Vroeger wilde ik dominee worden. Theologie als studierichting stond hoog op mijn wensenlijst. Ik kan mij zelfs vaag herinneren dat ik als klein kind op de basisschool zendeling wilde worden.
Niet zo gek, als je bedenkt uit wat voor een nest ik kom. Mijn moeder uit een evangelisch gezin en vader in de geest van Abraham Kuyper opgevoed. Een echte gereformeerde ARP-er.
Zendeling worden: Het zal iets van doen hebben met mijn grootvader. Een geboren en getogen Oldebroeker (Oldebroek: het dorp dat niet zover van de plek ligt, waar we nu wonen), die al op jonge leeftijd actief en betrokken gemeentelid was van de vrije evangelische gemeente Luctor in zijn dorp.
Hij was overigens meer dan betrokken: uiteindelijk werd hij naar Belgie uitgezonden om daar het Evangelie te verkondigen. Predikant in hart en nieren. De rest is geschiedenis: via Genk naar Antwerpen, waar mijn moeder werd geboren en het gezin jarenlang aan de Karel Rogierstraat woonde.
Misschien kwam mijn behoefte als kind om ooit in den vreemde als zendeling aan het werk te gaan, ook wel voort uit het feit dat een broer van mijn moeder naar Congo was verhuisd om daar de Boodschap te verkondigen. Ik had er een erg geromantiseerd beeld bij: het ene kind wil piloot of brandweerman worden. Ik blijkbaar zendeling. Je bent 6 jaar oud en je wilt wat. Zo moet het ongeveer geweest zijn. Betrokkenheid bij kerk en religie is er met de paplepel mee ingegeven, maar is ook nooit verdwenen..
Feit is in ieder geval dat ik zondag aan zondag als kind met mijn ouders naar de gereformeerde kerk in Utrecht ging en later in Vianen. Toen mijn ouders de afslag naar de hervormde kerk in Vianen namen, gingen we als kinderen gewoon mee. Elke zondag naar de kerk. Zelfs in de pubertijd (wanneer je als jongere vaak toch wat afstand neemt van hetgeen je van ouders mee krijgt) bestond mijn enige vorm van wat afstand nemen in het feit dat ik het opzichtige oranje liedboek tijdens de zondagse wandeling naar de kerk, wat onder mijn jas verstopt hield. Het zal meer met schaamte dan “met afzetten tegen…” van doen hebben gehad. Mijn leeftijdsgenoten kwam ik in de kerk amper of niet tegen.
Mijn vader is in mijn beleving altijd ouderling of pastoraal medewerker geweest (tot op de dag van vandaag doet hij als 85-er nog werk voor de oudjes in de kerk, brengt het kerkblad rond en zit hij zondag’s vooraan in het oude gebouw (rijtje 2) te luisteren naar….). Veel op pad voor de kerk in ieder geval.
En mijn moeder? Zelfde laken, een pak. Actief in jeugdwerk en vooral actief in de muziek, met haar kinderkoor, en de christelijke koren rond de kerk.
Kortom: de protestantse traditie en het daar werk van maken…… van jongs af aan mee gekregen dus. Op de middelbare school stond het lange tijd ook voor mij vast: die theologische studie gaat er komen. En waarom? Het had met de Bijbelse verhalen te maken, met een behoefte om werk te maken van pastoraat, met diaconaat: iets betekenen voor de ander. Misschien had het iets naïefs om dit soort ambitie te koppelen aan theologie, maar de wens was er. Er is veel over te zeggen en te schrijven.
Mijn middelbare schoolperiode liep wat anders dan van te voren bedacht. Zo gaat het natuurlijk vaak. Het werd een carriere bij de Rabobank en later bedrijfskunde.
Theologie kwam er in ieder geval niet van. Maar de belangstelling voor de verhalen, de inspiratiebron, het betrokken zijn op mens en maatschappij en dat wat mensen in beweging brengt, bleef. Die belangstelling kreeg gedurende mijn carriere ook handen en voeten in mijn vrijwilligerswerk (ik schreef er eerder al een blog over) in kerk, diaconaat, de thuiszorg en het vluchtelingenwerk.
In Vianen was ik altijd zeer betrokken bij de voorbereiding van kerkdiensten en mocht ik bij een ouderenreis wel eens voorgaan. De preek van de leek, noemen ze het. En sinds ik in Heerde woon, gebeurt dat ook in de Ontmoetingskerk. Erg leuk om te doen. De verhalen uit te spitten en er over te vertellen (preken, zo je wilt). Amateur-theoloog of niet. Het verhaal gaat…..
Reactie schrijven