Afgelopen weekend was mijn vader weer een keer in Heerde. Het begint een vast patroon te worden. Eens in de zoveel tijd even op adem komen in Heerde. Op vrijdag opgepikt in Vianen, in de avond wat chillen en bijpraten op de bank bij een goed glas wijn en op zaterdag het bos in voor een wandeling en een goed gesprek. Een soort stoom afblazen, een moment om het hart te luchten en in ieder geval de zinnen te verzetten. Dat is ook nodig. Mijn vader heeft het zwaar. Op deze plek is al vaker geschreven over de situatie van mijn moeder. Ze kan niet meer thuis wonen en is dementerend (en heeft het natuurlijk ook heel zwaar: zeker als ze in haar ziekte proces met toppen en dalen, geestelijk weer even op een top zit en enigszins beseft wat er gaande is). Het is verdrietig allemaal. We hebben er als gezin allemaal last van. Deze ziekte gun je niemand. Je moeder niet, maar ook de kring van geliefden niet die om haar heen staan.
Mijn vader is er logischerwijs ook heel verdrietig van. Het snijdt door de ziel als je hem door emotie overmand, hoort vertellen dat zijn vrouw en mijn moeder zo achteruit gaat, dat ze hem zelfs soms even niet herkent en dag op dag vraagt of ze inderdaad moet blijven slapen in het verzorgingshuis waar ze al vanaf november woont. Mijn vader legt het ieder keer geduldig of ongeduldig uit. Het komt niet binnen en de toelichting is 5 minuten later al weer vergeten.
Het geheugen is een een vreemd fenomeen. Afgelopen zondag waren we even bij mijn ouders en ook deze keer ging het diverse keren over mijn bril (met een gedeeltelijk oranje montuur). Mijn moeder vindt dat ding maar niets en vraagt keer op keer in zo’n gesprek of de bril nieuw is en of ik hem ook op doe naar mijn werk. Dat laatste vol ongeloof. Als het niet zo’n trieste aanleiding had, is het bijna amusant (eigenlijk is dat het sowieso ook wel). Enkele momenten na de toelichting komt de vraag opnieuw, omdat het antwoord alweer vergeten is.
Het gesprek kwam zondag ook even op België. Daar is mijn moeder geboren. Ineens begint ze te zingen: in het frans en komt een lied en een melodie naar boven over manneke Pis. Ik had het nog nooit gehoord en had het haar nog nooit horen zingen. Met stralende ogen. Een beetje ondeugend zoals mijn moeder kan kijken. Na het refrein, waarbij ze het pssss psssss extra hard zingt, merkt ze op dat ze dat thuis eigenlijk niet mocht zingen.
Manneken Pis
Petit gars de Bruxelles
Manneken Pis
Mignon porte-bonheur
Manneken Pis
Arrose les plus belles
Manneken Pis
Arrose tous les cœurs
Quand il fait "Pss... Pss..."
Et refait "Pss... Pss..."
En douce
Il pousse
Gaiement "Pss... Pss..."
Manneken Pis
Mijn vader kijkt haar een soort verliefd aan. Even is er weer een flard van hoe het ooit was. Vervolgens vraagt mijn moeder of ik die bril ook op doe naar mijn werk. Het moment is weer weg. Het was ontroerend mooi.
Wat ook mooi was, was het weekend met mijn vader. We bezochten een Veluws museum in Epe en natuurlijk maakten we ook een wandeling in de Dellen. Hij wordt oud (en hij merkt dat zelfs steeds vaker op) en dat betekent dat de wandeling op de zaterdag wat minder lang is. Lang genoeg om zo nu en dan een groen mentol snoepje (van de Aldi) uit het meegebrachte zakje te snoepen. Elke wandeling heeft hij een boterhamzakje bij zich, waar hij wat van die groene snoepjes in heeft gestopt voor onderweg. Een mooie wandeling, een mooi gesprek, frisse snoepjes en een prima moment om het hart te luchten. Een soort "Arrose tous les cœurs"
En voor een ieder wie het pssssss..... pssss wil kunnen meezingen: luister het nummer van Maurice Chevalier uit 1948 (de link zit onder de foto). Een waarschuwing.... je krijgt het nooit meer uit je hoofd en wie weet zing je het (net als mijn moeder) op een onbewaakt moment over 75 jaar nog (of weer) ....
Reactie schrijven
Henk (zaterdag, 19 augustus 2023 16:11)
https://images.app.goo.gl/4pVP6Q7Y2GNXt6Jq5
Ondertussen is er ook een Jeanneke Pis
Cor et Frieda van de RIET (donderdag, 31 augustus 2023 16:18)
We hebben spijtig genoeg niet eerder kunnen reageren op deze geslaagde (en ergens pijnlijke) boodschap van je Erwin.
Die dag kwam ik (Cor) maar eerst terug thuis van het ziekenhuis na ´n 4 dagen behandeling die maar 2 dagen had moeten duren. Was wat ontmoedigend en verplicht me heel kalm te blijven tot in de tweede helft van September nadat ik verdere contrôles en scanners ondergaan zal hebben.
That’s life maar we zijn nog altijd bij elkaar e vergeten jullie familie überhaupt niet hoor.
Veel liefs van Cor en Frieda. XXX