Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik het besluit nam. En toen ik het besluit eenmaal had genomen, duurde het ook nog een hele tijd voordat ik er werk van maakte. En om eerlijk te zijn, ging er daarna nog een aantal weken overheen. Uitstelgedrag dat hoort bij iets dat “niet je ding” is en waar je liefst met een grote boog omheen loopt.
Ik had om eerlijk te zijn dus zelf ook niet verwacht er ooit aan te beginnen. Toch is het vandaag gebeurd. Ik ben naar een sportschool geweest. Naar Bijsterbosch in Heerde (als ik nu niet ingeburgerd ben, dan weet ik het ook niet meer, overigens).
Toen ik vanmiddag met een personal trainer naast mij, de eerste machines in werking zette en met de blik op oneindig op een loopband wat zweetdruppels begon te fabriceren, vroeg ik mij ook af, wat ik daar in die snikhete zaal aan het doen was. Waarom niet gewoon hardlopen in het bos, genieten van de natuur, de vogels en het zonnetje? Waarom niet gewoon in een fors tempo wandelen op de Renderklippen in plaats van in zo’n duffe sportzaal?
Het zijn de vragen die achter de argumenten zitten, die ik altijd gebruikte om niet met gewichten aan de slag te gaan en niet naar een sportschool te trekken. Los van het feit dat ik een allergie heb voor mensen die zo met hun eigen lichaam bezig zijn. “IJdelheid der ijdelheden”, of zoiets. Het is of eigenlijk moet ik zeggen: het was niets voor mij.
En toch stond ik daar dan vanmiddag. Enigszins gespannen en wat onwennig in een zaal. Een intake gesprek met de trainer. Mijn bloeddruk wat te hoog, te veel buikvet, te weinig spieren en zelfs een cm korter dan in mijn paspoort staat. Uw eetpatroon is niet echt goed, meneer. Te weinig conditie en een ongezonde leefstijl dus. En dan benoem ik maar gewoon de reden, waarom ik dan toch maar heb ingeschreven. In een programma voor 60plussers. Slik. Het begint een thema te worden, maar het deed me toch ook wel weer goed, dat ik niet de oudste was, dat ik niet het dikste buikje had en zeker niet de enige die zich aan de machines waagde.
Het is in ieder geval goed om te doen: werken aan je conditie. Het wandelen en hardlopen in de buitenlucht komt er gewoon niet van. En nu maar hopen en vertrouwen dat het goed komt. Ik ben over de drempel. Het is een kwestie van volhouden en vertrouwen dus.
Vertrouwen is ook een woord dat hoort bij iets anders dat vandaag voor het eerst in mijn leven gebeurde. Ik moest vanmorgen vroeg om 09:00 uur voor de rechter verschijnen in Arnhem. Voor een heuse beëdiging. Beëdiging als “Bijzonder Ambtenaar Burgelijke Stand”. BABS heet dat. BABS Voor 1 dag ergens in augustus van dit jaar, wel te verstaan. Een dag waarop een oud collega, vriend en zielsverwant gaat trouwen. Deze week mocht ik als aankomend BABS een intakegesprek met het aanstaande bruidspaar doen. Spannend, maar zoals ze na het gesprek aangaven: ze hadden er vertrouwen in dat het goed zou komen.
Bij aankomst bij de rechtbank moest ik vanmorgen aangeven of ik de eed of de belofte wilde uitspreken bij de beëdiging. Ik moest toch even vragen wat ook al weer het verschil was. De ambtenaar aan de balie legde het geduldig uit. “Bij de belofte geeft u aan dat u 'belooft en verklaart' en bij de eed vraagt u wat hulp van onze lieve Heer”, was de boodschap. Ik koos voor het laatste: “zo waarlijk helpe mij God almachtig” spreek je dan uit. “U bent goed van vertrouwen” merkte de ambtenaar minzaam op en gaf er een dikke knipoog bij. Er werden die morgen iets van 25 BABS-en beëdigd. Daarvan waren er slechts 2 die goed van vertrouwen waren. De rest ging gewoon voor de belofte.
Ik heb mezelf vandaag beloofd dat ik vrijdag nog een keer naar die sportschool ga. Zo waarlijk helpe mij…..
Reactie schrijven
Erik (zaterdag, 10 juni 2023 17:02)
Goed bezig! dat van die BABS dan, niet de sportschool! Maar sterkte daarin, alles wend