Ik kan niet wachten.... (een klompenroute intermezzo)

Aan het begin van de wandeling heb ik al een keer aangegeven dat de tocht voor mij iets van een pelgrimage heeft. Van mijn dochter kreeg ik een klein boekje (gesigneerd door de schrijver!) van Haeman Sunim. Een Koreaanse boeddhistische monnik die allerlei wijsheden in dat boekje heeft vervat: “Dingen de je alleen ziet als je er de tijd voor neemt”, heet het, met als ondertitel: rust vinden in een drukke wereld. Het typeert zo goed wat de wandeling mij persoonlijk brengt. Er zijn zoveel dingen te zien, te bespreken en te bedenken als je er de tijd voor neemt. Een prachtig boekje in ieder geval. 

Wat ook een prachtig boekje is, is het boekje voor en over de nieuwe pelgrim van Frits de Lange. Heilige Onrust heet het. Ik kreeg het van een van de gemeenteleden van Lux Mundi, naar aanleiding van een van de wandelblogjes die ik schreef. Het boekje geeft zo’n hoopgevend signaal af. Er is iets wat er voor zorgt dat je tijdens het wandelen de ene voet voor de andere blijft zetten. Het lijkt zo simpel gezegd, maar het raakt de existentiële vraag van het leven. Het beeld en het gevoel dat daar onder zit, geeft misschien wel een extra dimensie aan de wandeling die ik in de stille week voor Pasen hoop af te ronden. Een hoopgevend perspectief in ieder geval.

Vandaag liep ik een zogenaamde klompenroute. Bijna 20 kilometer. Vlakbij IJsselstein is het startpunt bij de jachthaven Marnemoende. Het is de zogenaamde eendenkooi etappe. Een prachtige tocht door de polder waarbij je via Montfoort in een rondje door het groene hart weer richting IJsselstein loopt. De wandeling maakte ik met Coen, die ik van Rotary ken. We zijn allebei actief in een regio van het Rotary District. Die tocht van 4,5 uur vloog eigenlijk voorbij. Niet eens omdat we zo snel wandelden overigens. We hadden gewoon veel te bespreken. We trotseerden wind en regen (hagel), maar genoten ook van de zon. Op maandag wandelen in een omgeving waar je ook wat stadjes aandoet is geen goed idee in deze regio. Je kunt nergens terecht voor een bak koffie of een broodje.

De maandag is overigens wel uitermate geschikt om een wandeling te maken, als je wilt genieten van de rust en de stilte. Nu werd de stilte wat weggeblazen door de wind, maar het was erg rustig op de route: geen andere wandelaars. De meeste mensen werken natuurlijk op maandag, dus wellicht is dat de verklaring. In Montfoort waren alle tenten dicht, maar stond de deur van een van de kroegjes open. De kroeg was uitgestorven en feitelijk dus ook gesloten. Toch mochten we even gebruik maken van het sanitair en kregen we zelfs een kop koffie en een bak thee, die we in het zonnetje konden opdrinken. Dat zonnetje en die warme drank, kwamen goed van pas, want kort tevoren waren we echt tot op het bot nat geregend.

We hadden best veel te bespreken: over Rotary, over onze carrières, de keuzes die we daarin gemaakt- en die we nog te maken hebben, over vakanties en de wijze waarop we ons leven invullen. Mooi! Genietend van de omgeving en de weersomstandigheden. Het past bij het beeld dat Haeman Sunim schetst: stilstaan bij de zaken die je aalleen kunt zien, als je er de tijd voor neemt. 

En de wandeling: prachtig. De rietkragen rond de IJssel, de knotwilgen langs de paden die die door de weilanden lopen, de ganzen en eenden die zich voorbereiden op het broedseizoen (we hebben de eerste jonge gansjes al gezien), de bloesem van de bomen, maar ook het leuke stadje Montfoort, met het prachtige kasteel of IJsselstein waar je via het klompenpad binnen wandelt op weg naar de IJssel. Wandelen is mooi, levert fraaie beelden en gesprekken op. Nog een paar weken en dan mag ik verder in Limburg. 

En daarna? Op 15/16 juni doe ik mee aan de Nacht van de Vluchteling. Vanaf Utrecht wandel ik dan met een aantal plaatsgenoten richting Amersfoort. 40 kilometer in het holst van de nacht. Een mooi vooruitzicht…… maar eerst naar Limburg: ik kan niet wachten.