Nog een weekje op de Veluwe. De zomervakantie kan je niet beter afsluiten. Zeker niet met dit prachtige weer. Al van kinds af aan, breng ik zomervakanties door op de Veluwe. Mijn grootouders hebben
er ooit een stukje bos gekocht, er een huisje opgezet en dat stukje grond is nog steeds in het bezit van onze familie. Terwijl vroeger als kind mijn vriendjes de mooiste vakantiereizen door Frankrijk
en andere europese landen maakten, reisden wij stevast af naar het natste plekje van Nederland. Voor mijn gevoel regende het er altijd, maar ondanks dat gegeven, hebben we er heerlijke vakanties
gehad. Er zijn wat hutten gebouwd, indianen reizen en tochten over de hei gemaakt. Fietsend met het gezin over die schelpenpaden in een lange rij achter elkaar. Hoewel Irene en ik samen veel
vakantiereizen door Europa en daarbuiten hebben gemaakt, was het stekkie op de Veluwe ook jarenlang "the place to be" en zeker een vaste waarde voor vakantie- en ontspanningsmomenten. Toen de
kinderen klein waren: de gehele zomervakantie en later... de voorjaars of herfstvakantie. Mooi om te zien dat ook de eigen kids op dezelfde plekken hun hutten bouwden, op rooftocht door het bos
gingen en menig avontuur rond het lokale beekje beleefden. En later natuurlijk ook de lange fietstochten op dezelfde schelpenpaden, naar Elspeet, naar Vierhouten en de Kroondomeinen. Mijn vader
zegt dan: van geslacht op geslacht....maar dat vind ik dan weer iets te zwaar klinken.
Hoe anders is het nu. Irene en ik maken geen hutten in het bos, maken geen rode bosbessenstrepen op onze gezichten om op indianen te lijken en bouwen geen dammen in de beek. We fietsen wel en
natuurlijk maken we ook wandelingen. Het blijft genieten op dat zelfde plekje op de Veluwe. De rust, de stilte, het gekwetter van de vogels, de zwijnen die 's avonds achter in het bos tekeer
gaan, de eekhoorns en het reewild dat 's ochtendsvroeg op ons eigen terrein ook de rust zoekt. Met een goed boek of mijn I-Pad op het terrasje voor ons huisje. En die fietstochten? Ach... we
mengen ons in deze laatste week van augustus tussen een wat grijs publiek. De E-bikes met bejaarden racen je voorbij op geasfalteerde (prachtige) paden en wij.... kaal (dat geldt voor mij) en
grijs (voor Irene) rijden er op onze eigen e-bikes maar snel achteraan.
Maar enfin: dit is een wandelblog en op deze plek op internet schrijf ik over mijn wandelingen. Excuus dus voor dit melodramatische verhaal. Gisteren heb ik 18 kilometer door het bos en over de
heide gewandeld. Gestart bij ons huisje op landgoed Tongeren. Vroeg vertrokken omdat het weer warm zou worden. Die warmte (of hitte) was er ook. Via een vlonderpad door een moerasgebied loop je
het bos in. De zon schijnt fel en het is doodstil. Geen e-bikers, geen andere wandelaars (je moet ook wel gek zijn om in deze hitte de open vlakte op te zoeken). Je voelt nu al dat er ander weer
op komst is. Het is drukkend warm, het waait een beetje en er dienen zich wat wolken aan. In het moeras klinkt een soort gesis. Eerst denk ik dat het door de wind komt, maar het zijn allemaal
kleine sprinkhaantjes (of andere beestjes) die het geluid maken. Ik sta er naar te luisteren als plots geen 10 meter bij mij vandaan een jonge reebok uit het gras omhoog schiet. Met grote
sprongen vlucht hij bij mij vandaan. Het is zo'n prachtig gezicht, dat ik even vergeet om mijn camera te pakken. En vervolgens ben ik steeds te laat met het maken van de foto. Ik wandel verder
over het landgoed. Dit bos kan ik dromen, hier heb ik als kind zoveel gewandeld en gespeeld. Het gebied verandert als ik de heide bereik. Nog steeds prachtig in bloei, hoewel het hele felle
paarse van de bloemen er wel wat van af is. Het is stil in het bos. Je komt echt niemand tegen. Op het moment dat ik een fiets[ad oversteek komt er net een fietser aan. Ik wens hem bij wijze van
groet een goede morgen toe. Goedemorgen, mompelt hij een soort verschrikt terug, terwijl hij snel nog een beetje bijschakelt op zijn E-Bike.
