Op deze plek heb ik al regelmatig iets geschreven over hoe het met mijn ouders gaat. Mijn moeder is aan het dementeren. Het is haar ergste nachtmerrie. Vergeetachtigheid en verwarring. Van vergeetachtigheid heeft ze al een aantal jaar last. De verwarring is van de laatste periode. De combinatie heeft gemaakt, dat ze niet meer thuis woont en is toevertrouwd aan de zorg in Batenstein: het bejaarden- of verpleeghuis dat op 150 meter van haar eigenlijke woonadres ligt. Het woonadres waar mijn vader nu alleen woont.
Het is verwarrend. Verwarrend voor mijn moeder, die soms goede dagen- en steeds vaker ook voornamelijk slechte dagen heeft. Het is ook verwarrend voor mijn vader. Hij snapt het wel, maar begrijpt het niet. Of andersom. Het heeft met niet kunnen accepteren, niet willen zien te maken. Ook met vasthouden aan iets wat niet meer bestaat en zeker niet meer terugkomt. Vasthouden ook aan iets wat er soms, zo maar weer lijkt te zijn. Een vrolijke vrouw, je partner, die converseert alsof er niet aan de hand is.
Het is ook verwarrend voor ons. We snappen het wel, zien het ook, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen: je wilt het niet begrijpen en niet accepteren.
De momenten in Vianen bij mijn moeder in Batenstein of thuis in het appartement (ze gaat elke zondag even terug naar huis), zijn ouderwets gezellig. En ja… de herhalende vraag is soms vermoeiend, maar tegelijkertijd het is het gesprek, de glimlach, het grapje van mijn moeder (zoals ze dat altijd kon maken: nu soms overigens wat dubbelzinniger, dan voorheen), maar het is ontegenzeggelijk je moeder (en ook weer niet).
We maken er tijdens de gesprekken maar grapjes over. We lachen het wat weg. Zeker als ze voor de tiende keer in een kwartier vraagt of ik ook met deze bril naar mijn werk ga. Ze bedoelt eigenlijk te zeggen: “dat meen je toch niet…”, ze bedoelt eigenlijk te zeggen dat ze mijn bril (met een gedeeltelijk oranje montuur) niet mooi of leuk vindt. We lachen erom en leggen keer op keer uit, dat ik de bril echt ook op mijn werk draag.
Het is verwarrend, het is verdrietig en het gaat een beetje zoals het gaat. Dat zijn ook de berichtjes die ik elke middag van haar krijg. Ze legt me dan omstandig uit dat ze in kamer 23 zit en dat ze mijn vader zo mist (soms 5 minuten na zijn vertrek) en dat ze hem al zo lang niet gezien heeft. Het is elke dag het zelfde ritueel. Elke dag het zelfde telefoontje of app-je, soms wel 6 of 7 keer achter elkaar. Wil je je vader bellen? Ik ben zo eenzaam, ik ben zo verdrietig, ik mis hem zo. Als ik het zo opschrijf, snijden de zinnetjes door mijn ziel en krijg ik een brok in de keel. Het doet pijn om het op te schrijven. Je wordt er zelf ook zo verdrietig van. En het gekke is: mijn moeder is dat verdrietige direct weer vergeten, als de aandacht zich weer even verplaatst naar iets anders.
Voor mijn vader is het zoals gezegd ook verwarrend. Hij doet er alles aan om haar zoveel mogelijk mee te laten maken van dat wat er in de familie en het gezin gebeurt. Tegen beter weten in: zullen we toch een paar dagen Epe boeken? Kan ze mee naar een verjaardag? Het advies is steeds om dat niet te doen. Van de psycholoog, van het begeleidende team, maar…. Je wil het graag zo anders. Mijn vader wil het graag zo anders. Het vreet aan hem, hij raakt vermoeid, zijn conditie is niet ok (geen lange wandelingen meer) en komt maandelijks even op adem in Heerde. Op vrijdagmiddag haal ik hem dan op, we eten en praten samen en op zaterdag zoeken we een restauranr in de omgeving op. Zondags naar de kerk en daarna naar Vianen om moeders op te halen. Het is verwarrend allemaal, maar het geeft wat lucht.
En hoe het verder moet? Je kunt er niet echt een plan op maken. Dat is op zich, in een tijd dat je alles plant en “in control” wilt zijn al verwarrend genoeg.
Reactie schrijven