De laatste etappe. Onwerkelijk eigenlijk. Van Strabeek naar de Pietersberg is de bedoeling. Ik ben al vroeg wakker en na een perfect ontbijt in ons hotel, brengt Irene mij naar Strabeek. Ik trek mijn schoenen aan en vertrek vanaf het punt waar ik gisteren gestopt ben. Het is nog vroeg en het is nog stil.
Tussen twee oude boerderijen loop ik het land in. Het lijkt op een uiterwaard. Er grazen Galloways en Koniks (een soort paard). Door dit natuurgebied, dat Ingendael blijkt te heten, loop ik over een kronkelig pad richting de Geul.
Er zijn wel wat sporters en wandelaars, maar het is verder rustig en vooral heel stil. Zeker als ik na het oversteken van het riviertje langs de oever door het hellingbos de tocht voortzet. Eigenlijk slaat het nergens op: het is namelijk helemaal niet stil. Ik word getrakteerd op een vogel concert. Ik blijf even staan om er naar te luisteren. Het is hier werkelijk prachtig. Als je goed luistert hoor je het kabbelen van de rivier en hoewel het amper waait, ritselt het blad.
Hoewel: het blijkt een kleine veldmuis te zijn, die zich niets van mij aantrekt en gewoon blijft zitten en scharrelen tussen de bladeren. Ik blijf er een tijdje naar kijken. Het beestje kijkt zo nu en dan even met zijn zwarte kraaloogjes naar mij, maar stoort zich verder nergens aan. Ik moet onwillekeurig aan de Green Mile denken en mister Jingles. Ik groet het beestje en loop verder.
Het pad gaat wel omhoog en dat voel ik in mijn kuiten, maar de omgeving en deze ambiance doen mij alle pijntjes snel vergeten. Voor de lezers van deze blog is het wellicht wat saai om te lezen: alweer zo’n euforisch verhaal van deze eenzame wandelaar. Het is echter niet anders. Ik kan er niets aan doen.
Genietend van de omgeving en in het ritme van mijn stappen, denk ik na over dat wat de tocht mij gebracht heeft. Ik kan het eigenlijk niet zo goed duiden. Het heeft iets met ‘in het moment zijn’ te maken, met relativeren, met luisteren naar- en in gesprek zijn met je zelf en met mijn medewandelaars. Natuurlijk heb ik ook nagedacht over dat wat ik na mijn sabbatical ga doen, wat ik belangrijk vind aan mijn werk en de omgeving waarin ik wil werken. Daarover later meer. Tijd om te mijmeren heb ik vandaag ook niet. Daar is de omgeving te bijzonder voor. Ik loop langs een mergelgroeve en schiet een paar foto’s. De groeve blijkt de voorloper te zijn van de zogenaamde Bemelergrubbe en berg.
Na de “Grubbe” zie je verschillende mergelgroeven. Met de stijle wanden is het net of je in het buitenland bent. Een soort Gorges (zoals je in Frankrijk tegen komt), maar dan wel in Madurodam formaat. Zo voelen de heuvels, waar de weg overheen loopt, overigens niet: langs Terblijt en heel toepasselijk Berg.
In het bos zie ik ineens een fluoriserend geel shirt verschijnen. Het zit strak om het bovenlijf van een grijze oude man (ik schat in: een jaar of 85) op fel oranje gekleurde gympen, die zodra hij mij ziet zijn wandelpas in een draf omzet. Dat lukt niet echt (ik zie bijna geen verschil), maar puffend en blazend passeert hij mij en murmelt iets in plat Limburgs over het weer en de morgen. Zodra hij mij gepasseerd is gaat zijn draf weer over in wandelen. Ik hoop dat hij levend zijn dorp heeft gehaald. Iets te heet voor dergelijke inspanning op die leeftijd. Die kleurtjes (zijn broek was lichtblauw) en de oranje band in zijn grijze haar stonden hem overigens wel.
Door het open land en langs de mergelgrotten nader je dan Maastricht. En daarmee nader ik ook het einde van de tocht. Je loopt van de natuur en de open vlakte ineens in de bebouwde kom. Ik vraag me af waar al die mensen vandaan komen, maar zet de pas er vervolgens goed in. Ik steek het spoor over en ben dan al snel bij de Servaas brug. Daar zit Irene te wachten, die het laatste stuk met mij op zal lopen. Mooi. We zijn samen gestart en lopen samen het laatste stuk. Het is inmiddels enorm druk en in een soort slenterpolonaise lopen we over de brug de oude stad in. Door smalle straatjes, het Stokstraatkwartier, langs de OLV-kerk en Maria kapel, de Helpoort en de Jekermolens.
