Dit verslag van de wandeling van Swolgen naar Venlo zou ik echt vol dramatiek en met een negatieve ondertoon kunnen schrijven. Dan zou ik iets vertellen over het feit dat ik vannacht wakker werd van de regen die op het dakraam kletterde en het feit dat ik de slaap vervolgens niet kon vatten (met alle irritatie over de klok van de kerktoren, die elke 30 minuten van zich laat horen). Ik zou dan ook iets kunnen zeggen over het 8 uursconcert, dat diezelfde kerktoren met zijn klokken fabriceerde toen ik voor mijn gevoel net weer en eindelijk in slaap was gevallen. Ik zou mijn blog ook wijden aan mijn zoektocht in de gietende regen naar het graf van Bertus Aafjes die op de begraafplaats naast de oude pastorie in Swolgen is begraven, waarbij ik 3 keer over de begraafplaats moest lopen om het te vinden. Het stond garant voor een zeiknatte start van mijn wandeling en het is gewoon vervelend om met natte kleding aan de wandeling te beginnen. Ik zou dan ook kunnen uitweiden over de regen die vanaf het begin van de wandeling naar beneden kwam en die zeker 13 kilometer van mijn wandeling voortduurde.
Iets over mijn val in de blubber zou daar ook bij horen, zeker omdat deze veroorzaakt werd door (naar ik vermoed) het enige zinkgat (sinkhole) dat op de hele Pieterpad route is verstopt (in die zin was het wel lekker om vandaag alleen te lopen: een eventuele metgezel zou me waarschijnlijk nog jaren lang met de idiote capriolen bij mijn val achtervolgen). Ik zou natuurlijk ook klagenderwijs iets vertellen over het feit dat ik tot mijn knie in de modder wegzakte en dat dit ook zo’n beetje het het einde van mijn stormparaplu betekende, omdat ik daar vol op terecht kwam.
En natuurlijk zou ik dan ook iets zeggen over het feit dat ik mijn pet af moest doen, omdat deze zo doorweekt was dat het op houden ervan geen zin meer had en bijna het tegenover gestelde effect had. En bij zo’n beschrijving zou ik verder ook iets moeten zeggen over het feit dat het met een zeiknatte broek erg lastig heuvel op lopen is en dat je je als wandelaar alleen in het Limburgse land (er is geen gek die zich met dit weer naar buiten begeeft) wel heel zielig voelt, als je strompelend met de modder op je lijf door de bossen glijdt.
En hoewel de feitjes kloppen, heb ik toch een wat andere beleving bij deze dag. Ik heb vandaag echt genoten, om niet te zeggen dat het heerlijk was. Het Limburgse land is bijzonder mooi en het gebied waar ik vandaag doorheen liep was zeer afwisselend. Iets meer dan 21 kilometer naar Swolgen. Vandaag zonder metgezel, dus alleen. Door bos, moerasgebied, geaccentueerd land met heuveltjes en smalle weggetjes en prachtige watertjes. Het water kwam ook uit de hemel vallen en dat heeft iets vervelends, maar tegelijkertijd: het viel ook wel weer mee. En als het regent (zo heb ik vandaag ontdekt) fluiten de vogels gewoon door. Sterker nog: het concert dat ze geven klinkt indringender dan je zou verwachten. Het was niet druk onderweg, om niet te zeggen dat je gewoon niemand tegenkomt. De paardjes in de wei kiezen beschutting bij elkaar, maar de Hooglanders grazen gewoon door. Omdat het zo stil was en omdat de regen zo nu en dan ook mijn voetstappen overstemde, kon ik van heel nabij een reebok bekijken en was het ook gaaf om van heel dichtbij een buizerd te zien. Of ik van de fazant schrok of de fazant van mij, zal ik in het midden laten, maar ik ging er tijdens het wandelen bijna op staan, voordat dit haantje met het stereotiepe geluid wegvluchtte. Toch mooi om te zien. Zelfs de bellen op het water hebben een vorm van schoonheid, die best te waarderen is. Tja... het is maar hoe je er naar kijkt. Voor mij was het glas vandaag halfvol (en met de regen uiteindelijk tot aan de rand gevuld).
Wat ook prachtig was, was het zogenaamde Schuiwater. Het is een stempel van de Maas, las ik ergens. Het gebied rond een oude Maasmeander kent steile oeverwanden en je wandelt over vlonders door een moerassig gebied, waar volgens mij ook bevers zitten. Dat was in ieder geval goed te zien aan de afgeknaagde boomstammen. Wandelend door landerijen (hier was het het weer op z’n zachts gezegd “heerlijk” onstuimig) nader je dan vervolgens Houthuizen.
