Mijmering

Het is stil, de morgenzon is warmer dan ik dacht (al snel de jas uit), het bos ruikt fris, het is vochtig, het gras is zelfs nat. Iets verderop schiet een een groene specht met zijn typerende geluid de struiken uit. In de stilte van het moment, ben ik gestopt met wandelen en neem de omgeving wat in mij op. Het ziet er in de verstilde status zo onwerkelijk vredig uit. Mijmerend loop ik wat verder. Ik prijs me gelukkig dat ik in zo’n prachtige omgeving woon en toch…. 

Het voelt vandaag wandelend toch wat anders. Ik heb er al een tijdje last van: de toestand in de wereld. Het klinkt wat zwaar. Ik maak mij er zorgen over, begrijp niet zo goed dat het gaat zoals het gaat. Het politieke klimaat in Nederland, de negativiteit op de socials, steeds meer onverdraagzaamheid en steeds minder ruimte voor nuance en de ander (zeker als die anders is of uit een andere omgeving of land komt). Het staat allemaal zover weg van daar waar ik denk voor te staan. Ik weet niet of het met mijn leeftijd van doen heeft (misschien is het altijd al zo geweest), maar ik kijk met steeds meer verontrusting en bezorgdheid naar hoe we dichtbij en veraf met elkaar omgaan, naar hoe mensen (hele volksstammen) achter de Erdogans, de Trumps, de Poetins en de oost-europese conservatieve leiders aanlopen. Nu mag iedereen van mij conservatief, progressief of wat dan ook zijn. Maar ik begrijp gewoon niet waarom dat ten koste moet gaan van de ander, van ruimte die je aan een ander zou willen geven.

Het lijkt net of mensen elkaar steeds minder (ruimte) gunnen. Ik heb er last van, zoals gezegd, ook omdat je het zo graag anders zou willen zien, maar ook omdat je er geen grip op hebt. Het is onbegrijpelijk, het is ongrijpbaar.  Het lijkt zo ver weg en onwerkelijk, als je zo in deze omgeving wandelt en geniet van al het mooie dat je ziet. De overvliegende vogels hebben er waarschijnlijk geen last van. Ze fluiten hun lied en doen gewoon hun zorgeloze ding.

Ik staar de polder in, naar de weerspiegeling in het water bij dat oude gemaal (waar de wandeling ook langs leidt). Verbaasd kijk ik naar een zwerm vogels (spreeuwen?) die collectief opstijgen en een bijzonder patroon in de lucht vormen. Wat is het hier toch mooi, bedenk ik mij opnieuw.

Hoe onwerkelijk is de de situatie in de Gaza strook, de situatie in Israel. Wat een ellende, wat een barbarisme over en weer. Oog om oog, tand om tand. De beelden van Gaza, met een hek er omheen, en zoveel opgesloten burgers, doen mij denken aan het ghetto in Warschau in de tweede wereldoorlog (ik realiseer me dat het een beladen beeld is, maar ik krijg het niet uit mijn gedachten). Mensen zitten als ratten in de val en worden ook bijna zo behandeld. Met elke bom en elk burgerslachtoffer (kinderen in Israel, kinderen in Gaza) wordt weer een volgend zaadje met haat gepland. Je kunt er op wachten: wie wind zaait, zal storm oogsten. Daar ligt natuurlijk ook een deel van de oorzaak van de ellende van deze oorlog en de gruwelijkheden waar zo’n Hamas zich schuldig aan maakt. Platte en niets ontziende haat (terrorisme). 

Het gebrek aan liefde, het gebrek aan vermogen of de wens om elkaar ruimte te geven, te delen. Het beloofde land… voor wie eigenlijk? 

Ik wandel verder en kom in een van de oudste delen van Wapenveld. In een tuin bij een oude boerderij staat een vlaggenmast waar de israelische vlag wappert. Een steunbetuiging? Solidatiteit? Het is natuurlijk mooi om te laten zien dat je met een volk, met slachtoffers meeleeft. Ik zie geen palestijnse vlag hangen. Je kunt natuurlijk niet met iedereen meeleven, bedenk ik me.

Aan de overkant van de weg hangt wel een Oekraïense vlag uit een raam. Een steunbetuiging? Ik kijk om mij heen en check of er uit andere huizen misschien een Malinese vlag hangt of een vlag van Armenië of een vlag uit Ethiopie, Soedan of Libië. Dat is niet het geval. Het moet ook niet gekker worden, wellicht. Ik heb wel wat moeite met het vlaggen op deze manier. Niet omdat je geen steunbetuiging zou mogen laten zien, maar wel omdat het misschien ook wel een keuze is om de wraak van de tegenreactie dan maar te steunen. In Nederland krijg je dan vervolgens ook een discussie over welke vlag je ophangt, welke positie je in neemt. Alsof je zou kunnen kiezen tussen vormen van elkaar menselijk leed toebrengen.

Ik wandel verder, steek de Grote weg weer over en kom op de heide terecht. Het Wapenvelderzand. Het is inmiddels al middag en langzamerhand zijn er meer wandelaars. Ik val ze niet lastig met mijn mijmeringen, groet ze vriendelijk en loop in gedachten verder. De somberheid verdampt in het beeld van de omgeving. Het is een prachtige tocht. Onwerkelijk mooi. Wonend in een prachtige omgeving… in een rare wereld