37 of 96

Het is een hele tijd geleden. De tweede week van oktober in 1985. Irene en ik waren in Parijs. Jonge twintigers waren we nog. Naïef misschien wel. We hadden een midweek of een lang weekend (ik weet het niet meer) geboekt. Met z’n tweetjes in een goedkoop IBIS hotel aan de rand van het centrum. Een heerlijke week was het. Strak blauwe luchten en genietend van stad, terrasjes, de parken, Versailles en zelfs Fontainebleau en Barbizon. Een heerlijke periode, die we bekroonden met een verloving in de stad van de liefde. Voor onze familie een verrassing. We hadden hen bij vertrek naar Parijs een kaartje (zo'n ding met een postzegel) gestuurd met het aantal uren, minuten en secondes dat we al verkering met elkaar hadden. Dat was toen ook al een jaar of 6.

Kinderen waren we, maar…. oud genoeg om een verbintenis aan te kondigen. Foto’s van het moment in restaurant de Melrose (zo heette de tent waar het gebeurde) moeten nog ergens in een oude doos liggen. Ringen uitwisselen in een voor ons (op dat moment) chique restaurant: een bekroning na een heerlijke week Parijs, een bekroning na 6 jaar verkering en een mooie start van dat wat je (als je zo jong dit soort keuzes maakt) een lucky shot zou kunnen noemen. Het heeft goed uitgepakt.

En nu…. 37 jaar later: we zijn weer terug in Parijs. De lucht is weer blauw in oktober, het is wel een paar graadjes warmer. Een indian summer die zeker van pas komt tijdens de wandelingen door de stad. We slenteren door de parkjes, genieten van het zonnetje op een bankje, genieten van de ambiance, het frans om ons heen en de mensen die zich van a naar b bewegen.

De metro’s zijn nog net zo vies en vol als 37 jaar geleden. Toen verbaasden we ons over de vele forensen die staand in de volle metro hun boekjes lazen. Nu verbazen we er ons over dat iedereen (ja echt iedereen) met de telefoon in de hand naar het schermpje kijkt, oortjes in, headsets op. Je hoeft niet bang te zijn dat je omvalt. Het sardine blikjes effect in de overvolle metro houdt een ieder staande.

Een hele week in Parijs. We zien veel hotspots en daar is veel over te zeggen (lees de toeristenboekjes er maar op na). Wij lopen rond de Eiffeltoren, genieten vanaf een bankje in de zon van de gekleurde bomen, de accordeon die op de bekende plekken (soms zelfs in de metro) bekende franse deuntjes speelt, we wandelen langs de Seine, genieten van een rondvaart en staan in de rij voor het Musee d’Orsay. Dat het daar een logistieke bende is, deert ons niet. We genieten in de zon van dat wat er om ons heen gebeurt. De Arc de Triomphe bij de ondergaande zon, het Louvre waar we toch echt Mona zien en in de avond naar de opera.

Het programma is in die zin toch wat anders dan 37 jaar geleden. In de Bastille genieten we van het gebouw, de schoonheid en het bijzondere verhaal van Tosca. Prachtig gezongen, fantastische muziek en een liefde, die door list en bedrog op een dramatische wijze tot een einde komt. Los van het feit dat Irene en ik elkaar dagdagelijks niet zingend en galmend tegemoet treden, is onze relatie tot op heden toch wat anders gelopen. Gelukkig maar.

Donderdag een laatste volle dag in Parijs. Vanuit ons C.O.Q. Hotel, na een uitgebreid ontbijt, richting de catacombes van Parijs. Een ondergronds systeem dat ontstaan is bij de bouw van Parijs, maar wat in de loop van de tijd ook een soort opslagplaats is geworden van beenderen, schedels en menselijke resten. Meters hoog en in de ondergrondse gangen liggen de botten gestapeld. Het voelt wat macabar aan. Respectloos ook hoe de overblijfselen (van verschillende veldslagen) naamloos een plek hebben gevonden.

Hoe anders is het als we in een paar uur later over Père Lachaise lopen. Een prachtige begraafplaats, waar in een parkachtige setting grafmonumenten zijn gebouwd met liefde en respect voor een ieder die daar begraven is. Vele bekende kunstenaars (van over de hele wereld) liggen er begraven. Het respect voor dat wat de graven bergt is enorm en daarmee ook voor dat we ze voor hun geliefden en hun omgeving hebben betekend.

Een neef van mij ligt hier ook begraven. Het was even zoeken, maar we hebben zijn laatste rustplaats gevonden en hebben er een tijdje in gedachten verzonken gestaan. Herinneringen aan de tijd dat we elkaar tijdens familiemomenten in Antwerpen of in Vianen ontmoetten.

Verder slenterend door de stad beginnen de blaren zich dan eindelijk te vormen. Het hoort bij een stedentrip, waar je al met al veel kilometers aflegt. Je bent dan ook haast wel verplicht om zo nu en dan een terrasje aan te doen. Voor een lunch buiten, voor een kop thee of een glas wijn. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat al naar de dag vordert het bezoek aan een terras frequenter wordt. Het maakt de dagen er alleen maar leuker op: “living Paris” of “Profite de la vie”. Het zonnetje, de vermoeide benen, maar vooral de ambiance zijn er ook naar.

Op vrijdag weer naar huis. Een rustige start van de dag en vervolgens de TGV naar Schiphol. Het waren 5 heerlijke dagen. 37 jaar na dato. Als we nog een keer zo lang wachten zijn we 96. Het zou moeten kunnen, maar….. zolang gaan we denk ik niet wachten…