Een bosje bloemen aan de dijk

De bloemenpracht in en rond ons huis lijkt dit jaar wel rijker van kleur en diversiteit dan andere jaren. Misschien komt het wel door de kou en het feit dat bloesem er daardoor veel langer over doet dan normaal. Het levert in ieder geval prachtige beelden op. Het gele koolzaad, de witte bloesem van de perenbomen, het roze van de appelbomen en het paarse van de Japanse kers. En dan moet de blauwe regen in onze tuin nog komen. Ook die staat op springen. Een bosje bloemen aan de dijk.

Onze buurvrouw stoort er zich niet aan. Ook niet aan de kou, maar daar zal de dikke wollen vacht wel debet aan zijn. Tijdens het ochtendwandelingetje kom ik haar steevast tegen. Grazend en meewarig terugkijkend, terwijl ik vol verwondering naar de bloemen en het groen op de dijk kijk.

Een bos bloemen aan de dijk. De foto’s zeggen genoeg en een beschrijving in woorden doet het beeld te kort. Zo is het en niet anders. Het groeit maar door en ook het onkruid in onze tuin stoort zich helaas niet aan de kou en groeit onverminderd door. Zaterdag heeft mijn vader het tuinpad schoongemaakt en ik heb mij op de rozen (en eigenlijk het onkruid bij de rozen) gestort. Het knapt op, maar….  

Het is niet klaar en op de plek waar ik vorige week schoon schip maakte, komt het eerste nieuwe onkruid weer op. Het is een jaarlijks ritueel en terugkomend ritme. In maart en april is het doorgaans niet bij te houden. Ik wens de nieuwe bewoners in die zin veel sterkte en vooral optimisme en doorzettingsvermogen toe. 

Ach…. En toch is het leuk: hoe heerlijk is het om je werkjes in de tuin te doen en buiten bezig te zijn, terwijl de vogels je op een concert trakteren (de Koekkoek is er ook weer, de fazant roert zich en we hebben inmiddels twee eenden families in de vijver…: de meerkoetjes met hun kuikentjes moeten nog komen). De ijsvogel heb ik ook nog niet gezien. De ooievaar wel. Die vliegt regelmatig over, kijkt verlekkerd naar de kwakende kikkers rond de vijver, maar blijft er vooralsnog vanaf.