Kerst met een lach en een traan

Mijn ouders zijn er in de middag op 24 december al. Terwijl Irene de laatste voorbereidingen voor het kerstweekend doet, ga ik met mijn vader op pad. Een deel van een klompenpad. Langs de Bonenburg, kasteel Vosbergen en dan richting Wapenveld en het Zwolsche Bos in.

Het is stil in het bos. Somber ook. Het miezert wat. Een echte donkere dag voor kerst. Mijn vader en ik wandelen stil door het bos en richting de Tonnenberg waar we een kop koffie drinken (uit de zelf meegenomen thermosfles). De wandeling is ook wat beladen. We praten over de thuissituatie, over de vergeetachtigheid van mijn moeder, het samenleven (dat daardoor soms best moeilijk en zwaar is voor mijn moeder, maar ook voor mijn vader) en de zorgen die we hebben voor de toekomst. Of het natte gezicht tijdens de wandeling van de regen komt of van de vochtig wordende ogen, doet er niet toe. Het is fijn om samen op te trekken, de zorgen te delen, maar ook al het mooie dat er is geweest en dat er ook dagelijks nog is te benoemen.

Als we thuiskomen is het praktisch donker. Het huis toont en is warm, door alle kerstverlichting, het kaarslicht en de brandende haard. De kinderen druppelen een voor een binnen. We genieten van muziek, de joligheid en het mooie dat je als gezin met elkaar kunt hebben.

We vieren doorgaans kerstavond in een redelijk vast patroon: het bezoeken van de kerstnachtdienst, het kijken van een kerstfilm en een rijk gevulde kerstdis met lekkernijen. Dit jaar wat anders: geen kerk, maar een viering op de manier zoals dat vroeger thuis (in de Karel Rogierstraat in Antwerpen) bij mijn moeder ging. 

Een ieder heeft wat voorbereid: een verhaal, een lied, een gedicht. Mijn vader vroeg tijdens de wandeling al of we het kerstevangelie zouden lezen en of ik dat dan zou willen doen. Het was al de bedoeling, maar het geeft een extra lading aan de avond. We zingen kerstliederen (mijn moeder heeft het er kwaad mee), we lezen het kerstevangelie en doen een zelf bedachte WG van der Hulst Pub Quiz, die mijn vader (natuurlijk) met vlag en wimpel wint. Hij weet alles over "in de soete suikerbol", het verhaal van Bob, Bep en Brammetje, van "Voetstapjes in de sneeuw" en "Het huisje in de sneeuw" en het kannetje dat "kloek-kloek" zei.

Lobke heeft een kerstevangelie anno 2022 geschreven: van 2 mensen die nergens terecht kunnen, omdat alles in verband met een lockdown gesloten is en over een 2 G test die nodig is om hotels en restaurants binnen te komen, over mondkapjes, een kind dat wordt geboren en over een engel (Willem geheten), die een afwijkend geluid laat horen.

We vertellen verhalen uit het verleden en uit het niets begint mijn moeder achter de piano melodieen te spelen, die we al lang niet meer gehoord hebben. Stil zitten we te luisteren. Het begint wat aarzelend, maar haar door de reuma enigszins gekromde vingers weten de toetsen steeds nadrukkelijk te raken. Oude spirituals en kerstliederen. Het komt wel even binnen en emotioneert. Een blik in het verleden dat helaas zo vaak in nevelen is gehuld. Een lach en een traan dus. Een mooie avond, zoals kerstavond ook hoort te zijn. 

De kerstdagen zijn verder heerlijk. Letterlijk en figuurlijk. We vieren op tweede kerstdag de verjaardag van Irene. Daar is Marije -de vriendin van Hidde- ook bij. Quality time met mooie wandelingen, zowel op eerste kerstdag als op tweede kerstdag in de vrieskou. We wonen in een mooie omgeving, dat is al vaak gezegd en het is fijn als je dat kunt delen met een ieder die je lief is.