Buiten adem kwam ik boven. Je ziet Nijmegen, Groesbeek, Duitsland liggen, het omringende land en het prachtige Rijndal. Onheilspellend waren de wolken en de buien die zichtbaar in de verte “her en der” over het land raasden. Tot dat moment had ik daar nog geen last van gehad overigens. En vanaf zo’n toren ziet het er mooi uit.

Aan de bewegwijzering merk je dat je ook door Duitsland loopt. Best een gek idee, maar als je het kaartje bekijkt is het wel logisch dat de ontwerpers van de Pieterpad route hier een stukje van ons buurland meenemen. De wandeling is vandaag 24 kilometer en dat is een van de langere etappes van het Pieterpad. Na 2 dagen wandelen is dat toch een heftige afsluiting. In het Duitse dorpje Elten geniet ik van het prachtige uitzicht op het Rijndal. De steenfabrieken en fabriekspijpen markeren het land. Het is bijzonder mooi, evenals het kerkje dat hoog boven de Uiterwaarden uit torent en eigenlijk weer de rand van het hoger gelegen bos markeert.

Via Spijk loop je naar Tolkamer en de Rijn. Soms vallen er wat kleine hoeveelheden regen, maar eigenlijk mag het geen naam hebben. Op de dijk in Spijk heb je een prachtig zicht op de Rijn en de voorbij varende aken.

Op weg naar Tolkamer, dat eigenlijk aan de Boven Rijn ligt, vormen zich donkere wolken aan de hemel. Het gaat razendsnel. Aan de overkant schijnt te zon en ik loop in een gebied waar het wel nacht lijkt. Beangstigend zwart. Het vervolg hebben jullie eerder in deze blog kunnen lezen. Het gevolg vertaalt zich in een een zeiknatte broek en allemaal dooiende hagelstenen in nek, jas en rugtas. Het is werkelijk ijskoud tijdens de bui en ik ben tot op het bot verkleumd. In Tolkamer is wel een kroegje open, maar ik besluit toch maar door te lopen. De zon schijnt weer en voelt op de een of andere wijze weldadig aan.

Voorbij Tolkamer kom je bij een haven uit en vervolgens gaat het pad over de uiterwaarden verder. Glijdend door de blubber en de koeienvlaaien wordt de wandeling voortgezet. De volgende reeks buien dient zich aan. Ook een regenboog, omdat de zon blijft schijnen. In de uiterwaarden is een kleine begraafplaats met oorlogsgraven. Een halve regenboog markeert de plek. Best bijzonder. Ik sta even stil bij de graven, lees de namen en leeftijden van de Canadese gesneuvelde bevrijders. Wat is oorlog toch een idioot fenomeen....

Hierna is het niet ver meer naar Pannerden, waar het pontje wacht. Eigenlijk is het precies andersom. Daar op de winderige dijk, waar om het kwartier een striemende hagelbui overheen trekt en waar geen beschutting is, moet ik op het pontje wachten. Dat veer tussen Pannerden en Millingen vaart namelijk eens in de 2 uur en.... is net zo’n beetje 20 minuten geleden vertrokken. De vraag is of ik terug naar Tolkamer zal lopen om daar even op te warmen (ongeveer 40 minuten) of hier maar blijf. Ik kom al snel tot de conclusie dat er tijdstechnisch geen alternatief is voor het blijven wachten. Ik plunder mijn rugtas, haal daar nog een dikke trui uit en mijn regenjas en pak mij goed in, terwijl de eerste hagel al weer uit de hemel komt vallen (en met die harde wind is dat echt geen pretje). Ik wandel wat rond de pier om warm te blijven en drentel heen en weer langs de waterlijn, waar de meest vreemde attributen aanspoelen. Ook een prachtige roos. Welk verhaal zou daar achter zitten? Een vrolijk verhaal, een trieste gebeurtenis, iets romantisch? Door de kou kan ik mij er geen beeld bij vormen.

Uiteindelijk stap ik om 5 over 3 (het pontje is precies op tijd) tot op het bot verkleumd het bootje in, dat mij en een eenzame fietser (die beter kan plannen: kwam om 4 over 3 aanrijden) naar de overkant brengt. Ik marcheer Millingen binnen, heb wel geluk met de bus (ik hoef niet te wachten) en kan met het OV verder richting Lexmond. De afgelopen 3 dagen meer dan 60 kilometer gelopen. Eind deze week weer verder. Naar Groesbeek en vervolgens naar Gennep. Misschien valt er dan ook her en der een bui. Het maakt mij eigenlijk niets uit. Ook dan is het genieten namelijk.

Zoals je weet, probeer ik tijdens het wandelen ook wat geld voor Villa Vrede in Utrecht in te zamelen. Elke bijdrage is van harte welkom. Als je mee wilt doen, kan je je sponsorbedrag over maken naar rekening NL74MOYO0802019234, tnv De Wandeling o.v.v. Wandelen voor Villa Vrede. Je hoeft zeker niet te wachten op het vervolg van deze wandeling.