Het leuke van verhuizen naar een nieuwe woonomgeving of het wisselen van een baan, is dat je weer dingen voor “de eerste keer” doet. In Heerde voor het eerst naar de supermarkt, voor het eerst naar een bijeenkomst van de Rotaryclub, voor het eerst naar een kerkdienst en zo zijn er veel grote en kleine zaken die je voor het eerst doet. Er zit iets spannends in: waarschijnlijk omdat je niet helemaal weet wat de mores is, hoe het er aan toe gaat…. En dan ook nog al die onbekende gezichten.
Deze week begon ik in Bilthoven bij het RIVM. Een nieuwe baan. Maandagavond tot laat nog actief bij en voor Transavia op Schiphol en dinsdag richting de nieuwe werkplek. Naadloos overgaan, noemen ze dat. Toch is ook deze stap weer spannend. Wat mag je verwachten, wat wordt er van jou verwacht: nieuwe mensen, andere cultuur, processen en procedures. Een klein uurtje rijden naar de nieuwe omgeving, een nieuw bedrijfsterrein (voor mij dan), een nieuw kantoor etc. Etc...
Met enige gezonde spanning in het lijf vroeg in de auto gestapt. Op weg naar een nieuwe omgeving en een nieuwe uitdaging. Toch was er een moment van herkenning toen ik het terrein opreed, overigens. Mijn zwager, die bijna zijn hele leven aan de Steenen Camer (achter het RIVM) heeft gewoond en nog steeds werkt in Bilthoven, stond bij de poort met een potje jam en een potje in de vorm van aardbei. Dat potje en de jam hebben niets met het RIVM te maken overigens, maar was een verwijzing naar het “mannenweekend” dat we een paar maanden geleden in Arnhem hadden. Toch voelde het als een warm welkom in Bilthoven en met een glimlach liep ik vervolgens het terrein op.
Voor de eerste keer wandelde ik vorige week samen met mijn oudste zoon en mijn vader een ommetje in de Dellen. Dat was nog een hele operatie omdat wandelen niet echt goed het woord is dat op dit ommetje paste. Het goot van de dijk, het water kwam met bakken uit de hemel en dat bleef gedurende de hele tocht over natte en modderige paden het geval. Voor de eerste keer dus zwemmend door het bos.
De dagen daarna was het overigens fantastisch in het bos. We zijn diverse keren voor dag en dauw naar de opkomende zon (in een bevroren bos) gaan kijken. Vroeg de veren uit en met dochters en vrouwlief genietend van hoe het donker over gaat in het licht.
In mijn vorige blogje meldde ik dat ik gevraagd ben om zo nu en dan als voorganger voor te gaan in een kerkdienst in de Ontmoetingskerk. Voor de eerste keer gaat dat op 1 mei gebeuren. Ook dat is spannend, maar…. Ik heb nog even tijd om mij daar geestelijk op voor te bereiden. En de ontmoetingskerk dan ook natuurlijk.
Gisteren heb ik voor het eerst in mijn leven een meidoornhaag helpen snoeien. In de uiterwaarden bij Wapenveld. Een van de leden van de rotaryclub waar ik lid van ben, heeft een boerderij en het schijnt traditie te zijn om jaarlijks met een aantal clubleden (fellowship noem je dat dan in Rotarytermen) te helpen bij het snoeien van de hagen om de landerijen. Het was een zware klus in een werkelijk prachtige ambiance. Het zonnetje scheen volop, het had gevroren en dan in de vrije natuur (zo voelt dat tenminste) aan het werk met zicht op de kronkelende IJssel. Het leverde prachtige beelden op.
Maar dat was dan weer niet voor de eerste keer….
Reactie schrijven
John Gordon (zondag, 06 maart 2022 15:54)
Erwin, rhanks for the link, and Google translates automatically (and quite accurately) for me. It was lovely to read about all of your new experiences. The photos of the frosty fields and sunrise are superb. The 'pruning' of the hawthorn hedge was something else. Serious work.
John