Ons huis begint langzamerhand op een pakhuis te lijken. Steeds meer dozen worden gevuld en we hebben inmiddels ook wat kasten en bedden uit elkaar gehaald. De woonkamer is tot op heden ongeschonden gebleven. Hoewel. Als je de kastdeur van de vitrinekast open doet, staat er bijna niets meer in. Alleen het hoognodige (de wijnglazen) staat nog op een plank.
Het is wat gek, maar maakt het aanstaande vertrek steeds concreter.
Irene en mijn vader hebben zich aan het schilderen van de kleine eetset gewaagd. Onder het afdakje staan de eettafel stoelen die hun eerste laagje verf hebben gehad. De set moet straks in de keuken komen.
En ik… vandaag heb ik mij maar weer eens op de tuin gestort. Zonder mijn vader overigens: die had zijn werk eerder deze week al rond het Vogelnest gedaan. Het is groeizaam weer en dat merk je aan de vaste planten die nu snel tot wasdom komen, maar ook aan het onkruid, dat helaas harder groeit. Het aanvalsplan is duidelijk: op de knieën en tussen rozen en in de borders: brandnetels, dovenetels, kleefkruid, gras, smeerwortel, zevenblad (helaas) en van die windes, waar van die prachtige bloemetjes aankomen, maar die je hele tuin overwoekeren. Met wortel en al verwijderen. Dat is het doel.
Het eendennest bij de vijver is weer bezet. Een tweede leg? Moeder eend schrikt zich het apezuur (ik ook overigens) als ik daar wat brandnetels wegtrek. Ze laat kwetterend een nest met een ei of 8 achter en vliegt in paniek weg.
Mijn oudste zoon komt tussen de middag even kijken (niet helpen, helaas) en verklaart mij voor gek dat ik nog steeds in die tuin aan het werk ben. “Je hebt er toch niets meer aan!” Is zijn redeneerlijn. Ik kijk hem verbaasd aan. Het is vandaag echt heerlijk, de vogels laten van zich horen, de temperatuur is perfect en het blijft gewoon een heerlijke manier om de zinnen wat te verzetten. En natuurlijk wil je het straks min of meer netjes op leveren. Die oplevering zal geen onkruidvrije tuin bevatten overigens.
Het is frustrerend: niet dat je in de tuin aan de slag bent en daar straks de vruchten niet van kan zien. Het is frustrerend dat je na een dag van hard werken voor een compostberg van meer dan 2,5 meter staat (het resultaat van een dagje buffelen) en vervolgens merkt dat je er in de tuin helemaal niets van ziet …
Reactie schrijven