Het is vakantie. En terwijl over heel de wereld de hitte records worden verbroken, genieten we hier van een ouderwetse Hollandse zomer. Niet te koud, niet te warm. Droog en zo nu en dan een bui (die dan eigenlijk geen naam mag hebben). Prachtig wandel- en fietsweer.
We verblijven deze eerste week van de vakantie in ons zomerhuisje op landgoed Tongeren. Er is op deze plek al vaker over geschreven. Ik kom er al vanaf het moment dat ik het levenslicht zag. Het is zo’n beetje de enige plek in Nederland waar je geen goede ontvangst op je telefoon hebt. Een vakantie kan eigenlijk niet beter beginnen, zo zonder telefoon.
Het voordeel van “bekend zijn met de omgeving” is dat je dan ook de paden en weggetjes kent, waar je amper toeristen tegenkomt. Zelfs geen mountainbikers. Over die laatste categorie buitensporters zijn de meningen in den lande verdeeld. Er zijn natuurliefhebbers, die het maar niets vinden dat de luidruchtige groepjes bikers de bospaden onveilig maken. Hoewel ook ik een natuurliefhebber ben, behoor ik tot de categorie mensen die vindt, dat er voor een ieder ruimte moet zijn. Als je die ruimte maar met respect betreedt en volgens mij is dat bij deze groep sporters wel het geval. Ja... er zijn ook aso's bij, maar die bevinden zich ook onder de wandelaars, als je zo naar het afval kijkt wat in het bos wordt achtergelaten.
Bivakkeren in het zomerhuisje op Tongeren. Een betere plek om af te kicken van een te drukke periode op het werk is er niet. Het is al jaren de start van onze vakantie. Zelfs nu dat huisje maar een kilometer of 10 van ons huis in Heerde staat. In dat huis verblijven onze dochters gedurende onze vakantie overigens. Voor ons een woonhuis, voor hen een heerlijke plek om te chillen en vakantie te vieren. Een 5 sterren locatie: alles erop en eraan (zelfs goede ontvangst op je telefoon).
Wij doen het dus op landgoed Tongeren met het hoognodige, zoals dat in zo'n zomerhuisje hoort: een wat eenvoudige douche, een kleine slaapkamer, een keuken (zonder vaatwasser) en een woonkamer waar het goed toeven is als het regent. Het regent echter amper en de temperatuur is deze eerste week heerlijk. We leven dus buiten. We wandelen, fietsen en toeren veel. Het voelt als thuis zijn, het voelt als de achtertuin. Maar dan omgeven door alles wat groeit, bloeit en vooral onaangekondigd op ons pad komt. En dat is nogal wat.
Het stikt er namelijk van het wild. Zwijnen dienen zich aan bij de afrastering, waar ook een ree de weg naar ons grasveldje makkelijk weet te vinden. Dit jaar zelfs een hele familie boommarters mogen bekijken en beluisteren die hoog in de bomen, speels van boom naar boom sprongen en van die typische geluiden maken. Wij aan een glas wijn op het terras voor het huisje, stil genietend van het spektakel in de bomen. Leuk om zo tegen de schemer de beweging in de bomen te zien en te horen. Zeker als twee marters zich in een boom tegenover ons nestelen en ons "verweven in elkaar (zo lijkt het)" met twee paar glinsteroogjes brutaal blijven bespieden. Wij spieden eigenlijk gewoon terug.
We genieten van het natuurleven rond ons huis. Muisjes die langs het terras trippelen en zelfs een hoornaar wesp die even polshoogte komt nemen als er wat zoetigheid op tafel wordt gezet. Met de merlin bird app identificeren we de verschillende vogels op basis van het geluid dat ze zingend voortbrengen. Voor het roodborstje hebben we de app niet nodig. Brutaal komt het bij ons zitten en kijkt ons nieuwsgierig en verwonderd aan (eigenlijk zijn wij het die verwonderd kijken, overigens). Het enige irritante beestje is de teek. De beestjes zitten in het gras en ik had er dit keer in ieder geval weer eens 1 te pakken. Of eigenlijk had de teek mij te pakken. Het is een kwestie van in de gaten houden, maar het lijkt erop dat op de plek van de beet geen rode kringen zijn ontstaan. Niet aan de antibiotica dus.