Ik wandel verder. Landgoed Welna, langs een paar grafheuvels uit de Klokbekertijd (1900 voor Christus). Het staat op een klein ijzeren bordje. Weer wat geleerd! De wandeling voert verder over de
heide, door de bossen van het Loo. Prachtige oude en grote eiken- en beukenbomen. Onder de bomen is het koel. In de verte springt een zwijn weg en ik denk even later nog een hert te zien. Mijn
water is inmiddels bijna op. Gelukkig nader ik de buurtschap Gortel, waar ik uit een kraantje wat kan bijtappen. Gortel: als kind fietsten we er altijd langs op weg naar Vierhouten. Ik kan mij
het hoge koren nog herinneren, waar ik samen met mijn broertjes op klompen door heen wandelden. Er stond vroeger ook een enorme beuk. Vlak buiten het buurtschap. Ik kan mij nog herinneren dat we
als drie broers een ketting vormden om te kijken of het lukte om dan helemaal rond de boom te komen. Ik weet niet meer of het lukte, maar het is grappig dat tijdens deze wandelmijmering dat beeld
zo sterk naar voren komt. En.... de boom staat er nog. Ik wandel met een glimlach op mijn gezicht het weiland in. En blijf even onder de boom staan om naar boven te kijken. Wat een kolos!
Ik wandel verder, langs het oude dorpsschooltje (waar nu door de hervormde evangelisatie kerkdiensten worden georganiseerd) en langs een zogenaamd weggeef winkeltje, waar je wat christelijke lectuur
en zelfs Bijbeltjes in allerlei talen kunt meenemen voor onderweg. Ik laat het materiaal liggen en loop verder. Het buurtschap uit, de hei weer op. Inmiddels is het erg warm geworden en het water
loopt in stroompjes langs mijn lijf. Wat een hitte en en wat idioot om deze tocht op het midden van de dag te maken. Gelukkig zorgt het bos weer voor schaduw en kan de wandeling zonder felle zon
veder. Het is toch genieten. Er zijn geen andere wandelaars, er zijn geen fietsers, maar de beuk stond er nog!
Reactie schrijven
Lilianne (donderdag, 29 augustus 2019 15:09)
Genieten zo'n laatste vakantie week.
Nico en Henny( alias je ouders) (zondag, 01 september 2019)
Wat ontzettend mooi, nostalgisch en ontroerend om te lezen wat jij in jou jonge jaren hier in Epe
en met ons hebt kunnen meemaken en beleven.
Nu ... beleven wij met ontroering , óók al die vertrouwde foto's , die we kunnen bekijken w.b. die tijden van weleer met jullie. Of de tijd éven voor ons én jou heeft stil gestaan.
Laten wij, nu we deze blog van jou in "de Wandeling" lezen op dit zélfde plekje ,in ons móóiste stekkie , hier 11dagen, na jullie te hebben afgelost te hebben,ook évenzo genieten!!!!!
Cor & Frieda (maandag, 02 september 2019 18:01)
Subliem, Erwin! Je vertelt alles op 'n heerlijke manier en daarbij de pracht- en leuke foto's. We hebben uiteindelijk echt mee gewandeld (zonder last te hebben van de hitte) en alle plaatsen herkend waar we zelf zo dikwijls waren. Wat 'n heerlijke ervaring. Hartelijk bedankt en tot een volgende wandeling. Veel liefs van Cor. XXX
Roept bij mij heel veel herinneringen op! In 1958 voor het eerst een paar dagen met Cor in 't Sinjoorke geweest bij Opa en Oma! Dan jarenlang onze vakanties daar met Filip en mijn moeder totdat de vele regendagen daar ons toch wel te gortig werden en we zijn gaan kamperen aan de Middellandse Zee. Maar ons hart hadden we verloren aan Epe en de Veluwe en hebben er dan ook te veel leuks beleefd om op te noemen en daar heel ons leven van genoten. De Veluwe die je ons liet zien is de enige plaats waar ik heimwee naar heb. Liefs Frieda