Op een smal bosweggetje, verdween mijn been inderdaad in een gat dat onder het bladerdek zat. Tot mijn knie in de modder en hoewel ik mij toch wel pijn deed, moest ik ook om mezelf lachen. Je ligt daar voor idioot in de blubber, het water komt met bakken uit de hemel, je plu is kapot en gelukkig valt de kwetsuur wel mee. Het had in ieder geval erger kunnen zijn.
Na deze kolderieke valpartij, bezoek ik een verlaten kapel, die ooit door de buurtschap Houthuizen is neergezet. Er branden kaarsjes, ik kan er even schuilen en op adem komen en wordt stil op een knielbankje. Ik besluit zelf ook een kaarsje aan te steken en kijk in stilte naar het vlammetje, in gedachten bij een aantal mensen die mij na aan het hart liggen.
De tocht gaat verder richting Grubbenvorst. Een klein dorpje aan de Maas. Het voordeel van de regen die nu echt met bakken uit de hemel komt, is dat je een goed excuus hebt om de lokale brasserie te bezoeken. Het is nog wat vroeg voor de lunch, maar toch waag ik mij maar aan een kop uiensoep en een tosti. Ik zie er blijkbaar zo doorweekt en verkleumd uit, dat de dame achter de bar mij eerst een bak koffie en een likeurtje brengt. Leuke lui die Limburgers!
Als ik opgedroogd ben, gaat de wandeling weer verder. Richting de Maas, waar het veerpontje zich snel meldt, als ik aan de kade sta te wachten. Ik moet 30 cent betalen voor de overtocht en vraag of dat met contactloos betalen kan. Ik kan de veerman niet helemaal goed verstaan, maar hij geeft volgens mij aan dat hij mij dan net zo goed gratis kan overzetten. Als ik zeg dat dat ook goed is, tikt hij op z’n voorhoofd en merkt iets onverstaanbaars en onvriendelijks op. Ik betaal met 10 euro, krijg netjes het wisselgeld terug en zet aan de overkant van de Maas de wandeling voort. Die voert door de uiterwaarden richting Venlo, dat je in de verte al ziet liggen.
Het regent opnieuw en ik glij en glibber door de blubber en de koeienstront door de weilanden. Over de maas varen de rijnaken (of zijn dat dan maasaken?) richting het zuiden. Het is onvoorstelbaar, maar plots breekt de zon door en is er zelfs iets van blauwe lucht te zien. Van korte duur, maar... het is even droog.
Voorzichtig glij ik door en langs een kudde Hooglanders. Het zijn grote beesten, die toch om een kleine omweg vragen, want aan de kant gaan ze niet en er wordt geadviseerd om minimaal 20 meter afstand te houden. Vlakbij Venlo bezoek ik de kapel van Genooi. Ook een bedevaartsplaats. Dit genadeoord trekt blijkbaar veel bedevaartsgangers. Voor troostzoekende Venlonaren is ‘t Leef vrouwke van Genoej blijkbaar een begrip. De route lijkt vandaag echt wel op een pelgrimspad. Na de ontberingen (zo voelt het toch een beetje) van de wandeling, is de kapel ook voor mij even een oase van rust en stilte.
Vervolgens loop ik over een dijk door naar Venlo. Een verrassend leuke stad. Als ik er aan kom, begint het weer te regenen, maar dat mag de pret niet drukken. Er staan weer 21 kilometers op de teller en... de Pietersberg komt nu echt snel dichterbij.
Over een paar weken loop ik verder. Zoals je weet, probeer ik tijdens het wandelen ook wat sponsoren voor Villa Vrede in Utrecht te vinden. Elke bijdrage is van harte welkom. Als je mee wilt doen, kan je je sponsorbedrag over maken naar rekening NL74MOYO0802019234, tnv De Wandeling o.v.v. Wandelen voor Villa Vrede. Je hoeft zeker niet te wachten op het vervolg van deze wandeling.
Reactie schrijven
Gerrit (maandag, 11 februari 2019 17:14)
Erwin, petje af voor je doorzettingsvermogen en complimenten voor je beschrijving van je wandeling. Alsnog ik zelf meeloop!
Marion (dinsdag, 12 februari 2019 07:17)
Een wandeling vol tegenstrijdigheden. Toch heb je genoten en weer een heerlijk verhaal neer gezet. Complimenten hoor.