Terwijl Irene haar zoveelste boek verslindt, probeer ik mij te focussen op een een verhaal van een walvis. Dat is een van de beesten die je hier in het bos overigens niet tegenkomt. Binnenkort (op 13 augustus) mag ik weer een keer voorgaan in de Ontmoetingskerk in Heerde en dan gaat het over Jona en de vis. Met al die beweging en beestjes om mijn heen, is het lastig concentreren op de tekst van de preek. Maar enfin... het zal wel goed komen, hoop ik.
Indrukwekkend beest overigens zo'n vis, die een mens weet te verslinden en vervolgens weer uitspuugt, als we het verhaal moeten geloven. Ik kauw er nog wat op....
Het meest indrukwekkend hier (in levende lijve) zijn de edelherten. We hebben er erg veel gezien de afgelopen dagen. Dichtbij het huisje, met hun prachtige geweien, maar ook op de heide, waar ze speels om elkaar heen bewegen. Op hun achterpoten gaan staan en tegen elkaar op botsen. In gedachten hoor je de stem van David Attenboroug het hertenspel beschrijven.
Helaas geen foto, maar we staan met open mond te kijken en vergeten de camera te pakken.
Met open mond staan we ook te kijken als op de Zuidweg ineens een wolf oversteekt. "We hebben hem gezien!" Wat een beest. Best nog wel groot ook. Helaas geen foto, maar…. beeld vergeet ik niet snel meer. We schrokken er toch wat van.
Ach… allemaal beestjes. Het hoort bij de natuur en het is mooi om er onderdeel van uit te maken en er getuige van te zijn. Een mooi begin van de vakantie.
Van Epe naar Vianen. Nog even bij mijn moeder langs. Ze werd 83 woensdag. Fijn om er even te zijn. Fijn om elkaar weer even in de ogen te kijken en vast te houden. Op een tafeltje ligt een foto van haar en mijn vader. Van tig jaar geleden. Ook in Epe (op hetzelfde plekje waar nu ons zomerhuisje staat) genomen. De foto is wat verkreukeld en gescheurd (uit een plakboek getrokken).
Een mooi beeld van toen. Twee mensen die elkaar verliefd aankijken. Het beeld van nu spreekt boekdelen. Twee mensen die intens van elkaar houden. Meer dan 60 jaar later.
Op de terugweg nog even naar Harderwijk gereden en op een terras een biertje gedronken. Ik heb in Harderwijk in dienst gezeten en ben er al jaren niet geweest. Een mooie stad, maar wel erg druk en veel toeristen. Blij dat we daarna weer terug naar het bos konden. Terug naar de beestjes....
Reactie schrijven
Gerrit (zaterdag, 22 juli 2023 10:31)
Erwin, zoals altijd, hetgeen jullie zien en meemaken mooi verwoord.
Je kunt, zodra je met pensioen bent, altijd nog een verhalenbundel schrijven.
Gerrie (zaterdag, 22 juli 2023 10:58)
O Erwin , wat geniet ik weer van jouw prachtige beschrijving van het plekje dat ons zo dierbaar is! Net of we er toch even kunnen Zijn, ondanks het feit, dat dat ook voor ons echt voorbij is, door de gekende gezondheidsproblemen. Haast met tranen in onze ogen en met een hunkering naar het verleden, maar ook met volop genieten van wat we door jouw mooie taal haast mee beleven! Sterkte met de voorbereiding van je preek! Ga zeker luisteren.
Veel liefs voor jou en Irene!
Je tante en oom
Cor en Frieda (zaterdag, 22 juli 2023 11:33)
Lieve Erwin.
Van harte genoten van dit boeiende verhaal. Natuurlijk laat dit ook wat heimwee opwekken maar tevens toch heel wat dankbaarheid voor de herinneringen waarin we dat allemaal zelf ook meemaakten en nu weer beleefden. Hartelijk bedankt lieve Neef en liefste groeten, OOK aan Irene van ons beiden. XXX