Deksels

Er zijn veel woordgrapjes over te maken. Een bord voor de kop hebben, wie zijn neus schendt, schendt zijn aangezicht, tegen de lamp lopen, het deksel op de neus krijgen, een blauwtje lopen en ga zo maar door…

Het zijn allemaal woordgrappen en zinnen die passen bij mijn vrijdagmiddag afsluiting, die wat onfortuinlijk verliep. Er was stormachtig weer voorspeld met heel veel buien. Dat laatste klopte eigenlijk niet. Het eerste (helaas) wel. Het was een prachtige dag voor in de tuin. Zoals al eerder gememoreerd: er is in deze periode niet tegen aan te werken, maar met de hulp van mijn vader wordt de hoop compost hoger en hoger. Je ziet weinig effect in de tuin, maar…. dat is niet anders.

De harde wind leverde echter die vervelende afsluiting van de dag op. Met het pinksterweekend wordt er geen vuil opgehaald op maandagmorgen en dat betekent dat zaterdag vroeg de containers worden geleegd. Omdat Irene en ik met Pinksteren op de Veluwe verblijven,  moesten de kliko’s deze vrijdag dus aan de dijk gezet worden. 

Om een lang verhaal kort te maken: windstoten van 90 km per uur, een kliko op de dijk in de volle wind en een deksel dat met alle kracht van de kliko waait: het deksel op je neus krijgen dus. Bril naar de knoppen, bloeden als een rund, snijwonden in neus en voorhoofd, een buil en een dizzy wandeling terug naar het huis om pleisters te zoeken en het bloeden te stelpen. Gelukt… dat wel, maar ik zie er werkelijk niet uit. Dat laatste zie ik zelf niet (dus daar heb ik geen last van), maar de barstende koppijn die er ook gevolg van was, laat zich goed voelen. Een ongeluk zit in een klein hoekje. “Deksels, nog aan toe…”

Het betekende het einde van een heerlijk middagje tuinieren en nog wat schilderen (de keukenstoelen zijn gelukkig wel klaar). 

In de avond richting Veluwe. Een paar uur later loop je door het bos, geniet je van de vogels, een wegspringende ree (schrikt waarschijnlijk van de pleisters op mijn kop) en de start van een chill-weekend: een moment van rust voordat de drukte van de verbouwing en de verhuizing echt start. Op zaterdag even naar de opticien in Heerde (het huis staat er nog: ze zijn aan het verhuizen), 30 kilometer fietsen en een terrasje in de avondzon (ja echt!). Een lang weekend weg en genieten van bos, hei en natuur. Een soort stilte voor de storm…., hoewel dat in dit verband misschien toch een wat vervelend en pijnlijk gezegde is ….