Voetvallen op Witte Donderdag (van Sittard naar Strabeek)

Het is witte donderdag in de stille week. Het heeft zo moeten zijn dat ik juist in deze dagen mijn tocht afsluit. Voor mij was het (los van een paar kleine blessures) niet echt een lijdensweg, maar bij het verlaten van de stad, lopend richting de Kollenberg wordt je geconfronteerd met een zevental kleine kapelletjes (voetvallen worden ze genoemd), die de lijdensweg van Christus in zeven stappen zichtbaar maken. In stilte loop ik naar boven. Eigenlijk een vreemd en onwerkelijk plaatje. Het is stil in die zin dat er geen andere wandelaars zijn, de bomen kleuren felgroen (het is echt lente) en de vogels trakteren mij op een prachtig concert. De wandeling doet toch wel wat mij. Genietend van het prachtige weer, de stilte van het bos, de zeven voetvallen die het Bijbelse verhaal van de lijdensweg zichtbaar maken. Het is bijzonder.

De wandeling gaat verder. Na de Kollenberg kom je op een soort plateau, met een prachtig zicht op de omgeving. De zon schijnt, de lucht is helder blauw en het begint al warm te worden. Mijn vest gaat uit en genietend van de stilte en de ruimte loop ik in gedachten verder. Net als ik mij bedenk dat het heerlijk is om vandaag alleen te lopen, komt mij op een kruising van twee onverharde wegen een vrouw tegemoet. Ook een wandelaar. We komen elkaar precies op het kruispunt tegen. Zij gaat linksaf en ik rechtsaf. We lopen dus ineens naast elkaar. Het blijkt Els te zijn. Een dame uit Smilde (Drenthe) die een pelgrimspad loopt, dat vanaf het genoemde kruispunt een kilometer of tien gelijk oploopt met het Pieterpad. We komen met elkaar in gesprek over het wandelen, over de tochten die zij al heeft gemaakt, over onze gezinnen (zij heeft ook 4 kinderen met ongeveer dezelfde leeftijd als die van mij) over het werk (zij werkt bij ABN/AMRO) en over de prachtige omgeving waar we doorheen lopen. We maken foto’s van dezelfde plekjes, kerken en merktekens.

Na het ongemakkelijke begin van het samen gelijk oplopen, ontstaat er een mooi gesprek. Een mooie ontmoeting, waarbij we wandel- en levenservaringen met elkaar delen. Bijzonder. Na een kilometer of 10 gaat haar weg weer een andere kant op. Ik loop in stilte door. Ik moet nog even denken over hetgeen Els vertelde over het feit dat door het wandelen blijkbaar de rechter hersenhelft wat wordt uitgeschakeld, waardoor je veel gemakkelijker praat en waardoor mannen veel milder (zo zei ze het) en veel opener zijn dan dat ze doorgaans zijn. Ik weet niet of het klopt, maar ik weet inmiddels na 25 Pieterpad etappes wel dat je tijdens zo’n tocht wel prachtige gesprekken hebt.

De wandeling gaat richting Valkenburg, door een gebied waar de korenwolven zitten, over van die typische ‘kapelaan Oderkerke’ weggetjes (je verwacht hem ieder moment op zijn fiets de bocht om te zien komen). Het landschap is werkelijk prachtig. Veel bomen zitten vol in de bloesem. Soms loop je fors bergop, soms over hele smalle paadjes, soms door de bedding van een beek. Het is echt genieten. Ik probeer me te bedenken wat ik vanavond in mijn blogje moet schrijven en moet aan Karina denken. Karina (een oud collega) is begin april overleden en afgelopen week begraven. We hadden veel contact met elkaar en zij reageerde altijd als een van de eersten op de blogjes en wandelberichten. We spraken met enige regelmaat naar elkaar uit dat het zo fijn zou zijn als ze een dag mee zou kunnen lopen, maar dat ging helaas niet meer, vanwege haar ziekte. Het is best een gek idee dat ik straks een blog schrijf en geen reactie van haar krijg. Vandaag liep ze toch een beetje mee. Zo voel ik dat in ieder geval.

Op weg naar Valkenburg loop je langs Schimmert, klein- en groot Haasdal en uiteindelijk door een prachtig stuk bos (Ravensbosch) dat feitelijk de oever van een kleine beek vormt. In Valkenburg wacht Irene op mij. We drinken een kop thee en vertrekken vervolgens naar ons hotel in Maastricht. Daar zitten de terrasjes vol en wij sluiten ons daar na een korte stadswandeling maar bij aan. Die tocht langs terrassen en kledingwinkels heb ik maar niet bij de bijna 24 kilometer vanaf Sittard naar Valkenburg opgeteld.....