Een paar weken geleden: de nacht van de vluchteling. 40 kilometer in de omgeving van Lexmond. Daarna een prachtige tocht rond Barneveld. Inmiddels is de verzuring in de benen voorbij, het lichaam hersteld en kan een volgende wandeling worden toegevoegd aan de rij met tochten. 30 kilometer vanaf Utrecht richting Wijk bij Duurstede. Langs de Kromme Rijn. Het kromme Rijnpad dus. Origineler kunnen we het niet maken. Samen met Hans van der Velden, mede Rotarian. De andere clubleden konden of wilden niet. Met z'n tweeën op pad. Een middag fellowship zoals we dat noemen.
De zon schijnt, de temperatuur is ok. Dochterlief brengt ons ‘s morgens vroeg naar het Ledig Erf. Daar komt de kromme Rijn Utrecht binnen en verdwijnt het stromende water in de singels en grachten.
Nu ben ik geboren in Utrecht, heb ik er mijn middelbare schoolperiode door gebracht en er ook jaren gewerkt. Maar voor mij was het toch een nieuwigheidje dat die kromme Rijn als afsplitsing van de Lek (waarom noemen ze het dan geen Kromme Lek?) Utrecht binnenstroomt.
We gunnen ons geen tijd voor koffie. Nadat Sara wegrijdt, hijsen we onze rugzakken op de rug en start de wandeling. Er moeten paaltjes en merktekens staan, maar wij vinden/zien er geen een. Dat begint lekker. We lopen de Gansstraat in en via mijn GPX tracker bereiken we uiteindelijk de kromme Rijn. We wandelen langs het water en het Pieterbaan centrum. Als vanzelf kom je vanuit de drukke Binnenstad in de wat rustige wijk van Utrecht die achter de Waterlinieweg verscholen ligt. We wandelen langs een van de forten behorend bij de waterlinie en verlaten even de Kromme Rijn. het is benauwd en met name de passages onder de grotere wegen vragen veel inspanning: op onze knieen (of door onze knieen) of in ieder geval gebogen nemen we de hindernissen. Langs het water is het eigenlijk best nog druk te noemen. Op het water ook. Dat zal tot Rhijnauwen zo blijven.
We pikken een randje Amelisweerd mee. Het oude bos en de hoge bomen bieden schaduw en terwijl het verkeer op de A27 onder ons voorbij raast, fluiten de vogels en ademt het bos een vorm van rust uit. Het roept een vakantiegevoel op.
Met Hans praat ik over Rotterdamse roots, het werk, over Rotary en onze club (en dat is in dit geval niet Excelsior of Feyenoord). Over doelen voor het komende jaar, maar ook over het wonen in het oosten van het land. Over wandelingen en pelgrimages en de tocht naar Santiago de Compostella die Hans over een paar jaar in etappes gaat lopen.
Hoe dichter we bij Wijk bij Duurstede komen, hoe rustiger het langs en op de Kromme Rijn wordt. Of dat nu te maken heeft met de afstand of gewoon omdat het te warm is en de meeste mensen met dit weer liever de verkoeling van de schaduw verkiezen. We wandelen langs prachtige bloemenvelden en continu: de Kromme Rijn links of.... de Kromme Rijn rechts. Het is niet eens saai. Voor de noodzakelijk afwisseling wordt zo nu en dan gezorgd door de oefeningen waarbij we weer gebukt onder een drukke weg door moeten. En als dat te eentonig wordt, zijn er nog wel de interessante waarschuwingsborden. In dit geval bij een woning waar we al op grote afstand de honden horen blaffen en grommen. Het schijnen goed opgeleide honden te zijn, die zelfs goed met een wapen over weg kunnen (als ze worden ingezet volgens de instructies). Ach… je kunt het maar interressant maken. Maar of dit afschrikt?
Over een aspect zijn we het deze middag hartgrondig oneens met elkaar. En dat is de afstand. Mijn stappenteller en I-watch geven steeds 2 tot 2,5 kilometer minder aan, dan Hans denkt dat we gelopen hebben. Om ons verschil van inzicht op te lossen, adviseert Hans mij om eens wat vaker op mijn telefoon te kijken: zo'n ding heeft namelijk altijd gelijk. Ik probeer maar niet uit te leggen dat mijn I-watch verbonden is met mijn telefoon. Ach….. wat doet het er toe. Het belangrijkste is dat we een prachtige wandeling hebben en dat Hans er dan misschien wel 2,5 langer van geniet dan ik, is voor hem dan wellicht nog mooi meegenomen ook. We drinken wat fris onderweg in Cothen. Wijk Bij Duurstede lonkt en het laatste stuk leggen we in hoog tempo af. We lopen in Wijk naar de inlaatsluizen, waar de Kromme Rijn ontspringt in de Lek. Nog een glas bier en een bezoek aan mede-rotarian Ernst. Een mooie dag en een mooie afsluiting! Met of zonder gewapende honden en wel of geen 32 kiolometer na onze start bij Het Ledig Erf.
Reactie schrijven