“Ik voel een blogje aankomen”, merkte Irene op, toen ik nogal lyrisch begon uit te weiden over de prachtige heide, het gezoem van de bijen en de rust op de plek waar wij ons bevonden.
Stel je voor: een paarse heidevlakte, wat helmgras, een verdwaalde den en een bankje waar twee eenzame fietsers (wij dus) in het zonnetje zitten te genieten van de omgeving. Irene met een boek in de hand (nog een hoofdstuk wegwerken) en ik met mijn telefoon (foto’s makend) en een beetje hyper over de omgeving. Hoe irritant kan je zijn voor iemand die zich tracht te concentreren op de teksten van een boek.
“Ik geloof dat ik een blogje voel aankomen”. En hier is dat blogje: Geschreven in the middle of nowhere na een prachtige fietstocht door bos en over hei.
Het is best vreemd overigens. Zo’n stil en rustig plekje op een zonnige zondag als (naar het schijnt) heel Nederland (als je al niet in Zandvoort bent) het bos opzoekt. Zo lijkt het tenminste als je langs de schaapskooi op de Renderklippen fietst, waar blijkbaar alle toeristen en dagjesmensen zich rond de schapen en een ijskraam verzamelen. Bij die toeristische hotspot staan de auto’s in lange rijen geparkeerd .
Hoe idioot is het dan eigenlijk dat je een paar kilometer verder in het bos en op de hei “alleen op de wereld” kunt zijn. Gelukkig maar. Hoe anders is het in Zandvoort waar het feest rond een circuit losbarst en het geluid van de voorbij scheurende auto’s ook voor een soort gezoem zorgt. Het gezoem van de bijen op de hei, is dan toch net wat anders. Voor ieder wat wils dus. En gelukkig maar.
De dag voor onze bosfietstocht overigens het IJsselgebied in gefietst. Ook daar is het stil en ook daar kom je los van een verdwaalde agrariër praktisch niemand tegen. De IJssel ligt er prachtig bij, het riet beweegt een beetje met de wind en ik….. ach: ik voel weer een blogje aan komen…
Reactie schrijven