Zo maar in december een berichtje over mijn ouders. En in dit geval mijn vader. Het is een tekst die ongeveer 10 jaar geleden werd geschreven toen mijn ouders hun 50 jarig huwelijk in Utrecht vierden.
Wat kan er veel gebeuren in 10 jaar tijd. Waar blijft de tijd zeggen we wel eens....
Op deze plek heb ik al vaker iets geschreven over mijn ouders. Soms staat mijn moeder centraal, soms mijn vader. Soms alletwee. De berichtjes schrijf ik met enige schroom. Voor mij is het een soort van uitlaatklep om iets van mij af te schrijven dat mij soms dag en nacht bezig houdt. De schroom zit dan in het feit dat het dan ineens "in the open" is en dat anderen mijn zielenroerselen ook kunnen lezen. Het hoort misschien wel een beetje bij deze tijd, dat je persoonlijke berichten publiceert. Niet voor het grote publiek in dit geval, wel voor de mensen die dicht om ons heen staan en voor wie het ook relevant is om mee te krijgen hoe het met mijn ouders gaat. Ze lezen dit soort berichtjes mee.
87 wordt hij dit jaar. Het is niet meer de kwieke man die het altijd was. Kilometers liep en holde hij in de omgeving van Vianen, waar hij al zo lang woont. De grote wandelingen zijn er niet meer bij. De leeftijd eist zijn tol, hoewel ik vermoed dat de spannende situatie (en het verdriet dat daarbij hoort) met mijn moeder hem letterlijk en figuurlijk niet in de koude kleren is gaan zitten. Het is natuurlijk ook niet niets. Afscheid nemen van je vrouw, terwijl ze er nog steeds is. Ze wonen dicht bij elkaar: gelukkig dat wel. Trouw als mijn vader is, gaat hij dagdagelijks naar mijn moeder toe. Het doet pijn, er is onbegrip (over de situatie), er is verlangen naar het verleden, naar iets dat nooit meer terugkomt. En dan is er ook nog iets als trouw. Je vrouw niet in de steek laten. Omdat je het beloofd hebt, omdat je van de ander houdt, omdat het nu eenmaal geen pas heeft om je verantwoordelijkheid niet te nemen. Zo is mijn vader en dat is mooi. Hij is niet makkelijk voor zichzelf en dat maakt het leven (ook voor mijn moeder: hoewel dat wat gek klinkt) zwaar. En dat zie je aan hem. Dat voel je aan hem en dat merk je in alles wat hij doet en hem overkomt. Het geloof houdt hem staande. Trouw ook. Dat is natuurlijk ook mooi. Het typeert mijn vader. Je leest het ook in het artikeltje dat ik in 2012 schreef.
Waar blijft de tijd....
Voetstapjes in de sneeuw....
Stille wateren hebben diepe gronden. Misschien zou je het zo op het eerste gezicht niet zeggen, als je Nico (echtgenoot, vader en opa) voor het eerst ontmoet.
Een beetje stil in een hoekje. Het liefst net voor de speaker waar de muziekgeluiden uit komen. Niet aanwezig en toch van de partij. En hoe beter je hem leert kennen, hoe meer je begint te begrijpen van zijn betrokkenheid bij kerk en maatschappij. Fanatiek en loyaal: zo zou je hem het best kunnen omschrijven.
Achter die op het eerste gezicht wat stugge en serieuze man gaat een gevoels- en sfeermens schuil. Een familieman. Trots op zijn vrouw (als hij weer met het
kippenvel in zijn nek, zit te luisteren naar haar zangwerk tijdens een optreden), genietend van zijn 4 kinderen en natuurlijk beretrots op de kleinkinderen, waarbij hij er voor het gemak ook
nog twee bosneven bij telt.
Werkzaam in de kerk, fluitend en wandelend door Vianen en omstreken, altijd in gezelschap van zijn trouwe maatje (en viervoeter) Barry, doet de apostel van Batenstein (zoals hij genoemd wordt) zijn dingen. Bescheiden als hij is, zal hij nooit op de voorgrond treden en altijd ruimte geven aan de ander. Een bijzondere eigenschap, waar dus een warm en betrokken mens achter schuil gaat.
Sfeer is voor Nico heel belangrijk. Zodra het 21 juni is geweest, kan hij al verkneukelend uitzien naar de kerstdagen, omdat de dagen vanaf dat moment nu eenmaal beginnen te korten. Kerst en Sinterklaas zijn hoogtepunten die hij het liefst in familiekring doorbrengt. Vroeger vertaalde dat zich in de verhalen van W.G. van der Hulst, waar hij uren uit kon voorlezen.
Over de voetstapjes in de sneeuw, de drie verloren kindertjes die het "o zo koud" hadden en het kannetje dat steeds "kloek, kloek, kloek" deed. Nico kon daar helemaal in opgaan (en wij dus ook) en gaf de verhalen extra klank en inhoud, door de wijze van voorlezen. Het liefst met ons als kinderen op schoot, kaarslichtje en gezellige duisternis om ons heen. Op weg naar Kerstmis.
Epe is natuurlijk ook de plek waar hij uren graag doorbrengt. Is het niet met de verfkwast in de hand en bladharkend, dan is het wel wandelend door de heerlijke natuur, waarbij de gebogen houding en de blik op de grond misschien wel het meest typerend is voor zijn manier van voortbewegen. In gedachten verzonken, met de handen op de rug, genietend van de schepping.
Op deze plek is natuurlijk heel veel te zeggen over Nico, vader en trotse opa. Wij zijn in ieder geval ook trots op hem, genieten van de momenten dat er samen in de tuin in Lexmond kan worden gewerkt, het glaasje witte wijn of het biertje dat er daarna gedronken wordt. De gesprekken over de preek, het kerkwerk in Vianen of over de vele indringende artikelen uit zijn lijfblad Trouw.
Er valt veel te harken en te vegen in Lexmond.
Hoop van harte dat we nog lang van je mogen genieten. Er is nog veel te praten, te zeggen en te doen. Het is zo weer juni en ook zo weer kerst.
Voetstapjes in de sneeuw..... het is altijd fijn om te weten dat daar de afdrukken van mijn vader bij zijn....
(juni 2012)
Reactie schrijven