De heilige Hubertus, asperges en Tinus en Bep (van Vierlingsbeek naar Swolgen)

Natuurlijk had ik het kunnen weten. Een oude pastorie staat bij een kerk. En een kerk heeft klokken en natuurlijk slaan die op het hele en halve uur en natuurlijk is dat tijdens de broodnodige nachtrust geen pretje, als je dat niet gewend bent. En ik ben dat niet gewend.

Klap op de vuurpijl was echter het ochtendconcert om 08.00 uur. De omgeving wakker beieren, heet dat. De heilige voor ons raam (waarschijnlijk is het overigens de heilige Hubertus) schijnt het dagelijks 3 maal aan te moeten horen. Volgens de eigenaar van de Oude Pastorie, die overigens voor een fantastisch ontbijt zorgde, is het traditie om 3 maal daags voor het eten de klokken te luiden. Zodat de mensen die op het land aan het werk waren, naar huis konden om de maaltijd te gebruiken. Ze hebben deze traditie blijkbaar ondanks de introductie van het horloge, de smart-phone en de Iwatch maar in stand gehouden.

Vandaag staat er een lange wandeling op het programma. Het boekje met de routebeschrijving zegt dat de tocht iets van 22 kilometer zal bedragen, maar aan het einde van de dag blijkt het bijna 25 kilometer te zijn. De buien-app geeft aan dat de sporadische buien over ons gebied (lees: noord Limburg) zullen trekken. Ook dat viel vandaag in de praktijk reuze mee, gelukkig, maar dat neemt niet weg dat het onstuimig weer is. Het waait hard in ieder geval. De wandeling loopt van Vierlingsbeek naar Swolgen.

Irene zet mij bij het startpunt af en rijdt vervolgens zelf door naar Arcen voor een dagje sauna. Vandaag is Ester Kalis mijn metgezel. Ik ken Ester al jaren. We hebben veel met elkaar gewerkt in de periode dat ik bij Rabo Vastgoedgroep en Bouwfonds werkte. Ons bedrijf deed (en doet) veel zaken met haar advocatenkantoor. Het voelt best bijzonder dat onze zakelijke relatie van toen nu ook tot een dagje samen optrekken heeft geleid.

We hebben afgesproken in de lokale herberg in Vierlingsbeek en daar genieten we van een bak koffie, een stuk appeltaart en praten we elkaar wat moed in voor de dag. We halen herinneringen op uit de tijd bij Rabo Vastgoedgroep en zijn eigenlijk al diep in gesprek voordat de wandeling begint.

Die wandeling is trouwens opnieuw prachtig en het landschap waar we doorheen lopen is van een bijzondere schoonheid en zeer afwisselend. Door bos, weilanden, langs beekjes, vennetjes en over de heide. Het waait hard en ik moet mijn pet regelmatig vasthouden, omdat het hoofddeksel anders van mijn hoofd wordt geblazen. De route gaat ook langs het spoor en veelal over onverharde wegen. Het grappige aan de tocht is dat we door veel kleine dorpjes lopen. Vaak zijn het kleine buurtschappen, met namen die we voor het eerst horen en lezen. Wie heeft er nu van Holthees, Smakt, het Makken, Geijsteren of Wanssum gehoord? Het zijn dorpjes op de route, die vaak ook bijzondere kerkjes en kleine kapelletjes herbergen. De Mariakapel in Holthees is bijzonder, hoewel de kerkruimte zich achter glas bevindt is er bij een klein Mariabeeld een devotie-ruimte ingericht. We blijven er even kijken en lopen weer door. Buiten Holthees staat een indrukwekkend oorlogsmonument. Daar staan we wat langer bij stil.

Op het moment dat we het Boshuizer Bergen gebied betreden, schijnt de zon en is de lucht grotendeels blauw. De natuur is hier bijzonder. De verstuiving waar we door heen wandelen is begroeid met hei, maar ook met jeneverbesstruiken, die in de prachtigste vormen de omgeving markeren. Midden in het bos zien we de Willibrorduskapel en lopen we langs prachtige beken, die kronkelend onder de oude bomen doorlopen.

In Wanssum vinden we een kleine lunchroom waar we even op adem komen en de lunch gebruiken. Op tafel ligt de Limburger (de krant van Limburg), die vandaag groots uitpakt met een artikel over de asperge-oorlog die blijkbaar in Limburg gaande is. De hele wereld is in beweging, Brexit en de klimaatprotesten beheersen de landelijke dagbladen, maar in Limburg zijn de asperges blijkbaar “talk of the day”. Vanaf Wanssum wandelen we langs de Grote Molenbeek richting Meerlo. Heel even krijgen we een bui over ons heen, maar de zon blijft schijnen en het levert een prachtige regenboog op. Meerlo huisvest een kleine kasteelboerderij waar het Pieterpad over het erf voert. Bijzonder monument en een bijzondere locatie.

Tegenover het prachtige maar eenvoudige huis van Tinus en Bep (twee echte Limburgers in Tienray) ligt een Bedevaartskerk, die het kleine Lourdes (zo wordt Tienray genoemd) bijzonder maakt. Het dorpje heeft een formele bedevaartsstatus, zo blijkt. Helaas was de kerk gesloten toen wij er aan kwamen (we waren net te laat) en konden we deze niet meer bezichtigen. Zo’n dorp (het geldt trouwens voor al de kleine buurtschappen waar we doorheen wandelen) is zo goed als uitgestorven, zo lijkt het. Aan de carnavalsversieringen is te zien, dat er wel mensen wonen, maar ze begeven zich niet echt op de straat. Best vreemd. Leuk om er doorheen te lopen, maar.. niet om te wonen, is al snel onze conclusie (hoewel Tinus en Bep daar wellicht anders over denken).

Uiteindelijk wandelen we meer dan 24 kilometer. Bijna 5 uur. Zolang duurt (zo lijkt het in ieder geval) ons gesprek ook. We praten over werk, over de projecten die we samen hebben gedaan, over Villa Vrede en vluchtelingenwerk, over wandelen en vakanties in Frankrijk, over mantelzorg, passie, kunst en cultuur. We hebben het over India, het vasten, de “ik pas periode”, de vaste patronen waarin mensen denken en handelen en over andere zaken die ons bezig houden en waar we ons zorgen over maken. Tegelijkertijd genieten we van de natuur en de omgeving waar we doorheen lopen.

Rond uur of 5 (het laatste stuk levert nog een forse bui op) bereiken we Swolgen en drinken we nog wat in het plaatselijke eetcafe. Terugblikken op een prachtige wandeling en een mooie dag! Van de heilige Hubertus tot Tinus en Bep. En dan hebben we het niet eens over de asperges gehad.