Op deze plek hebben we al regelmatig lyrische berichtjes geschreven over ons huis en de omgeving. Vandaag weer zo’n berichtje. Als ik dit schrijf heb ik net een heel stuk met mijn dochter Sara gewandeld. Het was zo bijzonder mooi rond ons huis. Een strak blauwe lucht, een vaal zonnetje, bevroren gras en zelfs wat ijs op vijver en sloot.
Ons gezin maakt sinds kort gebruik van de “ommetjes” app van de hersenstichting. De gedachte is dat elke dag een ommetje van minimaal 20 minuten goed is voor de hersenen en het algemene welbevinden. Een beetje een open deur wellicht, maar... tegelijkertijd het werkt wel. In de app kan je teams aanmaken en ons gezin vormt het team “Verbommetje”. Leuker kunnen we het niet maken. Een vondst van mijn dochters.
De app motiveert om dagelijks een ommetje te maken en afhankelijk van de frequentie, de regelmaat en het moment van de wandeling kan je punten verdienen en is er zodoende een soort wedstrijdelement toegevoegd. Ook hiervoor geldt: leuker kunnen we het niet maken, maar ook...... het werkt wel. Mijn oudste dochter voert de ranglijst aan en ik sta nog net in de top 3.
Sinds kort loop ik dus elke ochtend een ommetje. Afgelopen week was dat overigens geen pretje. In de gietende regen, bijna van de dijk gewaaid en toch de kilometers maken. Eenmaal buiten valt dat weer dan overigens wel weer mee. En het werkt wel.... met een fris hoofd (letterlijk en figuurlijk) kan de dag niet beter beginnen.
En dat gold zeker voor vanmorgen. Zoals gezegd: een prachtige ochtend. De maan was te zien en aan de andere kant de opkomende zon. Wat wonen we dan toch in een prachtige omgeving. Je stapt je huis uit en en je bent direct in het buitengebied. De stilte van de natuur schreeuwt je tegemoet. Over de dijk, de kaai op, langs de wilgen. We staan steeds even stil om foto’s te nemen en natuurlijk praten we over dat wat we zien en ervaren. En al wandelend gaat het gesprek over van ‘koetjes en kalfjes’ naar ‘dat wat ons bezig houdt’. Zo gaat dan nu eenmaal met wandelen.
Sara verkast over 2 weken naar Utrecht. Dan wonen Irene en ik nog maar met z’n tweetjes in ons prachtige huis. Het gesprek gaat verder over school, over die prachtige quote in Trouw van afgelopen zaterdag: “Uit vrees voor de dood, offeren we het leven op”. Corona heeft een nieuwe werkelijkheid doen ontstaan. Het verleidt veel mensen tot een een individueel of duo-uitje en een wandeltocht. De eenzame wandelaar ontvlucht zijn Corona-Lock Down-Bubbel. Even naar buiten, even de frisse lucht in en even vitamine tot je nemen voor de rest van de dag. Het blijft vreemd, maar het werkt (in onze prachtige omgeving) wel....
Reactie schrijven