Op weg naar....

De calvinist in mij wint het echter: de plicht roept. Het is bijna weekend, dus wellicht morgen. Ik stop niet en rij gewoon verder.

Ik ben bijna bij de A28 bij ‘t Harde als op BNR radio de weerman zegt dat het deze 23ste juni verder droog zal blijven. 23 juni! Bijna op de helft van het jaar. Met een glimlach op mijn gezicht bedenk ik mij dat mijn vader, dit weekend bij ons te gast in Heerde, ongetwijfeld zal memoreren dat de langste dag al weer is geweest en dat we dus weer op weg zijn naar de donkere dagen voor kerst. Dat doet hij elk jaar vanaf 21 juni (verlangend naar de kerstdagen, in zijn handen wringend en zich verheugend op de sfeervolle familiedagen). “23 juni 2023. Er was iets met deze datum", schiet er door mijn hoofd. Terwijl ik bij de spoorwegovergang sta te wachten, kijk ik in mijn agenda. “Shit, de auto moet op onderhoud”. Glad vergeten, dus. Ik moet om 08:00 uur in Apeldoorn zijn. Los van het feit dat ik dan dus iets langer in bed had kunnen blijven liggen, gooit dat de hele planning om. Ik keer met enige krachttermen in gedachten de elektrische bolide en ben een half uur later in Apeldoorn. 

De garage is op dat vroeg tijdstip nog niet open. Op de parkeerplaats doe ik daarom mijn eerste mailberichten voor deze dag (het is 07:00 uur: gekker moet het niet worden, zullen de collega’s die een mail ontvangen denken) en rond half 8 ga ik verder met de mail, maar dan in de showroom van de autodealer (Mosselman) waar mijn auto op onderhoud moet. 1 tot 2 uur zegt een vriendelijke man bij de receptie. Daarna is de auto klaar.  Ik neem plaats aan een tafel in de buurt van de koffiemachine, klap mijn laptop weer open en ga verder met mijn mailtjes. Er liggen croissantjes op tafel: netjes verpakt in cellofaan. Nadat ik nog een bak verse koffie heb getapt, waag ik mij aan het vers gebakken broodje. Best relaxed eigenlijk. Hoewel: de eerste vergadering, waar ik voorzitter ben, moet ik wel gaan annuleren, zodra ik mijn secretaresse kan bereiken. Het geeft geen fijn en een opgejaagd gevoel op dit vroege tijdstip op een plek waar ik nog nooit eerder ben geweest.

Je weet wel hoe het in zo’n showroom ruikt. De geur van autowas doet de frisse lucht van het bos en de hei snel vergeten. Het ziet er gelikt uit tussen al die blinkende auto's. Bij de koffie automaat staan inmiddels 3 verkopers met strak witte overhemden, een licht blauwe pantalon en zwart gelakte schoenen (van het bedrijfstenue moet je het blijkbaar hebben, bedenk ik me). Ze nemen de verkopen voor deze week door. Gladde jongens, bedenk ik. Ze gunnen mij geen blik waardig, lijken mij niet te zien en wauwelen wat over de nieuwe picanto’s die uitgeleverd hadden moeten worden. Auto verkopers en piet-praat. Grappig dat ze er zo identiek uitzien. Zelfs het kapsel (dit zeg ik met enige jaloezie) lijkt het zelfde.

Het is net half 10 geweest als de vriendelijke man van de receptie zich weer meldt. Meneer Verboom? Uw auto is klaar hoor. Bij de receptie legt hij (beginnend met een excuus) nog even uit dat ze de auto niet schoon kregen vanwege de insecten. We hebben hem drie keer gewassen meneer. Maar ik ben bang dat u hem zelf even met de hand moet schoon maken. Ik kijk hem even niet begrijpend aan, maar begrijp dan dat ze mijn auto drie keer door de wasstraat hebben gehaald, maar dat de borstels de insecten niet van de bumper afkregen. "Geen punt", mompel ik, terwijl ik me bedenk dat ik de auto al weken niet gewassen heb. Ik krijg ter compensatie van dit "klantenleed" een tweetal waspassen mee voor bij een willekeurige Shell-wasstraat in de buurt. De gladde jongens uit de showroom ben ik al weer vergeten. Dit is service, zo wil je behandeld worden (hoewel het echt niet nodig was geweest). Rond 11.00 uur ben ik in Bilthoven. De moeheid krijg ik deze dag niet uit mijn lijf en ik sleep mij door een stuurgroep vergadering heen, die bijna 3 uur duurt.

De werkweek zit er om half 3 op. Nog even naar Vianen. Bij mijn moeder langs en mijn vader oppikken. Het weerzien met moeders is emotioneel. Als ze mij ziet begint ze te huilen, zegt dat ze zo verdrietig is. Maar ook zo blij dat er eindelijk iemand is. In het logboek op haar kamer, lees lk dat ze de hele dag visite heeft gehad: mijn broer, iemand van de kerk en nu dan mijn vader en ik zelf. Ze is het eerdere bezoek alweer vergeten. Het moment van het bezoek is als vanouds gezellig. We knuffelen nog even en daarna vertrekken mijn vader en ik naar Heerde. Uit een app-bericht van mijn moeder begrijp ik bij thuiskomst, dat ze mijn bezoek alweer glad vergeten is. Voor mijn vader is het even op adem komen. We drinken een glas wijn, praten over dat wat ons bezig houdt en genieten in het donker in de tuin van de rust en de sfeerverlichting. Quality Time tijdens het goede gesprek. Morgen gaan we vroeg wandelen. 

Rond kwart voor 6 wakker op zaterdagmorgen. Het voelt als uitslapen. Ik lees de krant op mijn iPad en zet rond half 7 een kop thee voor mijn vader. Nog voor 7 uur wandelen we op de hei. Het is uitgestorven, prachtig en heerlijk om zo vroeg door het bos te lopen. Na 10 minuten is het moment daar: “het is al weer 21 juni geweest Erwin, de dagen worden al weer korter, we zijn op weg naar……”.  Ik knik en kijk hem glimlachend aan. Voorlopig zijn we samen op weg voor een prachtige tocht door het bos….Niet alleen vanwege de natuur overigens. Met je vader op pad, in gesprek over .......... en op weg naar kerst. Hoe mooi kan het zijn?