Blootsvoets en dansend op de hei

Al een aantal jaar doe ik op Hemelvaart mee aan het dauwtrappen. Een traditie die al vele decennia bestaat en die voor mij persoonlijk een jaarlijks ritueel werd, toen ik in Lexmond kwam wonen. Daar ging een aantal moedige wandelaars en gemeenteleden van Lux Mundi jaarlijks de polder in om dauw te trappen. De jaarlijkse wandeling bij het ochtendgloren, heb ik voor mij zelf in leven gehouden, ook toen ik naar Heerde verhuisde. 

Het dauwtrappen  of ‘hemelvaren’ werd in de 19e eeuw gedaan omdat de dauw op het gras een zuiverende en genezende werking zou hebben. Vermoedelijk stonden mensen op Hemelvaartsdag al om drie uur ’s nachts op om zingend en blootsvoets op het gras te dansen. Daar zou de term dauwtrappen vandaan komen. De mensen gingen zo vroeg wandelen omdat de kerkmis ook om negen uur begon en ze daar voor terug moesten zijn. Het gebruik is echter  terug te voeren naar de eerste eeuw na Christus.

Waarschijnlijk ontstond het in de Germaanse tijd als onderdeel van de meifeesten. In deze periode van het jaar vierden de Germanen de opkomst van het nieuwe leven in de natuur.

Mijn wandeling bij het ochtendgloren start niet om 03:00 uur in de nacht. Ik ga daarna ook niet naar een kerkmis, hoewel ik wel altijd trouw de kerkdienst op Hemelvaartsdag in de protestantse kerk bezoek. Voorheen bij Lux Mundi in Lexmond en tegenwoordig dus in de Ontmoetingskerk in Heerde. 

Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik me tijdens het dauwtrappen niet blootsvoets en dansend door het natte gras voort beweeg. In Lexmond wandelde ik altijd in een groep en ontstond tijdens het wandelen gewoon het goede gesprek. In Heerde wandel ik (noodgedwongen) alleen. In gesprek met jezelf heet dat dan. Irene vindt het te vroeg en medestanders en wandelaars heb ik nog niet gevonden.