Kleinburgerlijk

We hebben nog wel het een en ander in huis te doen. De plinten op sommige plekken mogen nog worden aangebracht (maar in welk huis is dat eigenlijk niet het geval?) en de badkamer is voorlopig nog de laatste klus in huis. De tuin is praktisch klaar en zelfs de zonnepanelen zijn besteld. Maar als dat gedaan is, hebben we het op orde. Denken we, tenminste. Project afgerond. Tijd om ons huis op Funda te zetten? Tijd om weer eens om ons heen te gaan kijken. Met dit soort toespelingen en suggesties of grapjes (zo frame ik het dan maar) hoef ik bij vrouw-lief niet aan te komen. 

Brave burgers in Heerde zijn we geworden:  We maken dagelijks samen een wandelingetje (nog zonder Nordic stokken), we maken praatjes met de buren uit de straat en …. We likken soms een soft-ijsje weg op het marktplein, als hoogtepunt van een zonnige lente- of zomerdag. Voor dag en dauw haal ik de Stentor uit de brievenbus met al het regionaal nieuws. Zondags naar de kerk, op donderdag naar de Rotary. Vanaf deze week komt daar nog het op zaterdag maaien van het gazon bij. Het dagelijkse en wekelijkse ritueel is een feit. De agenda zit bijna vol (zeker als we daar onze werkgerelateerde automatismen bij optellen). Als ik het zo beschrijf heeft het wat gruwelijks, iets klein burgerlijks iets wat je bij eind 50-ers of begin 60-ers zou verwachten. Precies….. komende week maar eens geraniums voor achter de ramen kopen.

Om het helemaal klein-burgerlijk te maken, hebben we afgelopen week het cadeau geind dat we van onze kids kregen: een gezinsfoto op de hei (gemaakt door een fotograaf uit hoe kan het ook anders: Heerde). Het resultaat mag er zijn, maar…. De poses, de geforceerde dansjes of het als gezin door het gras struinen maaken het burgerlijke plaatje compleet. Burgerlijker kunnen we het toch niet maken?

Maar alle gekheid op een stokje: hoewel veel van de beschreven activiteiten met enige regelmaat plaatsvinden. We hebben het hier reuze naar ons zin, voelen ons thuis en genieten van alles wat met elkaar en onze kids kunnen delen. We voelen ons rijk en als we zo naar het familieportret (de echte foto's komen later!) kijken: dan zijn we dat ook!