Het was een beetje stil de afgelopen periode. Tenminste als je het woord stilte gebruikt om te duiden dat er wat weinig blogberichten zijn geplaatst. Na de laatste blog over mijn moeder, kwam het er gewoon niet van. Iets te veel op het bordje: werk, kerk en andere dingen. Voornamelijk werk, overigens. Een volle agenda en een vol hoofd. Tel daar de feestdagen bij op. De tijd vliegt dan ook nog eens voorbij. Het gaat ten koste van het schrijven van berichten. Het gaat ten koste (en dat is veel erger) van de wandelingen over de heide en door de bossen in onze prachtige omgeving. De ommetjes zijn er natuurlijk nog wel. Op zondagmiddag (achter de meute aan op de hei) of op een verloren zaterdagmorgen, maar veel is het niet geweest.
Het is niet goed natuurlijk. Daar gaan de goede voornemens, daar gaat het grote genieten van hei, bos, uiterwaarden en IJssel. Wat een paradox eigenlijk: je geniet er zo van en toch komt het er niet van.
Overpeinzingen… er is veel te zeggen. Begin november verloren de Democraten in Amerika de verkiezingen. Je zag het al een beetje aan komen, ik had mij er op voorhand al een beetje bij neergelegd, maar de hoop dat het anders uit zou pakken bleef. Dus was er toch teleurstelling. En die teleurstelling is gebleven tot op de dag van vandaag. Met ongeloof, verbazing en afschuw kijk je naar de dagelijkse nieuwsberichten over de meest idiote decreten.
We leven in een vreemde wereld. Je wordt er niet vrolijk van. Gaza wordt plat gebombardeerd (we staan erbij, kijken ernaar en zwijgen). Rusland houdt niet op (we staan erbij, kijken er naar en zwijgen) in Oekraine en zelfs in Nederland worden de meest gruwelijke dingen in de onmachtige politiek geroepen (en een beetje gedaan). We staan erbij, kijken er naar en zwijgen.
We moeten ons voorzichtig gaan voorbereiden op oorlog riep Marc Rutte (in zijn nieuwe rol) onlangs. Heb jij al een noodpakket in de kelder staan? De vraag naar dit soort pakketten is blijkbaar nog nooit zo groot geweest. Je wordt er niet vrolijk van in ieder geval. Wij hebben overigens geen noodpakket in de kelder gezet.
En als we dan toch in de "depri-sfeer" zijn. Ik schrijf hier regelmatig over mijn ouders. Het wordt er niet beter op. Met mijn moeder gaat het niet goed. Ze gaat eigenlijk hard achteruit. Verwardheid, Verdriet en Verbazing als we ons bij haar aandienen.
Het is keer op keer toch wel weer even slikken bij iedere ontmoeting. Ze herkent ons niet meer. Weet wel dat het goed is, maar het is niet fijn. Mijn vader heeft het ook- en daardoor zwaar. We staan erbij, kijken er naar en kunnen niet anders dan zwijgen… hoewel… gelukkig komt vaderlief nog regelmatig in Heerde en hebben we mooie momenten met elkaar. Korte wandelingen, een museumbezoek en Quality-time bij een goed glas wijn.
Overpeinzingen… een nieuw jaar. Mooier kunnen we het niet maken, zo lijkt het. Een beetje somber dus…. Ik kijk uit naar de lente…de bloembollen laten zich al een beetje zien. De heide roept… ik kijk er naar uit.
Reactie schrijven
Gerrit (zaterdag, 15 februari 2025 15:21)
We blijven positief en kijken uit naar de mooie dingen en genieten van de kleine dingen.
Joke Vrolijk-Bollen (zondag, 16 februari 2025 19:14)
De zon van vandaag heeft je vast weer wat energie gegeven Erwin!