De trage tocht: schitterend!

Samen met je bijna 82 jarige vader op pad gaan, is bijzonder en dat voelen we eigenlijk allebei zo. De tocht vandaag zal iets meer dan 20 kilometer bedragen, de weersvoorspellingen zijn wat onduidelijk, maar de zin om deze tocht te maken is er niet minder om. Mijn vader heeft koffie meegenomen en op de parkeerplaats van huis Doorn (het vertrekpunt vandaag) drinken we een bak koffie en eten we een grote gevulde koek die hij speciaal vanmorgen vroeg nog bij de bakker is gaan halen. Alleen dit moment is al een dagje door weer en wind banjeren waard. Quality time met een bak koffie uit een thermosfles, achter het dashboard van je auto. We praten over alledaagse zaken en de wandeling die voor ons ligt.

Na de koffie en gevulde koek begint de trage tocht, verlaten we Doorn en lopen we al snel over landgoed Moersbergen: een afwisseling van bos, lanen met hoge beuken en grasland. Het is een beeld dat gedurende de gehele wandeling terug zal komen, hoewel we er later bij Cothen nog boomgaarden (peren en pruimen) en bloemenvelden aan toe kunnen voegen. Bij een van de laatste huizen in de bebouwde kom, staat in de grote tuin onder een oude boom een Boedha beeld. Meer "Zen" kan de tocht niet beginnen natuurlijk.

Zodra we na het kerkje in Doorn het bos in lopen is het stil, genieten we van de vogelgeluiden in het bos en zijn de drukte en de mensen verdwenen. Wat een raar idee dat het nu hoogseizoen en topvakantiedrukte zou moeten zijn. En dan wandel je alleen door het bos. Nou ja alleen: terwijl mijn vader in zijn gebruikelijke wandelhouding, met een gebogen hoofd en het gezicht naar de grond zich voortbeweegt en dubbeltjes zoekt, springt er een enorme reebok uit de struiken aan de rand van de weg. "Heb je die gezien, pa?" Ik vraag het tegen beter weten in. Neen dus. We wandelen op onze tenen wat verder en zien de bok midden in het bos staan. Hij kijkt naar ons en wij kijken naar hem. Gevangen in elkanders blik. En dat duurt een tijdje zo. Als we besluiten door te lopen, doet het beest het ook.

Het landschap is echt bijzonder en ik betrap mij erop dat ik steeds het zinnetje "wat is het hier mooi, he?" herhaal en dat mijn vader steevast antwoordt met het woord: "Schitterend!" En het is ook gewoon schitterend. De kastelen, de landhuizen, de boerderijen, de kleine huisjes van de landschapsbeheerders en het weer. We staan steeds stil om ademloos (en dat komt niet door het wandelen) te kijken naar de natuur en de prachtige landhuizen. Het is bewolkt, maar heerlijk wandelweer. Mijn vader begint nu ook steeds vaker het woord "schitterend" te gebruiken, zonder dat ik mijn inleidende vraag stel. "En dat op 20 kilometer van ons huis" voegt hij er dan aan toe. 

We wandelen langs de Kromme Rijn richting Cothen. Het is een smal pad waar we achter elkaar moeten lopen. Soms loopt mijn vader voorop en soms ik. Voor het tempo maakt het niet uit. Voor het gesprek wel. We genieten in stilte. De rietkragen, het stille stromende water, het zicht op de watertoren van Werkhoven en de watervogels die soms uit het riet wegschieten. Cothen is een prachtig dorpje aan de Kromme Rijn. Ik heb er wel eens gegeten, maar heb de schoonheid van de oude kern nooit gezien. Het dorp is omringd met fruitbomen. De perenoogst moet dit jaar enorm zijn (denken we).

Vanaf Cothen lopen we over het landgoed Sandenburg door de weilanden, langs knotwilgen en opnieuw een prachtig kasteel , langgerekte weilandpercelen en rijen knotwilgen. Rond kilometer 12 eten we samen een boterham op een bankje aan een verlaten weggetje tussen bos, weiland en een boomgaard. We praten over de dingen die ons bezig houden, de kerk en het leven. Verderop staat een enorme ooievaar, we krijgen de eerste bui over ons heen, maar eten onverstoorbaar door. De zon breekt door en we wandelen weer door.

"Schitterend" hoor ik mijn vader zeggen. En dat is het!