Het zijn drukke tijden. Er gebeurt veel in en rond Zonnestein. Dichtbij en veraf. Irene en ik vierden half september onze verjaardag. Samen 120. Voor het eerst na de Corona tijd weer eens een wat grootser feest. Met een man of 60 in de tuin rond Zonnestein. Het was prachtig weer en het was mooi om zoveel vrienden en familie te ontmoeten.
Een zomerse middag in een periode dat het eigenlijk herfstachtig zou moeten zijn. Tja... het klimaat. Het heeft ook voordelen dat het wat warmer blijft in het najaar. Klimaatverandering... een hot topic (en dan is "hot" een cynische typering). Ik las ergens dat 80% van de Nederlandse bevolking zich zorgen maakt over de ontwikkeling van het klimaat, de hogere temperaturen, de steeds extremere natuurverschijnselen, overstromingen, zware regen en hagel en bosbranden, wereldwijd.
Ondanks die bezorgdheid en het besef dat er toch wat aan de hand is, verandert er weinig en lijken maatregelen die nodig zijn, niet getroffen te worden. We zitten klem tussen allerlei belangen en belangengroepen in een veel te klein land: boeren, bouwers, industrie, luchtvaart, klimaatactivisten en ga zo maar door. Politici durven geen besluiten te nemen en keuzes te maken, bang dat ze electoraat kwijt raken. Eigenlijk geldt dat laatste voor heel veel spannende onderwerpen. We komen er niet meer uit met polderen.
Triest eigenlijk. En hoewel ik mij ook veel zorgen over het klimaat maak en met een vorm van respect naar de demonstranten op de A12 kijk, stapte ik van de zomer ook gewoon in een vliegtuig richting Montenegro. De schaamte voorbij, zou je kunnen zeggen.
Misschien is dat toch in het vliegtuig stappen wel in een notendop, wat feitelijk de situatie is. We snappen drommels goed dat er wat moet gebeuren, maar vakantie is ook belangrijk. Natuurlijk moeten we zorgen dat we minder gebruik moeten maken van fossiele brandstoffen. Maar alsjesblieft geen windmolens op de Renderklippen of in de uiterwaarden langs die prachtige IJssel. "Not in my backyard", zeggen we dan in goed nederlands. Het blokkeert de oplossingen. Of het nu om schone energie gaat, stikstof of de vluchtelingen problematiek. We praten er allemaal over mee, maar echt kiezen doen we pas als we er zelf geen last van hebben.
Beschaafde mensen veranderen in schreeuwlelijkers of hoe je ze ook wil typeren, als een opvangcentrum voor asielzoekers in het dorp wordt geplaatst. Het is een interessant fenomeen. Zeker als ik voor mezelf een antwoord probeer te geven op de vraag wat ik zou doen, als het allemaal dicht in de persoonlijke ruimte komt. Het over mijn vliegschaamte heenstappen en naar Montenegro vliegen, zegt wellicht genoeg.
Het oordeel dus maar uitstellen. Misschien moet ik mij ook gewoon schamen voor mijn consumptiegedrag, mijn vakanties, mijn wat te grote tuin en een huis waar je best wel onderdak zou kunnen bieden aan....
Schaamte of maar gewoon schaamteloos mijn mond houden?
"Schaamte is een onaangename psychosociale emotie ten aanzien van het afwijken van de eigen normen (aantasting van eergevoel of trots), en/of de normen van anderen (in verband met de angst om misprezen of niet meer geaccepteerd te worden)", staat er ergens op wikipedia.
Over schaamte en de neiging om misprezen te worden: Soms wordt het zichtbaar in heel kleine dingen. Afgelopen week organiseerde de Rotaryclub (waar ik lid van ben) samen met Visit Heerde: Heisa in Heerde. Voor de tweede keer in Heerde. Een mooi festival, waarbij (amateur) artiesten optredens verzorgen op verschillende plekken in het dorp. In winkels, op het plein, in de muziektent... ook nu weer prachtig en zomers weer (heerlijk dat klimaat!). Een gezellige dag, waarbij ik als vrijwilliger op een drietal locaties gastheer mocht spelen voor de artiesten en de bezoekers. Die bezoekers waren er aan het begin van de dag amper. Erg rustig in het dorp. En de artiesten? Top talenten en amateurs (en daarbij wil ik niemand tekort doen) en als je het positief wilt framen: beginners, die nog wat te leren hebben.
De combinatie van weinig bezoekers en beginnende artiesten, levert soms wat ongemakkelijke situaties op. In Dick & Co (een kledingzaak in Heerde) kwam op het eerste optreden van de artiest (een verhalenverteller) een tweetal mensen af. In de praktisch lege zaak namen ze plaats voor het het krukje waar een gitaar stond opgesteld. Daar was vervolgens het optreden, waarvan je al direct aanvoelde dat het inhoudelijk en qua vorm "nog wat zou kunnen groeien". De ene bezoeker stond na anderhalve minuut op en verliet de zaak, met een voorzichtig gestameld excuus aan de artiest. De andere bezoeker bleef maar zitten, voelde zich duidelijk ongemakkelijk (zou misschien ook graag wat anders hebben willen doen), maar vond het misschien ook niet zo netjes of beschamend om dan ook maar weg te gaan en de artiest voor een lege winkel achter te laten. Respect en schaamte horen misschien wel wat bij elkaar. De overgebleven toehoorder (en ondergetekende) kregen vervolgens een prachtig verhaal te horen over een appel en integriteit. Dat had de vertrekker dan toch maar gemist....
Tot slot nog iets over een schaamlap: wij rijden een elektrische auto. Dat dan weer wel....
Reactie schrijven