Waar moet je over schrijven als je somber gestemd bent? Over somberheid, zou je zeggen. Tja… somber gestemd zijn: het past niet zo bij mij. Sterker nog, ik heb eigenlijk nooit last van sombere gevoelens, ben praktisch nooit uit mijn hum en heb over het algemeen een positieve kijk op de dingen. Op mijn werk, zeg ik vaak dat ik niet in problemen kan denken. Er is altijd wel weer een lichtpuntje, een aanknopingspunt waar een oplossing is te vinden. Hoe hopeloos de situatie ook lijkt. Het is de basishouding waarbij je gevoelsmatig de “hele wereld aan kan”. Het glas is altijd meer dan half vol, rasoptimisme, relativeringsvermogen, nuance….
Dus schrijven over somberheid. Aan mij niet zo besteed.
En toch…. Ik merk dat ik de laatste tijd toch wat last heb van wat er om mij heen gebeurt. Geen depressieve klachten, niet echt somber, maar…. Een ongemakkelijk gevoel is er wel. De polarisatie, de liefdeloosheid, het gebrek aan ruimte die er voor de ander is, de onlogica van complottheorieën (en dan misschien niet eens de theorie ansich maar wel het feit dat mensen op basis daarvan anderen zo definitief uitsluiten of blijven vastzitten in het eigen gelijk (of ongelijk), de politiek, het gebrek aan betrokkenheid.
Er is zoveel onrecht, er is zoveel eenzaamheid, zoveel armoede, zoveel ongeduld, zoveel onbegrip voor andersdenkenden of mensen die anders zijn of van elders komen. De samenleving verandert. Zowel lokaal, nationaal en internationaal. Ik merk dat ik steeds meer last krijg van de negativiteit, het zogenaamde onderbuik gevoel in de maatschappij.. Je kijkt er naar, je staat erbij, je bent er onderdeel van en voelt je onmachtig. Oorlog in Oekraïne, moordpartijen in Israel, volkerenmoord in Gaza, politieke gevangenen in Rusland, China en op zoveel andere plekken. Je komt er niet mee weg om de problematiek te bagataliseren. En ja…. Er zijn lichtpuntjes, maar… het lijkt helaas net of dat dat er steeds minder worden. Het zijn donkere dagen.
Verkiezingen in Nederland. Een ruk naar rechts (heet het in de media). Gedomineerd door het migratiedebat. Ik begrijp overigens best dat mensen zich zorgen maken, als je geen woning hebt in Nederland, als je amper rond kunt komen en je ziet (het valt in de praktijk wel mee overigens) steeds meer vluchtelingen het land binnen komen. Maar de ongenuanceerdheid van de uitspraken, de domheid van sommige redeneerlijnen, de wijze waarop de politiek het gesprek voert, het populisme. Het stoort mij mateloos. Het leidt niet tot oplossingen voor problemen, waarvoor toch echt een oplossing moet komen. De klimaatcrisis, stikstof ellende, te kort aan woningen, vluchtelingen problematiek en ga zo maar door.
Tijdens de housewarming bij mijn zoon (hij heeft sinds kort een woning met zijn vriendin), sprak ik iemand die voor het eerst had mogen stemmen. Het was PVV geworden. Nu moet ieder natuurlijk stemmen op wat hij/zij wil, eigenlijk heb ik daar niet direct een oordeel over. Het heet democratie, geloof ik. Maar de domheid in de redeneerlijn, waarmee de keuze werd beargumenteerd, was ronduit stuitend. “Als het Frans maar niet werd…” was de stelling en een deel van de onderbouwing. Frans bleek Frans Timmermans te zijn. Nu ben ik ook geen fan van Frans Timmermans, moet ik eerlijkheidshalve zeggen, maar het stoorde me toch dat de nieuwe kiezer met wat domme Telegraaf retoriek tot zijn keuze was gekomen.
Toen ik even doorvroeg over armoede bestrijding, de klimaatproblematiek, sociale betrokkenheid en solidariteit (waar Fransje Timmermans toch ook voor staat), keek de jonge kiezer mij wat schaapachtig aan. Kan je daar tegen zijn, vroeg ik hem? Nee was het antwoord, maar… het moet maar eens over zijn, was het antwoord. Wat er dan over moest zijn, werd niet helemaal duidelijk. Ik denk dat het om nuance gaat (die moet maar eens over zijn): het moet maar eens tijd worden voor duidelijkheid (liever domme en versimpelde beelden van de werkelijkheid die duidelijk zijn, dan genuanceerde beelden die passen bij de complexiteit van het wereldwijde speelveld met al haar dimensies: dat is blijkbaar de roep, dat is blijkbaar hoe je naar de wereld kunt kijken).
Ach… ze weten niet wat ze doen of wat ze zeggen: het is natuurlijk ook super complex. En hoe heerlijk is het als je je kunt vastgrijpen aan simpele uitspraken, die duidelijk zijn en een oplossing lijken te bieden. "Het moet maar eens over zijn...." Je kunt het de oude en de nieuwe kiezers moeilijk kwalijk nemen. Het is ook heel ingewikkeld. Ik weet om eerlijk te zijn ook niet zo goed waar de oplossingen liggen. Ik kan het ook gewoon niet overzien., Hoewel…. Ik wel van mening ben dat het het versimpelen van de werkelijkheid niet de oplossing is.
Waar deze blog toe leidt (of in dit geval misschien wel toe lijdt...)? Ik weet het niet.
Ik moest het even kwijt. Het is niet bedoeld als politieke verhandeling of een politiek statement (in tegendeel zelfs). Misschien is het toch wel een roep om een lichtpuntje, om een houvast, een verlangen naar een tijd dat het beter wordt. Verlangen naar nuance, naar liefde, naar ruimte voor de ander (omdat dit ook ruimte geeft voor jezelf), verlangen naar een betere wereld. Misschien is dat wel een mooie kerstgedachte, zo vlak voor de feestdagen. Een oproep om niet in problemen te denken, niet in het eigenbelang, maar gewoon in het belang van de ander. Als ieder mens vanuit het belang van de ander zou denken, biedt dat misschien wel de ruimte om de wereld te veranderen.
Reactie schrijven
Willem (donderdag, 07 maart 2024 21:55)
Politiek is smerig, verrot, corrupt en draait alleen om eigen belang, als we in een wereld zouden leven zoals zij ons constant beloven dan zouden we nu in een paradijs moeten leven. Niets is minder waar, we worden uitgebuit en gemangeld tussen regeltjes die altijd ten nadelen zijn va de gemiddelde werkende Nederlander. Zie nu ook de vlucht van vele politici die ons gouden bergen beloofde, voelen zij nattigheid of kijken zij uit naar die vertrouwde hangmat, het is om je dood te schamen maar de schaamte zijn ze allang voorbij. Voor mij zijn het charlatans, gebekte nietszeggers die ons doen geloven dat zij keihard werken en met iedereen in gesprek gaan op straat, het is voor mij pover volk zonder enige inhoud. Nadat hun pensioen zeker is gesteld stappen ze op, nooit is dit soort ter verantwoording te roepen voor de puinhoop die ze achter laten. Arm Nederland.