Grote stappen, snel thuis (Venlo - Swalmen)

Vandaag ben ik met mijn oudste zoon op pad. Bart meldt zicht rond half 8 in Lexmond en dan rijden we met twee auto’s richting Swalmen, waar we de auto’s parkeren. Het voelt (met de discussies over het klimaat in het achterhoofd) niet helemaal ok om met met 2 auto’s richting het zuiden te rijden, zeker niet als ik me realiseer dat Sara zondag meeloopt in de klimaatmars. Vandaag kon het echter niet anders. In Swalmen nemen we de trein (dat is beter voor het milieu) naar Venlo en daar gaat de wandeling echt van start. Er staat een 23-tal kilometers op de rol (het blijken er achteraf iets van 25 te worden).

Langs het spoor lopen we Venlo uit. Ik vertel Bart kort iets over de route en probeer te duiden dat het misschien veel kilometers zullen zijn voor iemand die niet getraind is, maar dat het best wel mee zal vallen, omdat dit geen heuvelachtige tocht zal zijn. Ik ben nog niet uitgesproken of de weg gaat al omhoog. Het mag de pret niet drukken. Met zijn lengte van bijna 2 meter zijn de stappen van Bart iets groter dan die van mij en op sommige momenten levert dat een soort 2 mans polonaise op door het Limburgse land. Het is een andere manier om te vertellen, dat ik hem eigenlijk niet goed kan bijhouden. Grote stappen, snel thuis dus. 

Het maakt er ons gesprek en de wandeling niet minder om overigens, zeker als Bart wat temporiseert. We lopen langs een ommuurde kloostertuin en vervolgens een indrukwekkend (voormalig) klooster, richting Tegelen. Ook daar gaat het pad fors omhoog. De enorme heuvel en vlakte waar we over heen lopen is niet natuurlijk ontstaan: het is een vuilnisbelt die van een groene laag is voorzien. Tja.... als we het dan toch over het milieu moeten hebben. Wel een gek idee dat je hier van het uitzicht aan het genieten bent, terwijl je op tientallen meters afval en vuil staat.

De wandeling is weer prachtig. Grotendeels door bos en kilometers langs de grens met Duitsland. Er loopt een weg precies op de grens met Ons buurland. Het heeft iets eentonigs als je kilometers over die kaarsrechte onverharde weg loopt en tegelijkertijd doet het (misschien juist wel vanwege het eindeloze karakter) geen afbreuk aan de omgeving. 

De grenspalen markeren ook de overgang tussen bos en weiland en later tussen helling en afgrond. Soms lopen we aan de Duitse kant, soms aan de nederlandse. In het bosgebied moet erg veel wild zitten, als je het afmeet aan het aantal uitkijkposten. Bart beklimt er een, maar het levert geen beelden van wegspringende zwijnen of herten op. Wel van een zoon die met gevaar voor eigen leven een glibberig en gammel laddertje beklimt.

De grote stappen die Bart eerder zette, worden gedurende de tocht iets minder groot. Bij een oud grenscafe moeten we zelfs even stoppen om de opkomende blaren te bedekken en van tape te voorzien. Een aantal kilometers verder doen we dat nog even dunnetjes over met de laatste blarenpleisters. 

Gelukkig kunnen we even op adem komen bij een volgend grenscafe. We worden welkom geheten door een Limburgse vrouwelijke herbergier, die een soort Duits/Nederlands spreekt: misschien is het wel gewoon Limburgs, overigens. De warmte en de maaltijd doen ons goed. We eten er een uitsmijter en een tosti en maken ons op voor de tweede helft van de wandeling. Die is bijzonder fraai. 

Enerzijds door de steilranden (die precies de grens met Duitsland vormen) en anderzijds door de prachtige natuur, de heide, de vennen en uiteindelijk het prachtige meanderende riviertje de Swalm. De foto’s spreken boekdelen. 

Ons gesprek eigenlijk ook. We praten over voetbal, Ajax en Feyenoord, halen herinneringen op aan vakanties, praten over werk en ambitie en dat wat ons bezig houdt. Het is mooi om met elkaar op te trekken en ondanks het ongemak van de blaren, is het een bijzonder leuke en mooie dag. Niet in de minste plaats omdat de zon schijnt en we de eerste echte tekenen van de lente zien: prachtige bloesem en het eerste groen in de bomen. 

Aan het einde van de dag nog een lekker biertje in een Limburgs cafe (voor mij overigens gewoon een spa-rood: het is immers weer vastentijd). Bart rijdt vervolgens richting Vianen. Ik rijd naar Montfort, waar ik te  gast ben bij het Pelgrimhuis. Een bed & breakfast  dat zich met name op wandelaars richt. Een gewoon woonhuis, waar je als wandelaar en passant hartelijk wordt ontvangen, alsof je elkaar al jaren kent. Aan tafel met de eigenaars en de andere gasten en daarna in gesprek rond de brandende open haard. Een bijzondere avond. Op mijn kamer schrijf ik nog even mijn blogje. Morgen weer verder. Nog 4 wandeldagen en dan ben ik op de Pietersberg.