Over het klimaat gesproken (van Montfort naar Sittard)

We wandelen vanuit Montfort het buitengebied in. Langs het zogenaamde Reigersbroek en langs de bosrand over een onverharde weg. Zo half onder de bomen valt het met de regen wel mee. Het uitzicht is bijzonder. Het lijkt net of de velden vol staan met gele bloemen, maar het blijkt verdord gras te zijn. Het beeld wordt ineens helemaal mooi als het wolkendek openbreekt en de zon gaat schijnen. Het druppelt nog wat na. Kermis in de hel noemen ze dat geloof ik, maar het schouwspel is prachtig. De temperatuur stijgt met de zon zienderogen en dat maakt het wandelen een stuk aangenamer. Dat zonlicht is overigens van korte duur en even later komt het water weer met bakken uit de hemel. Over het klimaat gesproken!

We glibberen over de paden en ontwijken plassen die groter en groter worden (waarschijnlijk hebben we vandaag ook 5 kilometer meer gelopen, omdat we steeds om de blubberpoelen en plassen heen moesten lopen).

Het is best druk in het bos op deze regenachtige zondagmiddag. Veel mountainbikers onder de modder (soms zijn lichaamsdelen te onderscheiden) en veel hardlopers. We komen zelf ook in een hardloopwedstrijd terecht, waar ook wij juichend worden ontvangen (het geluid produceren we zelf) als we in de gietende regen onder het finishdoek doorlopen. 

Toch is het even later echt droog en we wandelen langs Pey door naar Slek, een klein gehucht dat op de route ligt. We besluiten hier een kop koffie te drinken in de plaatselijke kroeg. De bar zit om half 12 helemaal vol met norse Limburgse mannen die allemaal aan de bar hangen en aan het bier zitten. 

Ik weet niet of het door ons komt, maar de kroeg loopt na onze binnenkomst langzaam helemaal leeg. Wij vertrekken na onze koffie zelf ook maar. 

Op dat moment komt het water gelukkig weer met bakken uit de hemel en we regenen op de open vlakte buiten Slek echt zeiknat. Het begint ook steeds harder te waaien en dat maakt de omstandigheden er minder plezierig op.

We wandelen verder door het ijzeren bos (zoals ze dat noemen). Over de grens, Duitsland in richting Isenbruch. We passeren het smalste stukje van Nederland. Hier is Nederland maar 7 kilometer breed. Bijzonder en een gek idee. Inmiddels is het droog en schijnt de zon.

Op sommige plekken wordt je verrast door een kleine kapel, een kruis of een Mariabeeld. In een tuin is aan de straatkant een kapel in stenen op getrokken. Je moet knielen om het kaarsje aan te steken.

Het begint steeds harder te waaien. Op mijn telefoon krijg ik een berichtje binnen dat voor dit gebied code oranje is afgekondigd. De windstoten zijn enorm en soms kunnen we gewoon in de wind hangen of worden we bijna van het pad het prikkeldraad in geblazen. De bomen kraken vervaarlijk en er vallen steeds meer takken uit de bomen. We wagen het er toch op om onder de bomen een boterham te eten en even te pauzeren.

Omdat er steeds meer takken uit de bomen naar beneden kletteren en er achter en voor ons ook bomen beginnen om te waaien, zetten we onze tocht snel voort.

Ondanks de regen en de harde wind is het gesprek er niet minder om. We halen herinneringen op aan onze Comenius opleiding, we praten over Rotary en de serviceprojecten die we organiseren, over onze gezinnen, over ouder worden, over de zorg in Nederland, over vluchtelingen en de complexiteit van het immigratie-vraagstuk, het onderbuik gevoel in de maatschappij en de zaken waar we ons zelf druk of zorgen over maken. Soms zijn we ook gewoon stil en genieten we van de omgeving of hebben we door de harde wind geen adem meer om te praten. We vallen echt letterijk stil als er vlak achter ons een enorme boom omver wordt geblazen. Vol ontzag kijken we naar de ontwortelde boom, die net nog zo glorieus rechtop in de wind stond. In een stuk bos net over de grens in Duitsland vallen de bomen bij bosjes en vliegen grote takken door de lucht. Best spannend zo’n wandeling door Limburg. Windkracht 9!

We lopen langs kasteel Millen weer Nederland in en naderen Sittard. Gelukkig neemt de wind wat af als we langs de Geleenbeek Sittard binnen wandelen. Het is stil in de stad, maar we vinden nog wel een kroeg om even een biertje te drinken en deze dag af te sluiten. Het was weer bijzonder en niet alleen vanwege de klimatologische omstandigheden. 

De Pietersberg komt steeds dichterbij. Nog 2 wandeldagen te gaan! In de week voor Pasen (ergens in april) loop ik verder. 

Zoals je weet, probeer ik tijdens het wandelen ook wat sponsors voor Villa Vrede in Utrecht te vinden. Elke bijdrage is van harte welkom. Als je mee wilt doen, kan je je sponsorbedrag over maken naar rekening NL74MOYO0802019234, tnv De Wandeling o.v.v. Wandelen voor Villa Vrede. Je hoeft zeker niet te wachten op het vervolg van deze    wandeling.