Om eerlijk te zijn ben ik niet zo van de Podcasts. Ik vind het gewoon vervelend om van die oortjes in te hebben. Tegenwoordig moet je al zoveel vergaderen achter het scherm en dan mogen die oortjes ook in. Het mooie is natuurlijk dat je met die oortjes wat beter kunt luisteren naar hetgeen gezegd wordt. Gewoon omdat achtergrondgeluid daarmee wordt weggepoetst. En daar zit precies mijn bezwaar bij het afluisteren van Podcasts. Wandelend luisteren naar een podcast, veegt het achtergrondgeluid weg van de musicerende vogels, het geruis van de wind, het geritsel van de bladeren en ga zo maar door. Een voordeel en een nadeel. Voor mij dus voornamelijk het laatste, omdat het je een soort afsluit van de werkelijkheid. Onzin… of niet. Als je verdiept bent in een goed boek of naar een interessant TV programma kijkt, gebeurt precies hetzelfde. Een idee-fixe dus. Maar toch…
Toch luister ik wel eens naar een podcast. Soms omdat een collega dat aanraadt en soms omdat ik een verwijzing of aanbeveling op internet vind. Zo vond ik onlangs op de site van de protestantse kerk in Nederland een bericht over een Podcast over de psalmen. Nu ben ik een enorm liefhebber van de psalmen, dus ik moest en zou toch een keer die podcast beluisteren. Die liefde heeft natuurlijk deels met mijn opvoeding te maken. Als kind elke zondag naar de kerk met mijn ouders en hoewel de psalmen zeker in mijn jeugd niet zozeer tot de verbeelding spraken, ben ik de oude teksten steeds meer gaan waarderen. Voornamelijk omdat het veelal pelgrimsliederen zijn, voornamelijk omdat ze zo nadrukkelijk verbonden zijn met natuur en dat wat je als mens onderweg op je levensweg tegenkomt. Blijf Kalm met een Psalm heet de Podcast. Met enige regelmaat dan toch maar de oortjes in. Het is een kwestie van smaak, maar ik vind het ontroerend mooi. En schakel ik soms tijdens een wandeling de geluiden van de natuur dan toch maar uit en luister na een podcast. Blijf kalm….
De achtergrondgeluiden van alle ellende in de wereld, met berichten uit Oekraine, de groeiende vluchtelingenstroom en de hongersnood in delen van Afrika, verschuiven ook wat naar de achtergrond met alle activiteiten in en rond ons huis. Soms voel ik me daar wel wat schuldig over. We genieten van de tuin die wordt aangelegd, van de bloemen die hun eerste kleuren tonen, van het frisse groen in het bos en in de directe omgeving van het huis. Een plek waar we ons steeds meer thuisvoelen. In het dorp, in de kerk waar we zondags vaak naar toe gaan (waar ik op 1 mei en op Hemelvaartsdag een dienst mocht leiden), maar ook in de Rotaryclub waar ik elke donderdag mijn nieuwe vrienden mag ontmoeten.
We doen de dingen net alsof er elders op de wereld niets aan de hand is. Ik voel mij er onmachtig bij. Stoor me mateloos aan de gekte rond een voetbalwedstrijd, maar doe ook gewoon mijn ding: kilometers wandelen in de omgeving. Soms met mijn vader, vandaag met mijn broer (zoek de verschillen), maar vaak dus ook alleen. Genietend van al het fraaie dat de natuur te bieden heeft. Bizarre verschillen. Blijf kalm met een Psalm. Daar zullen de mensen in Oost Oekraine wellicht geen boodschap aan hebben, hoewel…. ze waarschijnlijk erg graag met de oortjes de geluiden van vallende bommen en beschietingen wat zouden willen wegpoetsen.
Reactie schrijven