Het is warm. Boven de 30 graden. De vakantie nadert. Voor vrouwlief is de vakantie al begonnen, overigens. 6 weken chillen in en rond het huis. Daar ben ik wel eens jaloers op. Die schoolvakanties in het onderwijs. Toch voelt het in zo’n weekend (zonder al te veel afspraken) voor mij ook al een beetje als vakantie. Een mens (ik in ieder geval wel) is snel tevreden.
Met dit weer kan dat ook bijna niet anders. In en rond het huis doen we met de warmte de zaken in de tuin in de ochtenduren. We genieten van de bloemen, van de vogelgeluiden, het groene gras (de sproei-installatie was een goede investering) en vooral onze hangstoelen onder de pergola.
Vanmorgen vroeg naar de sportschool, in de ochtend nog wat zaterdagklusjes rond het huis en verder gewoon hangen in een stoel, wat mail wegwerken en uiteindelijk op de fiets het bos in, de hei op. Dat vind ik onder andere het mooie van het in deze omgeving wonen.
En hoewel het nu vakantie in deze regio is en de vele campers en caravans afgelopen vrijdag nog file richting veluwe veroorzaakten en dus heel veel drukte in de bossen voorspelden, kom ik echt niemand tijdens de fietstocht tegen. Logisch eigenlijk: welke dwaas gaat er met deze hitte nu fietsend de bospaden op?
Hoewel…. tegen het einde van mijn tochtje dichtbij het Heerderstrand, hoor je ineens het geroezemoes, het geluid van jengelende kinderen en ruik je zelfs op enige afstand van het strand de lucht van zonnebrand in het bos. Tja… een rustig rondje langs het Heerderstrand is er niet bij. Maar ook dat is met deze temperatuur wel logisch.
Rustig is het ook op de oude begraafplaats van Heerde, waar ik al een jaar langs fiets en nog nooit geweest ben. Ik ga toch even kijken. Niet omdat ik veel met begraafplaatsen heb, maar omdat de oude grafstenen op de een of andere manier iets mystieks uitstralen. En dat heeft toch iets van aantrekkingskracht. Ik wandel even tussen de oude grafstenen door. Het is stil op deze plek. Uitgestorven zou je kunnen zeggen: doodse stilte. Flauw opgemerkt en een kinderachtige woordspeling, overigens. Respectloos eigenlijk, terwijl ik wel met ontzag en met iets van eerbied langs de oude stenen loop. Welke verhalen zitten er achter die grafstenen, achter de namen van families (bijna niet meer leesbaar) en wie herinnert zich de mensen die hier begraven liggen nog? Het heeft iets treurigs. De verlaten begraafplaats met al die (niet onderhouden) graven waar al decennia geen bloemetje meer op de grafstenen lijkt te zijn gelegd.
Mijn oog valt op twee grafstenen die naar elkaar toe zijn gezakt. Het heeft iets moois, alsof de stenen steun bij elkaar zoeken, de graven elkaar als twee geliefden niet los kunnen laten. Ik maak er een foto van en verlaat in gedachten de begraafplaats om mijn fietsrondje te vervolgen.
En over een rondje gesproken: het is niet de bedoeling om nu in elke blog iets te schrijven over mijn sportschool avonturen, maar vanmorgen om 8 uur deed ik weer een rondje door de zogenaamde Miloncirkel: een 8 tal verschillende apparaten, die je in een circuit doorloopt. Het concept is grappig: je volgt in een vaste volgorde via de apparaten het rondje door de kring. Na het afronden van je oefening , schuif je door naar het volgende apparaat. Nu is fitness toch voornamelijk een individuele bezigheid (ieder op z’n eigen niveau), maar daardoor krijgt het ook een beetje een collectief karakter, zeker als de hele cirkel vol zit met medesporters en leeftijdsgenoten (met allemaal, net als ik, een iets te dik buikje, wat kalend en/of grijs) met ongetwijfeld allemaal dezelfde ambitie.
Vanmorgen was het druk in ieder geval en zat de hele Milon-cirkel vol. Het heeft iets gezelligs, hoewel ik als nieuweling meer luister dan praat en om eerlijk te zijn ook niet echt bij het gesprek wordt uitgenodigd. De anderen in de cirkel kennen elkaar, komen hier wellicht al jaren. Het voelt een beetje als de receptie waar je niemand kent en waar iedereen in groepjes gezellig staat te praten en waar je een beetje verloren tussen de gezelligheid door manoeuvreert. Je bent er wel of eigenlijk niet.
In de Milon cirkel gaat het gesprek deze keer over vrachtauto’s, politiek, vakanties, kinderen en kleinkinderen. Om eerlijk te zijn versta ik er ook niet zoveel van als de echte Heerdenaren het gesprek met elkaar voeren. In plat Veluws schiet het van onderwerp naar onderwerp. In de flarden die ik vandaag tijdens het gesprek opving, ging het over “de linkse bende” en het feit dat het goed was dat Rutte die asielzoekers maar eens aan moest pakken. The day after…. De val van het kabinet.
Bij zulke uitspraken (die echt niet door alle deelnemers aan die cirkel worden bevestigd en ondersteund: sterker nog, er wordt niet op gereageerd), ben ik eigenlijk blij, dat ik niet tot het groepje meepraters behoor. Een interessant onderwerp de dag na de val van het kabinet, dat dan weer wel. Gelukkig nodigt de fysieke inspanning niet echt uit om de discussie aan te gaan en blijft de sfeer gemoedelijk. Toch schrik ik er wel van als mensen zo liefdeloos over medemensen spreken en de politieke keuzes en dilemma’s vereenvoudigen tot ongenuanceerde oneliners.
Maar enfin… we naderen de vakantie. Het is prachtig weer en ik werk me doordeweeks in Bilthoven op dit moment uit de naad. In de ochtend rond 6 uur in de auto richting Bilthoven, in de avond rond 18:00 uur weer naar huis. De dagen zijn van begin tot eind volgeboekt met vergaderingen en mensen die nog snel even wat willen regelen. En dan in de avonduren nog wat aan je mail doen. Lange dagen, veel werk, druk op de ketel en ik vind het nog leuk ook. Niet in de minste plaats natuurlijk, omdat het een fijn gevoel geeft om voor je vakantie nog wat werk weg te werken. Een rondje Milon, een rondje fietsen, een rondje over de begraafplaats, een rondje werken, een rondje langs het Heerderstrand en zelfs een rondje politiek en een rondje "nieuw kabinet" gaan formeren. Het maakt allemaal niet zoveel uit: het is bijna vakantie en tijd voor verkoeling. Ons fluitertje in de vijver (gisteren eindelijk aangesloten) geeft het goede voorbeeld.
Reactie schrijven