Op het moment dat ik aan deze blog begin te schrijven, weet ik nog niet waar ik wil eindigen. Ook niet of het een grappige of serieuze tekst moet worden. Het begint gewoon met de titel: Vergankelijkheid.
Als ik het woord heb opgeschreven, moet ik het twee keer herlezen. Is het wel goed gespeld op deze manier? Een vreemd woord, eigenlijk. Je zou zeggen dat er een “g” voor de eerste “k” moet worden opgenomen, maar dat is dus niet zo.
Een blog schrijven, zonder dat je weet waar je uit wil komen. Een vreemde benadering, wellicht. Het begon gewoon met de titel. Associatief schrijven is het eigenlijk.
Afgelopen week was ik jarig: 61 jaar geworden. Ouder worden. Het is toch wel een thema. Ik maak er vaak grapjes over, maar misschien is het eigenlijk wel helemaal niet grappig.
Ik moet gewoon bekennen, dat ik ook begin te merken dat de jaren wat beginnen te tellen. Je staat in de ochtend wat stram op, je komt buiten adem boven aan, als je te snel de trap op bent gelopen, een welvaarts buikje (sommige zeggen: buik), kaal en een grijze baardgroei.
Een blog schrijven, zonder dat je weet waar je uit gaat komen…. Een mooie metafoor voor een levensloop eigenlijk.
Op het moment dat ik dit schrijf lig ik met griep op bed. Het sudderde al een paar dagen. Sterker nog: op mijn verjaardag (op eerste paasdag) had ik geen stem en was ik al snipverkouden. Of het begrip “ouderdom komt met gebreken” op mijn huidige status van toepassing is, weet ik niet. De griep is ook niet echt de reden dat ik voor een blog over vergankelijkheid heb gekozen, overigens.
Hoewel…..
Als je op het woord googled, is het eerste zoekresultaat een definitie van het woord: “wat niet blijvend of duurzaam is”. En dan volgen er een paar synoniemen: Aan bederf onderhevig, Aards, Eindig, Fragiel, IJdel, Kortstondig, Niet duurzaam, Nietig, Onbestendig, Ongestadig, Onzeker en Perissabel. En dan nog wat meer termen. Het woord perissabel kende ik niet (leuk voor galgje).
Het zijn misschien toch ook wel woorden die bij de levensloop van ieder mens horen. Het klinkt wel wat gek: “het lijf is aan bederf onderhevig”, maar op de keeper beschouwt is het uiteindelijk natuurljjk wel zo. Ik heb ergens wel eens gelezen dat je vanaf je twintigste levensjaar weer langzaamaan begint af te takelen. Het leven is vergankelijk, eindig, kortstondig, onbestendig etc etc…
Dit wordt dan zo schrijvend, toch een sombere blog. Je wordt niet echt vrolijk of optimistisch van dat woord vergankelijkheid en haar synoniemen. Het woord kwam tijdens mijn verjaardagsfeestje (in kleine familiekring) bij mij naar boven, toen ik zo het kringetje rond keek. Ik realiseer me dat ik mij nu, al schrijvend, op glad ijs begeef en toch…. rond de salontafel zie je dat de tand des tijds toch ook zo z’n werk heeft gedaan.
Een soort “circle of life” rond de tafel met al die lekkere hapjes en drankjes. Van jong tot oud is er een vertegenwoordiging. Ik zal mijn aanwezige familieleden op deze plek niet verder beschrijven. Het heeft met respect, met privacy en dat soort begrippen te maken. En niet zozeer omdat (een uitzondering daar gelaten) de beschrijving per definitie negatief uit zou kunnen pakken. Over Irene zeg ik altijd, dat ze met de jaren meer schoonheid vergaart (en dan laat ik het maar aan de lezer van deze blog of dat innerlijke- of uiterlijke schoonheid of misschien wel alletwee is).
Het woord vergankelijkheid kwam bij mij op, toen mijn vader tijdens het gezellig samenzijn wankelend en bijna vallend opstond om naar de keuken te sjokken. Leunend op zijn zijn wandelstok, die hij sinds kort binnen handbereik moet hebben. Dit jaar wordt hij 87 en als je hem dan zo stilletjes ziet zitten in de kring van de familie, tussen zijn kleinkinderen en hem vervolgens zo moeizaam ziet opstaan, dan is het misschien ook niet zo gek als woorden als fragiel en onzeker naar boven komen borrelen. Het is slikken. De kwieke en energieke man van weleer, is ineens verdwenen. Hij wordt (en is gewoon) oud. En om over de “circle of life” te spreken: mijn moeder kan helaas en verdrietig genoeg niet eens meer op mijn verjaardag komen: te belastend. Ook zij is inmiddels fragiel en voor haar is in haar dementie letterlijk en figuurlijk alles onbestendig.
Stef Bos schreef er een prachtig nummer over. Achter in de rij. Over de vergankelijkheid van het leven.
Ik had niet aan deze blog moeten beginnen. Ik weet niet waar het eindigt of waar ik naar toe moet schrijven. Misschien moet ik wel gewoon beschrijven dat ik in een opwelling lid ben geworden van de Anbo (het was een aanbieding, maar toch): de Algemene Nederlandse Bond voor Ouderen en dat de Plus hier met enige regelmaat op de deurmat valt.
We namen een proefabonnement omdat Irene en ik voorzichtig aan het nadenken zijn over stoppen met werken en dat tijdschrift daar wat achtergrondinformatie voor biedt. Een eerste orientatie op een volgende fase in ons leven. Circle of Life of vergankelijkheid? Het zal wel bij de levensfase horen om daar over na te denken. Ik moet bekennen dat ik niet naar de brievenbus hol, als het magazine door de postbode wordt bezorgd. We kijken ondanks het uiteindelijke perspectief (over tig jaar!) met plezier uit naar de dag van morgen. Laat overmorgen ook maar komen. We zien wel wat het brengt…. Voor of achter in de rij….
Achter in de rij
Ik zie de vaandels daar van voren
Zie de helden van mijn tijd
Maar als ik omkijk zie ik niemand
Want ik loop achter in de rij
Voor mij een zee van mensen
Ze hebben alles maar ze hebben weinig tijd
Ik wil alleen nog maar vertragen
Loop liever achter, achter in de rij
Bepaal hier zelf hoe lang ik stilsta
En hoe lang ik naar het landschap kijk
Zie nu eindelijk pas de schoonheid
Want ik loop nu achter in de rij
Kijk om
Er is een zee van ruimte
Kijk om
Er is een zee van tijd
Er is nog zoveel om te doen
Met wat geweest is
Zoveel onvoltooid verleden tijd
Zie mijn vader en mijn moeder
Als ik terugkijk in de tijd
Zie ze zwaaien naar mij in de verte
Want ik liep toen vooraan in de rij
En nu ben ik waar zij toen waren
En al zijn ze weg
Ze zijn een deel van mij
En ik leer ze nu pas echt kennen
Want ik loop hier achter in de rij
Kijk om
Er is een zee van ruimte
Kijk om
Er is een zee van tijd
Er is nog zoveel om te doen
Met wat geweest is
Zoveel onvoltooid verleden tijd
Nu is het eindelijk aan jou
Nu is het eindelijk aan mij
Nu is het eindelijk aan ons
Want wij lopen hier achter de rij
Niemand die ons volgt
Wij hebben alle tijd
Als we willen zijn wij vrij
Want we lopen achter in de rij
En als wij willen zijn wij vrij
(als je de foto aanklikt: dan hoor je de muziek die bij de tekst hoort)
Reactie schrijven