Voorbij de stadsmuur, waar prachtige bomen vol in bloesem staan, lopen we ineens in alle rust de stad uit: en dan sta je al heel snel voor fort St. Pieter. Vandaar is het nog maar een heel klein stukje naar het eindpunt. We genieten op hoogte van het uitzicht: Maastricht en aan de andere kant België en Chateau Neercanne (of de weg die daar naar toe loopt). Bij de ENCI groeve is er een bijzonder uitkijkpunt, je kijkt diep in de groeve, maar ook in de verre omgeving. Het lichtblauwe water doet mij denken aan de grijze hardloper cq wandelaar die ik eerder op de dag tegenkwam. Dit is het einde van de wandeling. 492 kilometer: het zit er op. Van noord naar Zuid Nederland. Het was bijzonder. En dat is een understatement. We drinken wat op een terrasje, waar ik zowaar een oorkonde krijg uitgereikt. Het is gewoon een A4-kopietje in zwart/wit. Ben er eigenlijk best trots op
Tja: en dan is deze serie blogs klaar. Misschien dat ik er nog een over het Pieterpad als geheel zal schrijven. Een soort wrapup. Ik hoop dat je als lezer een beetje bent meegenomen tijdens deze tocht, dat je ook een stuk van de wandeling op een virtuele wijze hebt mee kunnen maken. Ik wens je in ieder geval van harte toe om de tocht ook in het echt te maken. De blog serie is klaar. Dat is de wandeling ook. De uitspraak “het is volbracht” is een beetje te zwaar. Zeker om deze woorden te schrijven op deze Goede Vrijdag. En toch.... een ietsiepietsie van dat zware gevoel zit er ook wel wat in mijn lijf. Enerzijds is er de euforie en het zogenaamde “Yes, I did it” gevoel en anderzijds ook iets van weemoed en triestigheid over het feit dat het klaar is.
Ach... de zon schijnt en er zijn nog veel meer prachtige wandelingen te maken!
Zoals je weet, heb ik geprobeerd om tijdens het wandelen ook wat sponsors voor Villa Vrede in Utrecht te vinden. Elke bijdrage was (en is) van harte welkom. Als je mee wilt doen, kan dat nog steeds: je kunt je sponsorbedrag over maken naar rekening NL74MOYO0802019234, tnv De Wandeling o.v.v. Wandelen voor Villa Vrede.
Reactie schrijven
Lilianne (vrijdag, 19 april 2019 19:51)
Mag ik, als schoonzusje, zeggen dat ik super trots op je ben. Trots op dat je mijn zwager bent. Trots op wie je bent. Trots op dat je de man van mijn lieve zus bent. Trots op dat je het Pieterpad toch maar mooi achter je hebt gelaten. Genoten van de blogs en de mooie foto's. Ik ben reuze benieuwd wat de volgende uitdaging in jouw leven gaat zijn. Want die gaat er komen... daar ben ik van overtuigd.
Ella (vrijdag, 19 april 2019 21:04)
Hai Erwin, dank voor he mooie zonnige beschrijving, soms ook wat weemoedig .... . En wat past het voor jou geweldig goed dat juist deze laatste twee dagen de schoonheid extra power heeft en jouw pad overgoten is met zon, mooie kleuren en warmte. Geniet van het paf waarop je loopt en wees voldaan wat er achter je ligt en wat je onderweg allemaal hebt verworven ....
Dus .... welkom thuis ! �
Steef (vrijdag, 19 april 2019 21:24)
Proficiat met dit mooie resultaat. Geniet van dit moment en denk er vaak aan terug tijdens toekomstig wandeltochten :-)
Bertus (zaterdag, 20 april 2019 20:24)
Ik zou zeggen: omdraaien en terug lopen. Fantastisch gedaan Erwin. Ik ben trots op je. Weer en wind trotserend dwars door Nederland. Mijn complimenten!
Els (zondag, 21 april 2019 08:07)
Nederland van Noord naar Zuid. Een bijzondere tocht op je levenspad waarop je met dankbaarheid en een warm gevoel op terug blijft kijken. Fijn dat ik een stukje met je mee wandelde. Het ‘wandelvirus’ heeft je te pakken. Er is nog veel te ontdekken.
Ik wens jullie allen mooie Pasen.