Het is een rare dag. Hemelvaartsdag. Op zich is dat gegeven niet vreemd. Sterker nog: elk jaar voltrekt zich op deze dag een zelfde ritueel. In de ochtend rond een uur of 6 spoed ik mij naar het kerkgebouw van Lux Mundi, meestal gaan mijn dochters mee en soms mijn vader. Daar verzamelt zich een groepje van 30 tot 40 doorgewinterde dauwtrappers (en Lux Mundi gangers) en die groep zet zich rond kwart over 6 in beweging richting de prachtige landerijen rond Lexmond. En dat in groepsverband door de natuur lopen heeft iets bijzonders. Genieten van de omgeving, maar ook van de prachtige en wisselende gesprekken die bijna als vanzelf met de dauwtrappers ontstaan. Dauwtrappen op Hemelvaartsdag: wie doet het niet? Niets vreemds aan! Of je moet het vroeg opstaan op een vrije dag zo kwalificeren.
Het ritueel op Hemelvaartsdag bestaat voor mij vervolgens uit het daarna naar de kerk gaan voor het bijwonen van een kerkdienst en het vervolgens (voor mijn gevoel is het altijd mooi weer) aan de slag gaan in de tuin en een fietstocht in het tweede deel van de middag. Ook niets vreemds aan. Een heerlijke dag die extra lang duurt door de vroege start. En toch… vandaag dus een beetje vreemd.
Dit jaar vanwege de Corona maatregelen geen dauwtrappen in groepsverband namelijk en alleen op pad. Tenminste dat was het idee. Mijn gezinsleden en mijn vader hadden afgehaakt en het bracht mij woensdagavond toch even aan het twijfelen. Het is wel erg vroeg en dan alleen door het hoge gras. Dat bed is best lekker warm en uitslapen op een doordeweekse dag ook aantrekkelijk. Toen Sara gisteravond op de stoep stond om toch mee te gaan wandelen, was er geen spoor van twijfel meer. Om 05.15 uur de wekker zetten en rond half 6 naar buiten. Vlak voor de zonsopkomst.
En zoals elk jaar: geen moment spijt van de het vroege opstaan en het letterlijk en figuurlijk ervaren van het ontwaken van de natuur. Het rare is, dat het zonder Lux Mundi-gangers is en dat je daardoor de wisselende gesprekken met gemeenteleden mist. Dat maakt het toch wat vreemd. Zeker omdat het de laatste keer in Lexmond is. Volgend jaar dauwtrappen op de Renderklippen rond Heerde? Het voelt als afscheidnemen zonder uitwaaier.
Het levert dus een wat melancholisch gevoel op. Iets van weemoed als je in de stilte van de natuur, door het natte gras banjert. Gelukkig wel met dochterlief en dat levert prachtige gesprekken en een mooie vader-dochter-beleving op.
De wandeling is dit jaar echt magisch. Zodra we op de op dijk voor het Vogelnest staan, begint het kleuren van de lucht. Licht oranje, waarbij de zon steeds duidelijker de hemel oranje kleurt.
Een wandeling in de ochtend, een ontwakende natuur, genietend van het prachtige dat de omgeving biedt. Hazen die wegspringen, koeien in de mist, twee Futen die een soort Tango dans opvoeren in het water, ganzen die opschrikken en al het leven dat zich uit de voeten maakt, als we dichterbij komen. We genieten van alles en als vanzelf ontstaat het gesprek. Met ontzag en geïnspireerd door de schoonheid van de ontwakende natuur.
In gesprek met jezelf, met je dochter, met de natuur en met en over God (of hoe je het wonder van het bovennatuurlijke ook wil noemen). Met Sara geniet ik van al het mooie (de beelden zeggen weer genoeg), gaat het gesprek over vakanties in Thailand, Italie en Frankrijk, de maatschappij, de complotdenkers, over Israel, over fundamentalisme, over het leven, religie en het voortleven in de ontmoeting met de ander. Een gesprek, dat eigenlijk niet klaar is als we 12 kilometer later thuis zijn.
En daarna: op de fiets naar de kerk: een prachtige viering en een ontmoeting buiten op het terras met mensen die je al zo lang niet in groepsverband hebt kunnen ontmoeten. Het ritueel is verder gelijk aan hoe het anders gaat: nog even wat werk in de tuin, wat dutten aan de rand van de vijver en een kleine fietstocht. Hemelvaartsdag 2021.
Reactie schrijven
Henny/Omi Verboom-v.d.Riet (zondag, 16 mei 2021 07:56)
Heb genoten van jullie mooie foto's zo vroeg in de ochtend op de dijk! Dát stukje van deze altijd weer terugkerende vroege ochtendwandelingen op de dijk zal je best wel missen Erwin. En zéker met je dochters op deze vroege ochtend.