Het was even stil op de site. Tenminste als het woord stilte staat voor een periode zonder publicaties. Geen blogjes dus. Soms zit het hoofd gewoon vol. Ik weet niet of het een schrijversblock is of hoe je dat dan ook moet noemen. Mijn hoofd stond er niet naar, zo zou je het misschien ook wel kunnen zeggen. En nu… de stilte voorbij? Het hoofd staat er wel naar?
Feit is in ieder geval dat ik nu even tijd heb om op zaterdagmorgen bij een bakje koffie wat aan het virtuele papier toe te vertrouwen. Het is de eerste dag van dat wat je een vakantie zou mogen noemen.
Een drukke periode achter de rug. Dat is zeker het geval. Bij het RIVM, waar ik werk, was veel te doen. Lange dagen, veel onderwerpen en in vakjargon “veel uitdagingen”. Lange dagen ook omdat de resterende vrije tijd wat wordt opgesoupeerd door vergaderwerk. Sinds maart van dit jaar ben ik voorzitter van de lokale kerkenraad en in combinatie met wat preekwerk (erg leuk om te doen, overigens) en met name de voorbereidingen daarvoor, tikken de uurtjes ook ongezien weg. Als je ergens plezier in hebt, voelt het ook niet zwaar wordt wel eens gezegd. En dat is natuurlijk ook zo. Wat wel zwaar voelt, is dat ik wat minder tijd heb voor mijn geliefde wandelingen, voor de vrienden van Rotary en soms ook (en dat is natuurlijk het minst leuk) te weinig tijd heb voor familie en de oude vriendengroep in Vianen. Soms gaat het zo… het is natuurlijk ook een kwestie van kiezen.
Het goede nieuws is dat ik inmiddels in fase 6 zit van de Milon circle. Trouw ga ik elke woensdag en zaterdagmorgen naar de sportschool voor een 3 kwartier durende workout. Volgens mij ben ik in het jaar dat ik nu deze activiteiten verricht overigens geen kilo kwijt geraakt (er zijn zelfs mensen in mijn omgeving die beweren dat het tegenovergestelde het geval is, waarbij dan fijntjes wordt opgemerkt dat het niet de spiermassa is die toeneemt). Mijn dementerende moeder vraagt sinds kort ook steeds hoeveel maanden ik nog moet. Het is een vorm van decorumverlies, maar de opmerking over mijn buikomvang komt uit de grond van het hart . Ik glimlach dan wel, bij deze eerlijkheid, maar ik moet toch ook even slikken: en niet omdat de maandelijkse bijdrage van 90 euro voor de sportschool zich in die zin niet terugbetaalt.
Fase 6 in de Milon circle. Ik draai nog steeds mijn rondjes op de machines. Altijd met hetzelfde groepje Heerdenaren, die ik amper kan verstaan als ze in plat Veluws de laatste ontwikkelingen in het dorp of op het wereldtoneel doornemen: maar het is wel gezellig in ieder geval, de onderlinge grappen zijn prachtig en de sfeer is gewoon goed. Een mooie groep mensen. En fase 6? Het staat voor een ander ritme in die Milon Circle. De gewichten zijn wat zwaarder ingesteld, de oefening wat anders, maar de minuten duren nog net zo lang.
Tussen alle bedrijven door, is het toch genieten van onze prachtige omgeving. Het is goed wonen hier. We hebben het reuze naar onze zin en wonen met plezier in dit heerlijke dorp. Irene doet vrijwilligerswerk in de wereldwinkel van Heerde en werkt tussen de bedrijven door op de Anne Vries in Epe of eigenlijk is dat andersom.
En in de vrije tijd die er toch zo nu en dan is: fietsen, wandelen en genieten we dan nog steeds met een soort vakantiegevoel door bossen en langs de IJssel. Of deze fase in ons leven nu een nummer heeft of niet. Het is een ieder geval een mooie fase…
Reactie schrijven