Hoe kleiner je bent, hoe groter de ruimte

Voor de Ontmoetingskerk in Heerde schreef ik een korte blog over vernieuwing. Het is het jaarthema van de protestantse kerk in Nederland. Het is voor de kerk in Nederland van belang om over vernieuwing na te denken. Hoewel je dat woord vernieuwing ook vanuit geestelijk perspectief kunt beschouwen. Een oproep voor een moreel revival of zoiets...

Sinds maart van dit jaar ben ik voorzitter van de kerkenraad. In het bestuur van de lokale kerk. Het voelt als een soort thuiskomen. In ieder geval niet als iets nieuws, zo lijkt het. In onze vorige woonplaats zat ik ook in de kerkenraad. Feitelijk dus niets nieuws onder de zon: het voorzitterschap, de onderwerpen die op de agenda staan, de manier waarop we er over spreken (positief en onderzoekend) en de zorg die er is. over de toekomst van de kerk en de gemeente.

Hoe houd je de lokale kerk draaiend? Hoe houd je een vereniging of club draaiend? Het is een vraag voor heel veel op vrijwilligers gebouwde organisaties. Hoe houd je je club levend, als er steeds minder mensen zijn om als vrijwilliger actief te zijn. Het is puzzelen. Het hoort een beetje bij het tijdsbeeld. Mensen lijken zich steeds minder vaak voor een langere tijd te willen binden aan een vrijwilligersfunctie. Een (tijdelijk) project lukt nog wel, maar… voor een langere periode. Het is lastig. We hebben het druk met school, werk, sport en chillen (of vormen daarvan).

In de kerk speelt dan nog een keer extra dat er sprake is van vergrijzing. Het is geen populaire plek voor jonge mensen, die zich liever met andere zaken bezig houden. Of dat met gebrek aan geloof te maken heeft, weet ik niet. Ik denk het niet eigenlijk. Het zit hem in de vorm, in dat wat je qua beleving zoekt. De vorm van kerk-zijn in deze tijd spreekt veel mensen niet meer aan. Jongeren lijken het in de kerk niet meer zo gemakkelijk te zoeken en zeker niet te vinden. Er zijn wel uitzonderingen, overigens.

Ik voel me er toch in thuis. Deels ingegeven doordat ik het van huis uit mee heb gekregen, deels omdat ik het ritueel van de wekelijkse vieringen ook mooi en inspirerend vind, maar misschien wel voornamelijk omdat ik geniet van teksten die je er hoort en zingt over een lonkend perspectief en een andere wereld. Het levert prachtige metaforen en parabels op. Het zijn ook bijzondere verhalen. En ter geruststelling (of misschien wel teleurstelling) voor de lezer van deze blog: ik ben niet zo van het dogma, het fundementalisme, de regels en de orthodoxie. In tegendeel zelfs. Vrijheid, blijheid en eigen verantwoordelijkheid: daar geloof ik dan weer in. Het gaat niet om de vorm, maar om dat wat je met elkaar beleeft. En natuurlijk ook het geloof dat er meer is tussen hemel en aarde en ook de overtuiging dat je zelf handen en voeten aan mag en moet geven aan een wereld waar het anders kan en moet. Geloof is dan een mooie inspiratiebron, voor een levenshouding die ook op de ander en je leefomgeving (dichtbij en veraf) is gericht. Je wordt keer op keer herinnerd aan het feit dat je ruimte geeft aan de ander, door jezelf kleiner te maken. Het zou zomaar een tekst van Stef Bos kunnen zijn.

De kerk is in die zin een mooie service organisatie. Je wordt zelf bediend, maar het is ook de bedoeling dat je de wereld, de mensen dient. Service above self, heet dat in Rotary termen. Al sinds ik in Heerde woon, ben ik lid van Rotaryclub Hattem-Heerde. Een prachtige club. Dit jaar als inkomend voorzitter. Volgend jaar (tijdens mijn voorzittersjaar) bestaat de club 50 jaar. Bijzonder. Een mooie club mensen die wekelijks bij elkaar komt. Niet op zondag, maar op donderdag. Ook hier met vaste rituelen en patronen, gebaseerd op onderlinge vriendschap en het verlangen om iets goeds te doen voor de wereld waarin we wonen. Kerk en Rotary. Wat ze in ieder geval met elkaar gemeen hebben is die service gedachte, gebouwd op de idee dat niemand voor zich zelf leeft. Hoe meer dat je geeft, hoe meer dat je krijgt. Ook dat zou een tekst van Stef Bos kunnen zijn.

Afgelopen week was ik met een Rotary vriend in Kampen. We bezochten in het prachtige theater (de Stadsgehoorzaal) in de van origine zeer gereformeerde stad Kampen een optreden van Stef Bos. Een bloemlezing.

Op zondag (nog wel) naar een optreden van Stef Bos in Kampen. Stef Bos: Een taalvirtuoos, die het zo mooi weet te beschrijven.

Hoe kleiner je bent, hoe groter de ruimte. Hoe meer dat je geeft, hoe meer dat je krijgt. Mooier kan je deze blog niet samen vatten. Hoewel.... toch nog wel goed om de rest van de tekst van de prachtige song "Ruimte" te lezen: