Boven dans ik verder..... (van Gennep naar Vierlingsbeek)

De wandeling die vandaag op het programma staat, is iets meer dan 19 km en voert ons naar Vierlingsbeek. En hoewel Irene wat tegen de afstand aan zit te hikken, vertrekken we (na een bak koffie en warme appeltaart) vol goede moed uit Gennep. Een prachtig Limburgs stadje aan de Niers. Een kleine rivier, waar ik voordat ik aan de Pieterpad wandeling begon, nog nooit van had gehoord. Na het verlaten van de bebouwde kom, lopen we langs de rivier richting het bos.

Al snel bereiken we de bosrand, waar we opnieuw ontvangen worden door kwetterende en fluitende vogeltjes. We vermoeden dat het vinkjes zijn, maar zeker weten we het niet. Ze zijn niet bang en tijdens de wandeling door dit stuk bos lijkt het net of ze ons van struik naar struik vergezellen. 

Ik moet onwillekeurig denken aan het theaterstuk van afgelopen zondag. Samen met Hidde ben ik naar de voorstelling Hosseini geweest. Een Afghaanse vluchteling die geen plek lijkt te vinden in Nederland, vast loopt in allemaal procedures, maar tijdens een korte vakantie met zijn vrouw geraakt wordt door de aanwezigheid van een vink, die hem aan vroeger en zijn thuisland doet terugdenken. Een vogel die voor vrijheid staat en voor vogels geldt sowieso dat landsgrenzen geen issue zijn. Dat theaterstuk is overigens echt een aanrader. Ontroerend en indrukwekkend op de bühne gezet.

Irene krijgt halverwege de tocht (eigenlijk al na een kilometer of 6) last van haar voeten en op haar rechtervoet lijkt zich een blaar te vormen. De keuze “Irene voor de rest van de wandeling op mijn rug verder dragen of pleisters plakken” is snel gemaakt en een blarenpleister met wat tape doet wonderen. 

De wandeling is overigens weer prachtig. Door het bos, over de heide, langs grote vennen op weg naar de Maas, die we bij Afferden over zullen steken. Van Limburg naar Brabant in dit geval. We zien zelfs nog even de zon achter de wolken vandaan komen. In een vennetje ligt een grote steen met een metalen plaat en tekst: “Boven dansen we verder”. Het blijkt niet op het flauwe zonnetje en de weergoden te slaan. Even later wandelen we namelijk door een soort gedenkbos, waar allerlei foto’s en korte gedichtjes en uitspraken van overleden streekbewoners langs de wandelpaden zichtbaar zijn. Best mooi. We lezen in stilte een aantal gedichten over hoop, het leven en dat wat voor hen belangrijk was. Boven dansen we verder..... best een mooi beeld.

Bij het Brem worden we bijna omver gereden door een 2-span. Paard en wagen met een iets te enthousiaste chauffeuse (of hoe heet dat bij een paard en wagen?). Ze heeft de paarden niet echt in de hand, lijkt het en de bijrijder roept in plat Limburgs dat ze iets te veel gedronken heeft. Wij blijven verstijfd op de weg staan, maar het gaat (net) goed. Nog geen gedicht en gedenkplaats voor ons in dat bos dus.

Bij een schuilhut eten we een broodje en nemen we een korte pauze. Het pad dat we vervolgens vervolgen bevat geen markeringen en dat is op de wandelroute naar het zuiden geen goed teken. Gelukkig wijst een boswachter ons de goede kant op: met het kappen van bomen zijn veel routemarkeringen verdwenen, maar uiteindelijk komen we na een omweg weer op de route terecht. We wandelen door het Quin een prachtig gebied met verschillende heuvels en mooie vergezichten. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het “naar boven dansen” wat stroefjes gaat, maar de natuur en het prachtige wandelweer maakt veel goed. 

In Afferden (vergeet de plaatsnaam en als je er ooit naar toe moet: rijd er snel door heen, want het is een dorpje met kraak noch smaak) komen we aan de oever van de Maas aan. Het pontje zet ons over en langs de Maas glibberen we door een prachtig hagen gebied maar over een kilometer lang blubberpad richting Vierlingsbeek. Het landschap heeft veel weg van de engelse landgoederen, waarbij hagen voor afrastering en dat specifieke beeld zorgen. Het wandeltempo gaat in de blubber wat naar beneden. Het heeft echt veel geregend, blijkbaar. De lucht wordt grijzer en grijzer, maar.... het lukt om tijdig en in ieder geval voor de nieuwe regen onze auto te bereiken. We slapen vanavond in de oude Pastorie in Swolgen. Een prachtig oud gebouw naast de kerk. 

Voor of eigenlijk in ons raam op de tweede verdieping staat het beeld van een heilige. Het is voor het eerst van mijn leven dat ik bij het naar buiten kijken uit mijn bed tegen de kont van Petrus of Johannes aankijk. Toch bijzonder. Je maakt wat mee in het zuiden van Nederland. Slapen op de zolder van een oude pastorie. Om ons bed te bereiken moeten we wel 2 redelijk steile trappen op. We besluiten om boven even niet verder te dansen, maar een powernap te doen. Het was weer een mooie dag! Morgen gaat de tocht verder. Van Vierlingsbeek naar Swolgen.